เราเคยมีแฟนคนนึง เป็นแฟนคนแรกที่เรารักมาก คบมา7เดือนกว่าๆ ถึงแม้อยู่คนละที่ แต่เรารักเขามาก 5เดือนกว่าแล้วที่เราเลิกกัน เป็นคนบอกเลิกเขาเอง พอเลิกกันแรกๆก็เฉยๆนะ แต่ยิ่งนานไปก็ยิ่งคิดถึงเขา คิดถึงมากๆ เราไม่ดีเองแหละที่ทิ้งให้เธออยู่คนเดียว โดยที่ไม่สนใจเธอเลย เราขอโทษที่ตอนนั้นมันเราคิดไม่ได้
ตอนนี้คิดได้แล้ว ได้แต่หวังว่าเธอจะกลับมาหาเราอีกครั้ง ไม่เคยลืมช่วงเวลาที่เราคบกันเลย ตั้งแต่วันที่เราเสียเคาไป จนถึงตอนนี้เราไม่เคยลืม อยากทำอะไรหลายๆอย่างให้ อยากพาไปนู่นไปนี่ อยากทำในสิ่งที่เคยบอกไว้ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม คิดถึงน่ะ มากๆๆ  ทุกครั้งที่คิดถึงอยากกลับไปขอคืนดี แต่กลัวเค้าจะไม่ให้อภัยเราและเกลียดเรามากกว่าเดิม
อยากขอโทษที่เคยทำไรไม่ดีให้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราก็ได้แต่สงสัยว่าเพราะอะไร ที่ทำให้เรายังคงเก็บเค้าไว้ในทุกๆความทรงจำ  หรือเพราะยังคงผูกพัน เพราะยังคิดถึงรอยยิ้มเหล่านั้น หรือยังร้องไห้เสียใจกับมันทุกครั้งที่นึกถึง และอยากจะกลับไปแก้ไขในสิ่งที่พลาดผิดไป ยังรักยังคิดถึงยังอยากดูแล แต่คิดได้วันนี้มันสายไปแล้ว ที่ปล่อยให้เวลาผ่านมานานขนาดนี้ ยังรออยู่ รอวันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
คิดแล้วขำดีนะ คนที่แข็งแกร่งที่สุดในวันนั้น กลายเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในวันนี้ เราพยายามจะเริ่มใหม่กับใครหลายครั้ง แต่เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเริ่มกับใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่เค้า ถ้าเค้าได้มาอ่านอยากให้เค้าได้รู้ว่า "รักเเค่เค้าจริงๆ" เวลาไม่ได้ทำให้เราลืมเค้า แต่มันยิ่งทำให้เราคิดถึงเค้ามากขึ้น ใครที่ยังมีคนอยู่ข้างๆดูแลเค้าดีๆนะครับ สักวันเราอาจจะไม่มีเค้าอยู่ข้างๆ
ความคิดถึงมันจะมีค่าก็ต่อเมื่อคนที่เราคิดถึงเค้ายังอยู่แหละครับ ขอบคุณครับ