เราอยากแชร์เรื่องราวและอยากรับรู้เรื่องราวของผู้ที่มีประสบการณ์การเลี้ยงแมวที่เป็นลิวคีเมียค่ะ
1 ปีที่แล้ว มีแมวจร มานอนที่หน้าห้องพัก สภาพแย่มาก ผอม เกรอะกรัง ขาหลังหักและมีหนองออกมามาก เราคิดว่าเขาไม่น่ารอด
พาไปรักษา ผ่าตัดขา และตรวจพบว่าเป็นลิวคีเมีย แพทย์แนะนำให้ทานยากระตุ้นภูมิและยาคลายเครียดทุกวัน
หลังตัดขา อาการเขาดีขึ้นเรื่อยๆตามลำดับในช่วง 3-4เดือนแรก เลี้ยงระบบปิด
4-5 เดือนก่อนนี้เขาเริ่มร้องขอออกนอกห้อง ร้องทั้งวันทั้งคืน สุดท้ายจึงต้องยอมให้เขาออกนอกห้อง เลี้ยงระบบเปิด แต่เขาไม่กัดกับตัวอื่น และไม่มีตัวอื่นมากัดเขา เขามักจะนอนเล่นเป็นหลัก อยู่แถวๆหน้าห้อง(ในโรงพยาบาล) พยายามเข้าใจเขาว่าเขาเคยเป็นแมวจรมาก่อน เขาอยากใช้ชีวิตแบบนี่ และด้วยความที่เขาดีขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ตัดขามาเราก็ทำผิดอย่างมากที่ไม่ป้อนยากระตุ้นภูมิเลย เราผิดเองจริงๆ เพราะเห็นเขาดีๆ เราไม่เคยมีประสบการณ์ด้วย เรายอมรับผิดและยังเสียใจทุกวันนี้
1 เดือนก่อนหน้านี้ เขาเริ่มทานน้อยลงเรื่อยๆ เปลี่ยนอาหารจนครบทุกยี่ห้อไม่เป็นผลเลย เราคิดว่าเขาห่วงเล่น บางวันทานมาก บางวันทานน้อย น้ำหนักขึ้นๆลงๆ
จน7วันก่อนหน้านี้ เขาไม่ทานอะไรเลย และมีตาเหลือง เรารีบพาไปหาหมอ พบว่าตับอักเสบและซีดมาก และสภาพแย่มากแล้ว หมอให้น้ำเกลือไม่ได้แอดมิด แต่หมอไม่ได้บอกเราว่าเขาใกล้ตาย
เราคิดว่าเขาจะดีขึ้น เราพยายามหาอาหารให้ทาน เขาไม่ทานเลย
5วันก่อนหน้านี้ เขาเริ่มอาเจียน ฉี่ราด ไม่ใช้กระบะทราย หมดแรงลงเรื่อยๆ เราพาหาหมออีกครั้ง หมอให้น้ำเกลือแล้วให้กลับบ้านคืนนั้นทั้งคืนเรานั่ฃอยู่กับเขา เปิดดนตรีบำบัดให้เขาฟัง เขาผ่อนคลายขึ้นและนอนหลับสบาย กระดิกหางไปมา เราคิดไว้แล้วว่าพรุ่งนี้เช้าจะพาเขาไปแอดมิดเพื่อให้อาหารทางสายเลือด เพราะเขาไม่ทานเลย
เช้าวันถัดมา ตื่นมา พบว่าเขานอนดิ่นบนกองฉี่ เมื่อเขาเห็นเรา เขาตะเบ็งเสียงร้อง1 ครั้ง เรารีบไปอุ้มเขามากอดไว้ แล้วเขาก็ค่อยๆหายใจรวยริน แล้วเสียไป.......
