คือเป็นมาตั้งแต่เด็ก ประมาณป.4 โดนเพื่อนแกล้งสารพัด เพียงเพราะคนที่เพื่อนชอบเค้ามาเล่นกับเรา โดนทั้งสาดน้ำ เพื่อน รุ่นพี่มารุมด่าทั้งๆที่อยู่แค่ป.4 พอขึ้นป.5ก็ยังโดนอยู่แต่น้อยลง (ดันไปอยู่ห้องเดียวกับหัวโจก-.-) พอขึ้นป.6ก็เหมือนจะดีขึ้น แต่กลับหนักกว่าเดิม คราวนี้โดนเพื่อนแบนเกือบทั้งห้อง เพระาเพื่อนที่เราทะเลาะด้วย(ทะเลาะเรื่องที่เค้าฝากแม่เราซื้อของทำงานแล้วไม่จ่ายเงินคืนทั้งๆที่บอกไปแล้ว เค้าเลยไม่พอใจเอาพวกมารุมว่าเรา ทั้งในเฟส ในกลุ่มห้อง ในชีวิตจริง จนเราทนไม่ไหว กินยาพาราไปเยอะมาก +ยาแก้แพ้ แล้วก็กรีดท้อง แม่เรามาเจอก็พาเราไปหาจิตแพทย์แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เราหยุดเรียนไปนานมาก จนเพื่อนที่ทะเลาะกันมาขอคืนดี เราก็กลับไปเรียนแต่ คสพ.ก็ไม่เหมือนเดิม เรายังเป็นเป้าหมายหัวในห้อง ทำไรนิดๆหน่อยๆก็โดนแซะ โดนแขวะ เราก็ตีหน้าเป็นคนดีนิ่งๆให้มันจบ พอเราขึ้นม.1เราแยกโรงเรียนกันแล้ว ชีวิตม.1ก็ไม่มีอะไร แฮปปี้มีความสุข ทะเลาะกับเพื่อนก็มีแต่ไม่หนักเท่าตอนประถมแค่ทะเลาะเรื่องเล็กๆน้อยๆ พอขึ้นม.2เพื่อนที่เราเคยคบตอนอยู่โรงเรียนเก่าก็มาอยู่ห้องเดียวกัน แต่เราก็ไม่ได้อะไร แต่ฝันร้ายมันก็กลับมาค่ะ ไอเจ้าเพื่อนที่เคยทะเลาะกันตอนป.6 ก็สั่งให้เพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกับเรา ถ่ายรูปเรามาให้มันดู โดยใช้คำว่า "ถ่ายรูปอี(ชื่อเรา)มาให้กูหน่อยดิ" เราอึ้งมากค่ะ แต่เพื่อนเราก็ไม่ได้ถ่ายไปให้ เราก็พยายามระวังตัวค่ะ ในเฟส ไอจี เราบล็อคนางทุกทาง พอปลายๆเทอม เพื่อนในกลุ่มก็มาบอกเราว่า นิสัยเราเปลี่ยนไป เช่นเรื่องการคุย เราจะติดพูดคำว่า เออใช่ๆ นางก็บอกทำนองว่ามันไม่โอ เราก็งงๆแล้วคนในกลุ่มไม่ค่อยเห็นหัวเราเท่าไหร่ค่ะ ทำให้เราเครียด เริ่มทำร้ายตัวเอง พอเพื่อนรู้ก็มองเราแปลกๆแต่เราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอรอบสองเราไม่ทนแล้วค่ะ เราออกจากกลุ่มนั้นมาเพราะเราเครียด เราเกือบฆ่าตัวตายหลายรอบแล้ว แต่ทำร้ายตัวเองมีมาบ่อยๆค่ะ บางทีเราโมโหเราก็ทุบหน้าตัวเอง กรีดตามร่างกาย กินยาเยอะๆให้มันหลับเราเป็นคนที่แคร์คนอื่นมาก เหตุผลที่เราทำร้ายตัวเองส่วนมากมาจากคำพูดคนอื่นค่ะ ทำให้เราเครียด ครั้งสุดท้ายที่เราทำร้ายตัวเอง คือเราแคร์คำพูดคนอื่น+ทะเลาะกับแม่ รอบนี้หนักกว่าเดิมมาก เรากินยาทุกวันเพื่อให้หลับ ย้ำว่าทุกวัน พอสุดสัปดาห์เราทนความเครียดไม่ไหว เราโดปยาไปเยอะมาก เราอ้วกออกมาค่ะ กินอะไรไม่ได้เลย กินแล้วอ้วกออกมาหมด เบลอไปหมด (ลืมบอกว่าตอนช่วงป.6เรากลัวยาเม็ดมากค่ะ แค่เห็นก็ต้องไปอ้วกแล้ว ยิ่งตอนไม่สบายแล้วต้องกินยาเม็ด กินไม่ได้เลยค่ะ )
แล้วหลังจากนั้น เราก็หลับไปค่ะยาวมาก จนฟื้นตัวได้ 
หลังจากนั้น เราไม่เคยทำร้ายตัวเองอีกเลย ใครจะพูดอะไรก็ช่างมัน เราไม่สนใจเลย ใครด่ามาเราด่ากลับไม่ยอมคนแบบแต่ก่อน ซึ่งมันก็ดูเหมือนจะดี แต่ในใจเรารู้สึกแปล่งๆตลอด รู้สึกมีอะไรสักอย่าง รู้สึกอยากทำร้ายตัวเอง อยากร้องไห้ แต่มันทำไม่ได้ รู้สึกไม่เป็นตัวเอง เราอยากพบจิตรแพทย์มากๆค่ะ แต่พอบอกแม่ แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวก็หาย ทำนองนี้อ่ะค่ะ เราก็งงๆ
อาการตอนนี้ที่เป็นอยู่ตลอดคือ กลัวยาเม็ด กลัวเพื่อนที่โรวเรียนเก่า กลัวโรวเรียนเก่าค่ะ แล้วก็พอเห็นรูปกลุ่มเพื่อนที่เคยว่าร้ายเรา เรารู้สึกจะเป็นลมค่ะ ไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศโรงเรียนหรืออะไรก็ตาม พอเราเห็นเราก็อยากร้องไห้ หน้ามืด หายใจไม่ออกค่ะ แพนิค+กลัวมากๆ เราเป็นคนโมโหร้ายค่ะ ขว้างข้าวของ   
เพื่อนๆหรือพี่ๆคนไหนมีคำแนะนำมั้ยคะ ว่าเราควรทำยังไงดี หรือที่เราเป็นแบบนี้เป็นเพราะอะไร พิมพ์ผิดขออภัยนะคะกะทู้แรกที่ตั้งค่ะ ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ🙂