สวัสดีคะ เราชื่อ ออ อายุ 25 ตอนนี้เรียนจบแล้ว ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่กับแฟน ขอเริ่มเรื่องนะค่ะ เราเป็นเด็กธรรมดาคนนึง พื้นฐานทางบ้านเราปานกลาง ช่วงวัยเด็กเราได้เข้าเรียนโรงเรียนค่อนข้างไกลบ้านมาก โดยช่วงเช้าแม่จะไปส่ง แล้วตอนเย็นแม่จะไปรับ ซึ่งปกติแม่เราเลิกงาน 16.30 กว่าแม่จะขี่มารับก็ประมาณ 17.10 เรารอแม่ที่ศาลาหน้าโรงเรียนทุกวันที่ไปเรียน ตั้งแต่ป.1 มันจะมีเพื่อนผู้หญิงกลุ่มนึงเขามารอแม่เขาเหมือนกัน เขาชอบมาว่าเรากับน้องว่าพ่อแม่ไม่รัก พ่อแม่ทิ้ง พ่อแม่ยากจนไม่มีเงินส่งเรียนจนต้องขอทุนคนอื่น (เราได้ทุนเรียนดี)ซึ่งเวลาอยู่ในห้องเรียน พวกเขาจะบอกเพื่อนไม่ให้คุย ไม่ให้เล่นกับเรา แล้วทุกคนก็ทำตาม ไม่มีใครเล่นและคุยกับเราเลย เป็นแบบนี้ตลอดจนถึง ป.3 เมื่อขึ้นป.4 เราก็มีเพื่อนสนิทชื่อ น้ำ ซึ่งน้ำก็้โดนแบบที่เราโดน ไม่มีใครคุยด้วย ไม่มีใครเล่นด้วย เรากับน้ำก็เลยคุยและเล่นกับ 2 คน หนักสุดคือ ป.6 เรากับน้ำถูกบูลลี่หนักมาก โดนใช้ให้ทำเวรคนเดียว โดนเอาของไปซ่อน โดนขังไว้ในห้อง จนครั้งนึงมันหนักสุด คือการให้รุ่นพี่มาตบเรา เพราะหาว่าเราฟ้องครูเรื่องที่เขาแกล้งเรา หลังจบป.6 เราย้ายมาเรียนในเมืองซึ่งเราดีใจมาก มีเพื่อนใหม่ (น้ำย้ายไปอยยู่กับที่ฝรั่งเศส)ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี จนม.3 เราถูกบูลลี่โดยเพื่อนคนนึงซึ่งเขาไม่ชอบเรา(เราก็ไม่เคยถามว่าเรื่องอะไร)ก็เป็นอย่างเคยทกคนไม่คุยกับเรา ไม่นั่งใกล้ ไม่ให้อยู่กลุ่ม เหมือนเราไม่มีตัวตน กลางวันเราต้องนั่งกินข้าวคนเดียว เวลาเดินไปเรียนก็ไปคนเดียว งานกลุ่มบางทีก็อยู่กลุ่มผู้ชายมั้ง ดีที่ผู้ชายมันไม่เกลียดเราด้วย หนักสุดคือเวลาพักกลางวัน เราให้แม่ห่อข้าวไปให้ เราก็ซื้อน้ำแล้วไปนั่งกินหน้าห้องวิชาต่อไป เป็นแบบนี้ทั้งปี แต่จวบจนเหลือ 2 เดือนมีคนถูกบลูลี่แบบเรา 2 คน เขาเลยมาคุยกับเรา ไปไหนมานั่งด้วยกัน อ๋อ ช่วงกีฬาสีเรากับเพื่อน 2 คนไปช่วยพี่ทำงานหลังสแตน กลุ่มเพื่อนที่ไม่เล่นกับเรา เขาก็อยู่ข้างหลัง เขาเดินไปบอกรุ่นพี่ว่า เราบอกเพื่อนว่าเราเป็นน้องรุ่นพี่เพื่อจะได้ไม่มีใครทำไร แล้วรุ่นพี่ก็เดินมาหาเรา เราเลยบอกไม่เคยพูดแบบนั้น เพราะปกติไม่มีใครคบเราอยู่แล้ว รุ่นพี่ก็ดีที่เขาไม่ตบเราก่อนถาม 5555 จบม.3 เราก็ออกมาต่อสายอาชีพ ก็คืออีแบบเดิม ปวช.3 เราถูกบูลลี่ ไม่มีใครคบ ไม่มีใครเล่นด้วย เราเก็บกดมาตั้งเด็กว่าทำไมไม่มีใครอยากเล่นหรือคบเราเลยหรอ มันทำให้เราเครียด ช่วงเวลาปวช.3 ขอบอกเลยว่าย่มาก เรากว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน ไม่มีใครคุยด้วย ไม่มีใครคบ ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว จนเรากินยานอนหลับเกินขนาดแต่โชดดีน้องมาช่วยไว้ทัน หมอเลยบอกเราเป็นโรคซึมเศร้า ครอบครัวเราให้กำลังใจดีคะ เวลาเรียนรู้เครียดก็โทรหาแม่ หาน้อง เราจบช้ากว่าเพื่อน 1 เทอมเพราะเราเครียดที่เพื่อนไม่คุยด้วย ไม่คบจนเสียการเรียน พอเราจบเราเลยย้ายมาเรียน ปวส อีกที ที่นี้ดีมากมากกกก เพื่อนทุกคนน่ารักกับเรา กลุ่มเราจะมีพี่เพศทางเลือก 3 คน พี่เขาน่ารักมาก มีไรปรึกษา พาไปโน้นนี่ ไม่มีที่ท่าจะบลูลี่เราเลย  ตลอดเวลาที่เรียน เรารู้สึกว่าทำไมเราไม่ย้ายมาเรียนที่นี้ตั้งแต่แรก เราจบมาก็ทำงานคะ และมีแฟน ซึ่งปัจจุบันเรากก็ยังคบพี่ 3 คนนี้อยู่ มีไรก็ปรึกษา ปาร์ตี้กันตลอด เราก็รักษาตามที่แพทย์บอกด้วย เราเจอแฟน ครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อน ของแฟนดีหมด ไม่รังเกียจหรือนินทาเรา เรารู้สึกขอบคุณทุกคนที่ดีกับเรา ส่วนคนที่ไม่ดี บลูลี่เรา เราก็เห็นชีวิตเขาไม่ได้ดีไปกว่าเราเลย บางคนจัดว่าแย่มาก มีบางคนเคยด่าเราหนักมากช่วงมัธยม แต่กลับทักมายืมตังเราก็มี อยากให้มีหน่วยงานหรืออะไรจัดการอย่างจริงจังกับพวกบลูลี่คนอื่น สงสารเด็กบางคนที่ผ่านไปไม่ได้คิดสั้นก็มี คนที่ผ่านมาได้ก็ดี