สวัสดีค่าขอแนะนำตัวก่อนนะค่ะ จขกท. อายุ22เข้า23ค่า พึ่งเรียนจบมามาดๆปัญหาชีวิตที่ว่าแค่อยากจะมาระบายค่ะเพราะไม่สามารถเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครฟังได้เลย(หรือจริงๆแล้วเราไม่ได้มีเพื่อนแท้)
ปัญหาแรกเลยคือ เป็นปัญหาของเด็กจบใหม่หลายๆคนคือจบแล้วหางานทำไม่ได้ ซึ่งเราคือ1ในนั้น พยายามหาไปสัมภาษณ์ทุกที่ ที่เขาเรียกแต่ก็เงียบตั้งแต่ กทม จนถึงบ้านเกิดและจังหวัดใกล้เคียง ผ่านมาเรียนจบตั้งแต่ตุลาจนปัจจุบันจะเมษาแล้ว (มาพร้อมเศรษกิจพังพินาศ โรคโควิด-19ระบาดหนัก)
ปัญหาที่2 คือ ครอบครัวพอเราหางานทำจนคิดว่าพอแล้วถ้ามันไม่ไหวก็กลับบ้าน แต่พอมาอยู่บ้านอะไรๆที่เคยส่วยตัว ตอนเรียนก็อยู่หอใช้ชีวิตแบบอิสระ แต่พอมาอยู่บ้าน พ่อแม่เริ่มบ่น บ่นให้หลานบ้าง บ่นให้เราบ้าง เรารู้สึกได้ยินเสียงบ่นไม่ว่าจะบ่นให้ใครก็ตามเราจะเครียด เครียดจนหัวจะระเบิดเป็นแบบน้เกือบทุกวัน
ปัญหาที่3 คือ เรื่องเงิน ก็นับได้ว่าตั้งแต่เรียนจบพ่อแม่ก็คิดว่ามาอยู่บ้านไม่ได้ให้ตังค์ใช้เลย ความรู้สึกเรามันแย่ตั้งแต่หางานทำไม่ได้แล้วไม่มีตังค์ใช้อีก คือจะขอพ่อแม่เหมือนตอนเรียนมันก็ไม่ได้ แค่จะจ่ายค่าเน็ตเดือนละ300กว่าบาทยังไม่ได้เลย เราเลยกลายเป็นว่าเรารู้สึกตัวเองไร้ค่ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆนอนร้องไห้ทุกวันเพราะปัญหามันคล้องจองกันมาก ไม่ได้ทำงานก็ไม่มีเงินมันก็ถูกต้องแล้ว คิดว่าตัวเองน่าจะเครียดสะสมจนกลายเป็นซึมเศร้า คิดอยากจะตายวันละร้อยๆรอบด้วยซ้ำ ความคิดในหัวคือถ้าครอบครัวไม่มีเราเขาอาจจะสบายกว่านี้ เราคิดตลอดว่าเราคือภาระของครอบครัว เราอยากจะทำให้ดีกว่านี้ในทุกๆเรื่องแต่โอกาสมันไม่มีให้เราเลย จบในตอนพิษเศรษฐกิจ โรคก็มาระบาดหนักอีก ชีวิตมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้ไหม
ปัญหาชีวิต
ปัญหาแรกเลยคือ เป็นปัญหาของเด็กจบใหม่หลายๆคนคือจบแล้วหางานทำไม่ได้ ซึ่งเราคือ1ในนั้น พยายามหาไปสัมภาษณ์ทุกที่ ที่เขาเรียกแต่ก็เงียบตั้งแต่ กทม จนถึงบ้านเกิดและจังหวัดใกล้เคียง ผ่านมาเรียนจบตั้งแต่ตุลาจนปัจจุบันจะเมษาแล้ว (มาพร้อมเศรษกิจพังพินาศ โรคโควิด-19ระบาดหนัก)
ปัญหาที่2 คือ ครอบครัวพอเราหางานทำจนคิดว่าพอแล้วถ้ามันไม่ไหวก็กลับบ้าน แต่พอมาอยู่บ้านอะไรๆที่เคยส่วยตัว ตอนเรียนก็อยู่หอใช้ชีวิตแบบอิสระ แต่พอมาอยู่บ้าน พ่อแม่เริ่มบ่น บ่นให้หลานบ้าง บ่นให้เราบ้าง เรารู้สึกได้ยินเสียงบ่นไม่ว่าจะบ่นให้ใครก็ตามเราจะเครียด เครียดจนหัวจะระเบิดเป็นแบบน้เกือบทุกวัน
ปัญหาที่3 คือ เรื่องเงิน ก็นับได้ว่าตั้งแต่เรียนจบพ่อแม่ก็คิดว่ามาอยู่บ้านไม่ได้ให้ตังค์ใช้เลย ความรู้สึกเรามันแย่ตั้งแต่หางานทำไม่ได้แล้วไม่มีตังค์ใช้อีก คือจะขอพ่อแม่เหมือนตอนเรียนมันก็ไม่ได้ แค่จะจ่ายค่าเน็ตเดือนละ300กว่าบาทยังไม่ได้เลย เราเลยกลายเป็นว่าเรารู้สึกตัวเองไร้ค่ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆนอนร้องไห้ทุกวันเพราะปัญหามันคล้องจองกันมาก ไม่ได้ทำงานก็ไม่มีเงินมันก็ถูกต้องแล้ว คิดว่าตัวเองน่าจะเครียดสะสมจนกลายเป็นซึมเศร้า คิดอยากจะตายวันละร้อยๆรอบด้วยซ้ำ ความคิดในหัวคือถ้าครอบครัวไม่มีเราเขาอาจจะสบายกว่านี้ เราคิดตลอดว่าเราคือภาระของครอบครัว เราอยากจะทำให้ดีกว่านี้ในทุกๆเรื่องแต่โอกาสมันไม่มีให้เราเลย จบในตอนพิษเศรษฐกิจ โรคก็มาระบาดหนักอีก ชีวิตมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้ไหม