สวัสดีค่ะ เราอยู่ม.ต้นนะ มีปัญหากับครอบครัวตั้งแต่ตอนประถมแล้วค่ะ ส่วนมากจะเป็นเรื่องมือถือและเรื่องอิสระอ่ะค่ะ เรื่องก็มีอยู่ว่า สมัยเนี้อ่ะค่ะเป็นสมัย 4.0 จะ 5.0 แล้วเนอะ คือแม่ก็ไม่ได้เป็นคนหัวโบราณหรอกค่ะ  แต่เขาไม่เข้าใจเรามากกว่า คือเราเนี้ยก็อยากได้อิสระในการใช้มือถืออ่ะเนอะ แต่งานบ้านไรเนี้ยเราก็ทำบ้างในความสามารถของเด็กม.ต้นคนนึง แล้วเวลาเราทำอะไรผิดนิดหน่อยเค้าก็จะยึดแต่มือถืออย่างเดียว บางทีนะคะ ก็ผิดกันคนล่ะเรื่องไม่ใช่เรื่องมือถือนะคะ เราก็แค่ทำงานบ้านผิดพลาดนิดหน่อย เค้าก็จะไม่พอใจแล้วก็จะยึดมือถือและวันต่อมาเขาก็ไม่ให้ใช้ พอเราไปพูดไปบอกเหตุผลเค้าก็ว่าเถียงว่าไม่พอก็ชอบประชด  เวลามีงานอะไรก็มันจะใช้เราคนเดียวถาโถมงานมาที่เรา ส่วนน้องเราก็สบายๆ แต่เรื่องงานเนี้ยเราไม่ติดขัดอะไรเพราะยังไงมันก็เป็นหน้าที่ที่ครอบครัวต้องช่วยกันอยู่แล้ว พอนานๆเข้าเราก็เริ่มไม่โอเค เราเคยพูดปรับความเข้าใจกับเขาไปแล้วล่ะค่ะ แต่เขาก็รับฟังคุยกันว่าจะปรับเปลี่ยนกันตรงไหน แต่เขาก็ทำได้แค่พูดแหละค่ะ พอผ่านๆไปเขาก็ลืมที่สัญญากันไว้ แล้วเขาก็ทำเหมือนๆเดิม แต่เราขอบอกก่อนเลยนะคะ ว่าแต่ก่อนเราขี้เกียจ ขี้เกียจมากในระดับนึง แต่ก็ไม่ขนาดนั้นค่ะ แต่พอเราสัญญากับเค้า พอเราเริ่มโตเราก็ปรับเปรี่ยนนิสัย ควบคุมมันให้ขยัน หลังเลิกเรียนทุกวันเราก็ทำงานๆ เราก็ทำมันได้ ต่อมาพอเราปิดเทอม เราก็ชอบมาบงการมาจัดกรอบว่าเนี้ยตอนปิดเทอม เราต้องทำงานบ้านไรบ้าง ต้องฝึกดนตรีที่เคยเรียนมา ต้องฝึกวาดรูป ต้องขายเสื้อผ้า ต้องอ่านหนังสือ จะต้องติวตัวเอง เอาง่ายๆต้องทำทุกอย่างเพื่อพัฒนาตัวเองขึ้นมากๆอ่ะค่ะ แต่เราก็ลองทำแล้ว แต่มันรู้สึกว่ามันเกินกำลังเกินไปป่าวที่ต้องทำทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่เคยให้มือถือเล่นใช้บ้าง ขนาดมือถือยังจะให้ใบ้แต่ศึกษา คือแค่ปิดเทอมเราจะไม่ได้มีชีวิตสุขสบาย ผ่อนคลายได้เลยหรอ เราก็เล่าปรึกษายายมาหลายๆเรื่องต่างๆนานา แต่บอกก่อนนะคะยายเราไม่ได้เข้าข้างเราหรือแม่เรา ยายเราเป็นกลางนะ ยายเราก็บอกแหละค่ะว่าเข้าใจแม่เรา และเข้าใจเรา  ยายเราเห็นเราเศร้าเสียใจไม่มีความสุขยายเราก็สงสารเราล่ะเนอะ ยายเราก็เลยให้มาอยู่ที่ ตจว. กับยายก่อนแล้วตอนที่เราจะมาเราก็ขอมือถือมาจากแม่ แต่เราก็เมินไม่ให้ ยายเราเลยได้ซื้อให้ใหม่ แต่ยายเราก็ไม่ได้ปล่อยหรอกนะคะ ก็มีใข้บ้างไม่ใช้บ้าง  ยายเราเป็นคนจนค่ะ แต่ก็พอดีพอกินบ้างๆม่ได้ลำบากขนาดนั้น แม่เราก็ไม่ได้มีฐานะอะไรมากมาย แม่เราทำงานเป็นเลขา และก็ถึงว่าเป็นเลขาได้เงินหลักหมื่นแต่ทำไมไม่รวย ก็แม่เราครอบครัวเราก็มีหนี้มีภาระมากมายเหมือนกัน และนี้เราก็คิดว่าเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้แม่เรากลายเป็นคนขี้เหวี่ยง บ่นๆ แบบบางทีไม่มีเหตุผล และจากที่เราเคยคุยกับยายเรื่องนั้น ยายเราก็อดไม่ได้ที่จะไปคุยกับแม่เรา แม่เราก็ไม่พอใจก็เลยว่ายายกลับมาแบบว่ายายไม่เข้าใจหรอก สิ่งที่แม่ทำกับเรา ยายก็เคยทำกับแม่ แต่ในความคิดเรานะ ถ้าเราเคยโดนทำอะไรที่มันทำให้เรารู้สึกไม่ดีไม่สบายใจ เราก็ควรที่จะเปลี่ยนมันไหมคะ และแม่ก็ต่อว่ายายต่างๆนานา ว่าทำให้เราเสียคน เอาแต่ใจ ไปตามใจมัน ทำให้มันดื้อรั้น ไม่มีความเชื่อมั่นในตัวแม่ และทำให้มันติด 0 ติด ร.
แต่ขอบอกนะคะ เราติดจริงค่ะเป็นภาษาจีนเราบอกเลยค่ะว่ามันเป็นวิชาที่เราไม่ขอบสุดๆ แต่คนอื่นๆเขาก็ติดเหมือนกัน เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโทษยาย จนทำให้เรารู้สึกผิด ผิดมากๆ เราไม่ควรที่จะไปคุยกับยายเลย ควรที่จะเก็บไว้ แต่มันก็แก้ไขไรไม่ได้ค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไง ก็กลัวว่าตะทำให้ยายไม่สบายใจ แม่ก็ด้วย เราเหมือนมายุให้เขาสองคนไม่เข้าใจกัน เราไม่โอเคเลยอ่ะ เราควรทำไงดี ก็อยากคุยนะคะ แต่มันสายเกินไปแล้วค่ะที่จะให้เขาเข้าใจเรา.😢😭