เราเสียใจ จุกอกมาก และเราโทษตัวเองทุกๆอย่าง คิดถึง อาลัยมาก จนวันนี้เราต้องเข้มแข็งแค่ไหนก็ยังไม่หยุดโทษตัวเอง
เมื่อแมวตายจากโรคร้ายลิวคีเมีย
1 ปีที่แล้ว มีแมวจร มานอนที่หน้าห้องพัก สภาพแย่มาก ผอม เกรอะกรัง ขาหลังหักและมีหนองออกมามาก เราคิดว่าเขาไม่น่ารอด
พาไปรักษา ผ่าตัดขา และตรวจพบว่าเป็นลิวคีเมีย แพทย์แนะนำให้ทานยากระตุ้นภูมิและยาคลายเครียดทุกวัน
หลังตัดขา อาการเขาดีขึ้นเรื่อยๆตามลำดับในช่วง 3-4เดือนแรก เลี้ยงระบบปิด
4-5 เดือนก่อนนี้เขาเริ่มร้องขอออกนอกห้อง ร้องทั้งวันทั้งคืน สุดท้ายจึงต้องยอมให้เขาออกนอกห้อง เลี้ยงระบบเปิด แต่เขาไม่กัดกับตัวอื่น และไม่มีตัวอื่นมากัดเขา เขามักจะนอนเล่นเป็นหลัก อยู่แถวๆหน้าห้อง(ในโรงพยาบาล) พยายามเข้าใจเขาว่าเขาเคยเป็นแมวจรมาก่อน เขาอยากใช้ชีวิตแบบนี่ และด้วยความที่เขาดีขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ตัดขามาเราก็ทำผิดอย่างมากที่ไม่ป้อนยากระตุ้นภูมิเลย เราผิดเองจริงๆ เพราะเห็นเขาดีๆ เราไม่เคยมีประสบการณ์ด้วย เรายอมรับผิดและยังเสียใจทุกวันนี้
1 เดือนก่อนหน้านี้ เขาเริ่มทานน้อยลงเรื่อยๆ เปลี่ยนอาหารจนครบทุกยี่ห้อไม่เป็นผลเลย เราคิดว่าเขาห่วงเล่น บางวันทานมาก บางวันทานน้อย น้ำหนักขึ้นๆลงๆ
จน7วันก่อนหน้านี้ เขาไม่ทานอะไรเลย และมีตาเหลือง เรารีบพาไปหาหมอ พบว่าตับอักเสบและซีดมาก และสภาพแย่มากแล้ว หมอให้น้ำเกลือไม่ได้แอดมิด แต่หมอไม่ได้บอกเราว่าเขาใกล้ตาย
เราคิดว่าเขาจะดีขึ้น เราพยายามหาอาหารให้ทาน เขาไม่ทานเลย
5วันก่อนหน้านี้ เขาเริ่มอาเจียน ฉี่ราด ไม่ใช้กระบะทราย หมดแรงลงเรื่อยๆ เราพาหาหมออีกครั้ง หมอให้น้ำเกลือแล้วให้กลับบ้านคืนนั้นทั้งคืนเรานั่ฃอยู่กับเขา เปิดดนตรีบำบัดให้เขาฟัง เขาผ่อนคลายขึ้นและนอนหลับสบาย กระดิกหางไปมา เราคิดไว้แล้วว่าพรุ่งนี้เช้าจะพาเขาไปแอดมิดเพื่อให้อาหารทางสายเลือด เพราะเขาไม่ทานเลย
เช้าวันถัดมา ตื่นมา พบว่าเขานอนดิ่นบนกองฉี่ เมื่อเขาเห็นเรา เขาตะเบ็งเสียงร้อง1 ครั้ง เรารีบไปอุ้มเขามากอดไว้ แล้วเขาก็ค่อยๆหายใจรวยริน แล้วเสียไป.......
เราเสียใจ จุกอกมาก และเราโทษตัวเองทุกๆอย่าง คิดถึง อาลัยมาก จนวันนี้เราต้องเข้มแข็งแค่ไหนก็ยังไม่หยุดโทษตัวเอง