ถ้าคุณรักใครสักคนอย่างสุดซึ้ง และคุณก็มั่นใจว่าเขารักคุณมากมายยิ่งกว่าด้วย แล้วถ้าเกิดว่าในวันหนึ่งเขาหายสาบสูญไปจากชีวิตคุณ  มันจะเกิดคำถามขึ้นแก่ตัวคุณในทันทีว่า 
 
“คุณจะไปตามหาเขาหรือไม่?”  
 
อย่าเพิ่งรีบตอบคำถามนี้ จงถามหัวใจของคุณให้แน่ชัดก่อนว่า ถ้าคุณรู้ความจริงแล้วคุณจะรับมันได้หรือไม่?
 
นางเอกในเรื่องที่ผมเขียนถึงนี้มีชื่ออ่านยากว่า “เซิ่งเจาซี” เธอเป็นนักเจรจาต่อรองที่ทำงานอยู่ในหน่วยตำรวจ N.Y.P.D. ของนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา  ตัวเธอนั้นดูภายนอกเข้มแข็งและแกร่งกล้า แต่ภายในเธอกลับอ่อนแอด้วยความรักไม่แตกต่างจากหญิงสาวทั่วไป  “จิ้นซืออวี้” คนรักของเธอที่รักกันอย่างหวานซึ้งจนใกล้จะแต่งงานกับเธอนั้น  เขากลับบ้านที่ประเทศจีนเพื่อจะไปบอกพ่อแม่ถึงข่าวดีดังกล่าว  แต่แล้วเขาก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย  ปล่อยทิ้งให้หญิงสาวต้องรอคอยอยู่กับความสงสัยนานกว่า 6 ปี  เธอจึงตัดสินใจลาออกจากกรมตำรวจเมืองนิวยอร์ก  เพื่อเดินทางกลับบ้านที่ประเทศจีน
 
ใช่แล้วครับ  นางเอกในเรื่องนี้กลับมาตามหาพระเอกของเธอที่หายสาบสูญไป ซึ่งเป็นปฐมบทในการเริ่มเรื่องของหนังสือเล่มนี้  จริง ๆ นวนิยายแปลเรื่องนี้ถ้าผมจัดวางใส่ชั้นหนังสือ  ผมคงเอาเล่มนี้ไปวางไว้ในหมวดนิยายรักแน่ ๆ แต่คงไม่ใช่นิยายรักแบบพาฝัน  น่าจะอยู่ในหมวดของนิยายรักแนวสืบสวนสอบสวน  ประมาณว่าตามเก็บปมต่าง ๆ เพื่อสืบค้นหาความจริง  มันจึงทำให้หนังสือเล่มนี้สามารถเก็บผู้อ่านมาได้ในวงกว้าง  คือผู้ชายก็อ่านสนุกเพราะในเรื่องมีฉากแอคชั่นในแนวสืบสวนสอบสวนอยู่เยอะพอสมควร  ส่วนผู้หญิงก็น่าอ่านแล้วชอบมากกว่าผู้ชายก็เป็นได้  เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรัก ที่เดินเรื่องตามตัวละครนางเอกอยู่ตลอด  ประมาณว่าตามหาความรัก ตามหาความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจตนเอง
 

@@@@@
 
“ความรักไม่ใช่สิ่งที่ใครจะสลัดทิ้งได้ง่าย ๆ  โดยเฉพาะเมื่อความรักของจิ้นซืออวี้เปลี่ยนแปลงไป  เซิ่งเจาซีที่สิ้นหวังจนถึงขั้นคิดทิ้งชีวิตของตัวเองให้ลุกก้าวไปข้างหน้าได้อีกครั้ง  เธอมอบทั้งความหวัง ความสุข  จนกระทั่งวาดฝันถึงช่วงเวลาที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอนาคต แต่เมื่อสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น  ทำให้ต้องสูญเสียคนที่รักไปกะทันหัน  เมื่อฝ่ายชายได้หายสาบสูญไปย่อมเกินกว่าที่ฝ่ายหญิงจะยอมรับได้
 
เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม  เซิ่งเจาซีจึงกลับสู่บ้านเกิดเพื่อตามหาจิ้นซืออวี้จากเบาะแสที่มีอยู่  และเธอได้พบกับเรื่องไม่คาดคิด ยิ่งสืบ ยิ่งถูกขัดขวาง ยิ่งถลำลึกยิ่งเผชิญอันตราย  ยิ่งรู้ความจริงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งตระหนักได้ว่าเธอแทบไม่รู้เรื่องราวของผู้ชายที่เธอรักเลย
 
ความลับของผู้ชายคนหนึ่ง กำลังจะถูกเปิดเผยเพราะความรักของผู้หญิงคนหนึ่ง”

จาก คำนำสำนักพิมพ์ (ผมมีปรับแต่งบางส่วน เพื่อเลี่ยงสปอยล์ครับ)
 
@@@@@

 
ความรู้สึกของผมในขณะที่กำลังอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่  ผมได้แต่นึกว่า “เดี๋ยวนี้เรื่องจีนเขาพัฒนาไปไกลมากแล้วเนอะ”  เนื้อเรื่องเข้ากับยุคสมัยปัจจุบัน  ตัวนางเอกมีอาชีพเป็นนักเจรจาต่อรอง เป็นอาชีพของตัวละครที่ทันสมัยมาก  ผมอ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงละครซีรีส์ที่ฉายอยู่ทางทีวี  คิดว่านิยายเรื่องนี้ก็อาจจะเขียนเพื่อเอาไปสร้างเป็นละครซีรีส์ของจีนก็ได้  เพราะความทันสมัยของบริบททางสังคมในเรื่อง  มันเข้ายุคเข้าทันถึงคนในรุ่นใหม่นี้  ส่วนวิธีการเขียนของนักเขียนจีนท่านนี้ก็น่าสนใจเพราะดูเป็นสากลมาก  มีการเขียนแบบแอบทิ้งปมโดยไม่ให้ผู้อ่านสงสัยแล้วมาแถลงไขในตอนท้าย มีการหลอกล่อผู้อ่านด้วยตัวละครจริงตัวละครปลอม  จนทำให้ผู้อ่านต้องติดตามอ่านไปจนจบเรื่อง  เข้ากับสไตล์ของนิยายแนวสืบสวนสอบสวนเป็นอย่างดี
 
แต่ในเรื่องที่เกี่ยวกับความรักนั้นผมอ่านแล้วไม่ค่อยอินสักเท่าไหร่  ผมรู้สึกว่านางเอกควรจะต้องเข้มแข็งกว่านี้นะ ไม่ใช่อ่อนแอถึงขนาดอ่อนไหวเมื่อคิดถึงอ้อมกอดที่พระเอกเคยกอดไว้  ก็แค่ความคิดทำไมถึงได้อ่อนระทวยขนาดนี้ก็ไม่ทราบ  อ่านแล้วรู้สึกหมั่นไส้นางเอก  ... เอะ หรือว่าผมเริ่มอินแล้วก็ไม่ทราบครับ  ต้องลองไปสอบถามสาว ๆ ที่เคยอ่านเรื่องนี้ดูว่าเขาจะคิดเหมือนผมหรือไม่ครับ?
 
