จุดเริ่มต้นสถานะเฟรนโซนของผมมาจากมหาลัยและมันกำลังดำเนินต่อไปแบบสุขบ้าง เศร้าบ้าง จุกหน่อยๆ
เรานั่งเรียนข้างกันมาหลายปี ไปเรียนด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน(บ้านใกล้กันมากกกก) เวลาพักก็เดินไปหอด้วยกัน
จนทุกคนที่เห็นคิดว่าเป็นแฟนกัน ยกเว้นผมที่รู้สถานะตัวเองดี ก็รู้นะนางมีคนคุยเราก็ไม่ได้อะไร แต่พอนางพูดถึงคนคุยให้ฟังทีไร
ความเจ็บปวดมันทะลักมาจากไหนก็ไม่รู้ ได้แต่ยิ้มรับไป ทุกวันนี้ก็ยังคงขับรถรับส่งนางแทบทุกวัน 555 โคตรเหี้ยม 

หวังว่าสักวันผมคงหลุดออกากาถานะนี้โดยที่เราทั้งคู่ยังคุยกัน