คือเมื่อก่อนผมเป็นช่างภาพสายงาน Event ในงานต่างๆ ก็ได้รู้จักคนเยอะเยะมากมาย และติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ กับทุกคน ทุกๆคนที่ผมได้รู้จัก ก็จะรู้สึกเป็นเหมือนเป็นหนึ่งครอบครัว เวลามีงานอะไรก็มาทักผมว่าผมไปหรือเปล่า ฝากถ่ายด้วยนะ พอจบงาน บางทีก็ไปทานข้าวกันต่อ เป็นอะไรที่ผมมีความสุขมากๆครับ เพราะได้พูดคุยกัน ได้รู้จักกับหลายๆคน ได้พูดคุยกันหลากหลายเรื่องราว เป็นความสุขที่หาที่ไหนไม่ได้จริงๆ ชีวิตผมก็เป็นแบบนี้มาได้ 5-6 ปีแล้วครับ นับจากวันที่ผมได้เริ่มเล่นกล้อง DSLR จนเมื่อปลายปี 60 ผมประสบอุบัติเหตุหนัก ขี่มอเตอร์ไซค์ประสานงากับรถยนต์ที่แยกพงษ์เพชร และปี 61 ผมหายไปเลยเกือบทั้งปี ไม่ได้เล่น Facebook เลยเกือบทั้งปี จนปลายปี 61 ถึงได้เริ่มรับงานอีกครั้ง หน้างานก็ยังมีคนจำผมได้หลายคนทักผม มีมาถามเรื่อยๆว่าเป็นยังไงบ้างหายดีหรือยัง แต่ในฝั่งของ Facebook เห็นได้ชัดว่าคนเห็นน้อยลงมากครับ จากเมื่อก่อนถ้าเป็นโพสงานก็จะมีคน Like ประมาณ 200-300 คน หรือถ้าโพสส่วนตัวก็จะมีคน Like หลักสิบคน แต่พอฟื้นกลับมาอีกที โพสงานก็เหลือแค่ 100 คนนิดๆ แล้วโพสส่วนตัวก็เฉลี่ยไม่ถึง 20 คน บางทีไม่มีคนกด Like เลยก็มี คล้ายๆกับว่าผมไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆเลยโดนปรับลดอัตตราการมองเห็น เลยไปต่อไม่เป็นเลยครับ ก็ไม่ได้อยากดังหรืออะไรหรอกนะครับ แต่มันช่วยให้ผมได้มีโอกาศได้แสดงฝีมือ และคนเก่าๆที่รู้จักกันได้เห็นว่าผมยังทำอยู่ เผื่อมีโอกาศได้ถ่ายภาพให้อืก หรือแนะนำให้คนใหม่ๆได้รู้จัก เพราะผมก็อยากจะก้าวเดินต่อจากจุดเดิม จากคนกลุ่มเดิม ไม่อยากมาเริ่มใหม่ ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ ถ้าอยากจะเดินไปต่อจากที่เดิมที่ผมเคยอยู่ และในฝั่งของ Facebook ผมควรจะทำยังไงต่อครับ ถ้าอยากให้มีคนมองเห็นผมเยอะๆเหมือนเดิมครับ