และที่ผมไม่ชอบที่สุดก็คือชื่อของตัวละคร  ในชีวิตจริงผมเป็นคนที่มีปัญหาในเรื่องการจดจำชื่อของคนอื่น  คือประมาณว่า จำได้นะว่าคนนี้คือใคร เคยคุยด้วยจำได้ แต่นึกชื่อเขาไม่ออก  ดังนั้นพอผมต้องมาอ่านเรื่องจีน แล้วเจอชื่อตัวละครจีนนั้น  ยอมรับว่าผมจำไม่ได้เลย  แค่ชื่อนางเอกยอมรับว่ากว่าจะจำได้ก็ต้องผ่านบทที่ 4 ไปแล้ว และอีกประการในความรู้สึกของผมก็คือ  ชื่อคนจีนมันไม่บอกเพศสำหรับผม ไม่เหมือนชื่อไทยหรือชื่อฝรั่งที่รู้ได้ทันทีว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย  แล้วนิยายจีนเรื่องนี้มีตัวละครโผล่ออกมาเรื่อย ๆ มีเป็นสิบคนเลย ต้องอาศัยอ่านบริบทหรือการกระทำในบทบรรยายแทน จึงจะทราบได้ว่าตัวละครนี้เป็นใคร? และมาได้ยังไง? 
 
มีสิ่งที่น่าสนใจประการหนึ่งสำหรับหนังสือเล่มนี้  ซึงผมมาค้นพบได้ในการอ่านครั้งที่สองก็คือ  ในการขึ้นต้นบทใหม่ทุกบท  ผู้เขียนจะมีการยกคำคมหรือโค้ทคำพูด (Quote) ต่าง ๆ มาใส่ไว้  ซึ่งในการอ่านครั้งแรกผมอ่านแล้วก็คิดว่าผู้ประพันธ์คงจะยกเอามาใส่ไว้เท่ ๆ เท่านั้น  แต่เมื่อผมอ่านในรอบที่สองผมค้นพบว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องราวในบทนั้น ๆ  ขออนุญาตยกตัวอย่างเช่นคำคมที่ผมชอบมากคือ 
 
“ความรักนั้นแสนสั้น  การลืมเลือนต่างหากที่ยาวนาน”   เนรูดา
 
ผมต้องเข้าไปสืบค้นในกูเกิ้ลดูก็พบว่า เจ้าของคำคมนี้คือ ปาโปล เนรูดา กวีชาวชิลี ที่เคยได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม  เมื่อผมอ่านเรื่องราวในบทที่ผู้เขียนยกโค้ทคำพูดนี้มาแล้วก็พบว่า  สาระสำคัญของบทนี้คือการย้อนกลับไปพูดถึงความสัมพันธ์ของนางเอกและพระเอกในอดีต  ก่อนหน้าที่พระเอกจะหายสาบสูญไป  โดยเล่าว่าทั้งสองเจอกันได้อย่างไร? พบรักกันได้อย่างไร? ซึ่งเป็นความรักอันหวานซึ้งที่นางเอกยังไม่สามารถลืมมันได้  จนเป็นสาเหตุให้นางเอกต้องกลับมาตามหาพระเอกนั้นเอง
 
อีกประการที่น่าสนใจก็คือ  เรื่องนี้เป็นนวนิยายจีนที่ในเรื่องมีสำนวนสุภาษิตจีนโบราณเยอะมาก  ซึ่งทำให้มันดูย้อนแย้งกับที่ผมเคยกล่าวไว้ในย่อหน้าข้างบนว่าเป็นเรื่องราวที่ทันสมัยมาก  สำหรับผมในการอ่านครั้งแรกผมรู้สึกว่ามันเยอะมาก  มากจนเหมือนผู้เขียนพยายามจะสอนให้ผู้อ่านรู้จักกับสุภาษิตจีนเลย  แต่พอได้อ่านในครั้งที่สองกลับค้นพบว่ามันเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ เลย  เพราะมันทำให้บรรยากาศในเรื่องดูเป็นจีนได้ตลอด  อีกทั้งทำให้เราได้รู้จักสุภาษิตจีนด้วย  ซึ่งบางสำนวนเราอาจจะไม่เคยได้ยินมาก่อน  แต่ขึ้นชื่อว่าสุภาษิตแล้ว  ไม่ว่าของไทยหรือของจีนมันก็เป็นการเปรียบเทียบระหว่างของสองสิ่ง  ที่สิ่งหนึ่งเป็นรูปธรรมและอีกสิ่งหนึ่งเป็นนามธรรม โดยการเอารูปธรรมมาอธิบายนามธรรม หรือเอานามธรรมมาขยายให้เห็นภาพของรูปธรรม  ซึ่งการเปรียบเทียบในสุภาษิตพวกนี้เองที่ผมอ่านแล้วรู้สึกในตอนหลังว่ามันลึกซึ้งดี  มันอ่านแล้วเราได้คิดตามคำเปรียบเปรยนั้น  หรืออาจจะเป็นเพราะว่าในการอ่านครั้งแรกผมเร่งอ่านเพราะอยากจะรู้ตอนจบเร็ว ๆ ก็ได้  จนทำให้ลืมชื่นชมวิวข้างทางที่งดงามเช่นสุภาษิตพวกนี้ก็เป็นได้ ผมขออนุญาตยกบางสำนวนมาให้ดูเป็นตัวอย่าง
 
