สวัสดีค่ะ ปกติเราเป็นคนหน้านิ่ง หน้าบูด หน้าบึ้งตึง แล้วบ้านเราเป็นร้านค้าขายของ มันก็มีพวกป้าๆยายๆมาพวกแซว บอกว่า "ทำไมแม่ค้าหน้าบูดจัง" บางคนก็พูดด่าเราว่า "อีหน้าบูด " เอาจริงๆแรกๆเราก็งง เลยไม่ได้สนใจอะไร แต่พอนานวันเข้ามีเพื่อน2-3 คนที่สนิทแล้วมาพูดว่า "เอาจริงๆนะครั้งแรกๆที่กูเจออะ ดูหน้าหยิ่งๆ นิ่งๆ กูคิดว่าไม่ชอบกู" เพื่อนคนที่2บอกว่า"จนถึงวันนี้กูยังไม่ชินเลยว่ะ เวลาที่ทำหน้านิ่งๆ มันน่ากลัวว่ะ" เราก็เริ่มเก็บมาคิดทบทวน พอพวกญาติๆพูดกันอีกว่า "หลานเรานี่หน้าบูดว่ะ ไม่รู้ว่ายิ้มเป็นรึป่าว" เอาจริงๆนะ เราจะยิ้มทุกๆครั้งที่เรามีความสุข ถ้าเราไม่มีความสุขเวลาเรายิ้มมันดูฝืนๆ ทุกคนชอบว่าเราเรื่องยิ้มฝืนๆ  เราก็ไม่รู้จะทำไงอะ เราอยากยิ้มแบบไม่ฝืน แต่มันมีแผลในใจอะ มันลบออกจากความทรงจำไม่ได้ เราไม่อยากหน้าบูดอะ ใครมีวิธีเลิกหน้าบูดกันบ้างคะ?