คือแบบมาทำงานไกลบ้านตอนยังไม่ได้มาก็อยู่บ้านกับแม่2คน มาอยู่หอพักอยู่คนเดียวมีแฟนอยู่คะ แต่แฟนอยู่คนละอำเภอก็มาหาเราบ้างแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนเขาก็จะพาไป เหมือนเรามาอยู่ที่นี่แล้วมีเขาเคียงข้างเราตลอดไม่เหงา แต่พอเขาติดทหารเขาก็ไม่ได้มาไม่คุยได้คุยกันทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา สรุปเราห่างกันจนมีแต่ความเย็นชา จนเราทนไม่ได้กับสถานะการณ์แบบนี่เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไป ต่างคนต่างไปคิดทบทวนนะ คือจะอยู่จะไปก็เสียใจเหมือนกันก็เลยตัดสินใจ เสียใจมากร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้องแล้วก็ไม่รุ้จะไปปรึกษาใครพอดีแม่โทรมา ถามว่าเป็นอะไรเราก็เล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ก็ปลอบใจ มันทำให้เราอยากกลับบ้านไปหาแม่บ่อยขึ้น หลังจากนั้นเรากลับบ้านทุกอาทิตย์ที่หยุดงาน เเต่เวลาที่ขับรถกลับเราก็ชอบคิดถึงเขาคิดถึงตอนที่เขาไปส่งเราที่บ้าน แต่เราไม่ได้มีแฟนใหม่นะ ทุกอย่างมันดูแย่ลงไปเวลาอยู่คนเดียวคิดลบตลอดเลยเหมือนจะอยู่คนเดียวไม่ได้ ทำงานก็ไม่อยากทำคิดมากตลอด โทรไปคุยกับแม่บ่อยขึ้น บางทีก็ร้องไห้บ้าง เราอ่อนแอเกินไปใช่ไหม เราก็มานั่งคิดเราทำให้แม่ไม่สบายใจรึป่าว แม่เป็นทุกข์ใจรึป่าวเห็นเราไม่มีความสุข ตอนนี้คิดได้แล้วว่าเราต้องจัดการกับตัวเอง เราต้องเข็มแข็งเราต้องบอกว่าเราไหว เราต้องอยู่ให้ได้. ตอนนี้แม่แก่มากแล้วอยากขอโทดที่ลูกอ่อนแอ ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว สู้ๆ