ผมคิดตรงข้ามเลยครับ  ให้คนกระจายออกไปน่ะดีแล้ว  ไม่งั้นคนจะแออัดใน กทม.
6-7ล้านคน  มันแน่นเกินไป ถ้าระบาดถึงจุดพีคมันจะระบาดใน กทม.ที่เป็นพื้นที่ปิด
จะยอดผู้ติดเชื้อใน กทม.เกินแสนคนแน่นอน  และคนที่ต้องรักษาในโรงพยาบาล
ตามสถิติยกเว้นอิตาลี คือราวๆ20% หรือถ้าติดเชื้อหนึ่งแสนคน  จะต้องมีเตียงผู้ป่วย
รองรับอย่างน้อยสองหมื่นเตียง และต้องสำรองเตียงผู้ป่วยicu เจ็ดพันเตียง
ซึ่งนอกจากจีน  ไม่มีประเทศไหนในโลกที่จะระดมทรัพยากร ทั้งเครื่องมือแพทย์
บุคลากรในวงการแพทย์ มารับมือผู้ป่วยได้มากขนาดนั้น  

แล้วถ้ากรุงเทพฯ ระบบสาธารณะสุขล่ม นั่นคือshipหายทั้งประเทศและเศรษฐกิจ
จะไม่ฟื้นไปอีกอย่างน้อย5ปีเลย  แต่ถ้ากระจายความเสี่ยงไปในระดับภูมิภาค
งานที่ กทม.จะไม่โหลดมากเกินไป   ระยะห่างของคนในเมืองก็จะมากขึ้น
และสำคัญคือทุกๆคน ต้องมีสำนึกด้วยตัวเอง ใครไม่จำเป็นไม่ต้องออกจากบ้าน
ไม่ต้องให้ใครมาสั่งจำกัดห้ามออกจากบ้าน  

เราต้องถอดบทเรียนด้วย  การปิดเมืองโดยเอาอู่ฮั่น มาเป็นโมเดลเพียงอย่างเดียว
มันเป็นไปไม่ได้  การปิดเมืองไม่ใช่แค่จำกัดคนไม่ให้แพร่กระจายเชื้อ  แต่เพื่อสละพื้นที่
สละคน ให้มันระบาดในที่จำกัด แล้วทุ่มกำลังทั้งหมดเข้าไปจัดการ  ถ้าปิดเมืองแล้ว
ทุ่มกำลังการแพทย์ไม่ได้  ไม่มีประโยชน์ครับ เปิดเมืองมาก็เหมือนเดิม

จีนเองก็ไม่ได้ปิดตายทุกเมืองเสียเมื่อไหร่   ปักกิ่ง  เซี่ยงไฮ้ เซินเจิ้น  กว่างโจว
หรือประเทศอื่นๆ เมืองอื่นๆ เช่น เกาหลีใต้  โซล ปูซาน  , ญี่ปุ่น  โตเกียว  โอซาก้า
เยอรมัน  หลายๆประเทศในยุโรป  รัฐบาลเขาต่างก็เลือกปิดพื้นที่เสี่ยง ไม่อำนวย
ความสะดวกให้คนที่จะออกจากบ้าน  และประกาศขอความร่วมมือไม่ให้ผู้คนออกมา
นอกเคหะสถานโดยไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ  ซึ่งก็เหมือนๆกับที่ไทยกำลังทำอยู่นี่แหละครับ

ทีนี้จะได้ผลมากน้อยแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับความร่วมมือจากภาคประชาชนแล้วล่ะครับ
อยากกักตัวเองที่เมืองกรุงหรือที่ภูมิลำเนาก็ตามสะดวก  แต่ถ้าไม่มีวินัยกัน
มันก็ไม่ต้องไปโทษใครแล้วล่ะครับ