ผมเองเคยเป็น 

คือผมเคยวิ่งจนผอม   คนรอบๆตัวก็ทักว่าป่วยเหรอ ดูโทรมจัง  แต่ผมเหมือนเป็นโรคจิตไป ดูไม่ออกว่าดูเองผิดปกติตรงไหนเวลาส่องกระจกก็รู้สึกว่าผอมเท่ห์ดี

แล้วผมกลับไปอ้วน แล้วก็ผอม แล้วอ้วนแล้วผอมหลายรอบ  มีรูปที่ถ่ายไว้ช่วงเวลาต่างๆมากมาย

ในที่สุดผมเอารูปเก่าๆมาเช็คดู  ตอนผอมมากๆ คือช่วงวิ่งพีคๆสุดๆ  มันดูไม่ดีเลย  ดูโทรมจนน่ากลัว  แต่ตอนนั้นเราก็คิดว่าเราแข็งแรงนี่

ทำไมตอนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นก็ไม่รู้  มีแต่คนรอบๆข้างที่บอกว่า  ทำไมผอม ทำไมผอมแบบนี้น่ากลัว

ทุกวันนี้ผมกลับมาผอม แต่ไม่ได้ผอมมาก  หน้าตาไม่ได้แก้มตอบมากมาย  มีพุงเล็กน้อย

แต่ยังเห็นคนในสวนที่วิ่ง  บางคนผอมมากๆ  ผอมแล้วก็ยังวิ่งมากๆต่อๆไป   มีคนนึงคล้ายกระดูกวิ่งได้

คิดถึงผมในสมัยก่อนแล้วก็เข้าใจมันหยุดไม่ได้ครับ มันแบบยิ่งวิ่งยิ่งมัน ภูมิใจที่เอวเล็กลงด้วย  วิ่งก็เร็วขึ้น ได้นานขึ้น ยิ่งวิ่งเข้าไปอีก

ผมอยากจะถามว่ามันคุ้มกันมั้ยครับ ถึงแม้เราจะขึ้นรับถ้วย  มีความภูมิใจ แต่หน้าตาและรูปร่างผอมสุดๆ คนนอกเค้าคิดว่าผมป่วย 

เค้าบอกว่าดูไม่มีสง่าราศีเลย  โดยเฉพาะผู้ชายนะครับ

นี่ขนาดผมไม่เคยได้ถ้วยนะครับ   คนยังทักกันแบบนี้

ผมอยากฟังความคิดเห็นของคนเคยวิ่งหนักๆว่าเห็นด้วยกับผมมั้ยครับ ว่าสภาพร่างกายมันดูไม่ดี และมีคนรอบข้างทักบ้างมั้ยครับ?