“ไล่ตามใบเถาจนเจอลูกแตง”  หมายถึงตามไปจนเจอร่องรอย ซึ่งถ้าใครเคยปลูกไม้เลื้อยในตระกูลแตงจะรู้เลยว่าใบมันรกมาก  ใบมันจะปกคลุมหมดจนไม่เห็นลูกแตงต้องไล่ตามเถาต้นไปจึงจะเจอ
 
“เกาะมังกรเกี่ยวหงส์”  หมายถึงผู้ที่เลียแข้งเลียขาผู้มีอิทธิพลเพื่อเอาผลประโยชน์ (ผมไม่ต้องอธิบายต่อเนอะ)
 
“ซ่อนยาไว้ในโถน้ำเต้า”  หมายถึงความลับหรือแผนร้ายที่ถูกเก็บงำไว้   คือคนทั่วไปใช้โถน้ำเต้าเอาไว้ใส่น้ำสำหรับดื่มกิน ถ้ามีใครสักคนแอบใส่ยาพิษลงไปก็คงไม่มีใครล่วงรู้ และดื่มน้ำที่มีพิษนั้นได้
 
สรุปแล้วนวนิยายเรื่องนี้สำหรับตัวผม เมื่อผมอ่านแบบเร่ง ๆ ก็สนุกตื่นเต้นตาม  แต่พออ่านอย่างละเลียดแบบเนิบ ๆ แล้วก็ค้นพบว่าได้เจออะไรที่กว้างไกลดี  อยากจะให้ท่านนักอ่านที่ชื่นชอบอ่านงานแนวนี้ได้ลองหาเรื่องนี้มาอ่านกันดู  หรือสำหรับนักอ่านที่อาจจะไม่เคยอ่านเรื่องแนวนี้มาก่อน เมื่อได้อ่านเรื่องแนวใหม่ ๆ ก็เหมือนได้เปลี่ยนโลกใบใหม่มาครอบครอง
 

ผมต้องขอขอบพระคุณ บ.ก.แหม่ม แห่งสำนักพิมพ์สถาพรบุ๊คส์ ที่มอบหนังสือเล่มนี้มาให้ผมอ่าน  สำหรับเล่มที่อยู่ในมือผมนี้เป็นฉบับพิมพ์ครั้งแรก ธันวาคม 2562 โดย ‘พิมพ์คำ’ สำนักพิมพ์แปล ด้วยความหนา 560 หน้า ราคาปก 390 บาท  ท่านใดที่สนใจก็ไปตามหาซื้อได้ที่ร้านหนังสือใกล้บ้านท่านครับ
 
ขอให้ทุกท่านท่องโลกตัวอักษรด้วยความอารมณ์ที่สุนทรีย์  และขอให้ทุกท่านมีความสุขมาก ๆ นะครับ