ขอเล่าสั้นๆนะ เรามีแฟน แต่รู้สึกเหนื่อย ไม่มีที่ปรึกษา เราอยากคุย อยากเล่าว่าวันๆนึงเราพบเจออะไรมาบ้าง แล้วก็อยากฟังเขาพูดให้ฟังว่าวันๆนึง มีเรื่องอะไรบ้าง เหนื่อยมั้ย งานยุ่งหรือเปล่า งานเป็นไง แต่เขาไม่เคยพูดเลยถ้าเราไม่ถาม บางวันเราเจอเรื่องตื่นเต้น บางวันเรามีเรื่องเศร้า เราพูดบอกเขาไม่ได้เลย พูดในใจกับตัวเองตลอด ชีวิตไม่มีความสุขเลย กลับบ้าน ก็ไม่เชิงว่าต่างคนต่างอยู่นะ บางวันช่วยเขาทำกับข้าว กินข้าวเสร็จ นั่นแหละคือชีวิตใครชีวิตมันแล้วค่ะ เราก็พยายามคุยกับเขานะ แต่เขาไม่สนใจ เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ตอนคบกันแรกๆ เรารู้สึกโชคดีมาก ที่เจอผู้ชายคนนี้ แต่ผ่านไปไม่ถึงปี เรารู้สึกตกนรก เวลาทะเลาะ เราร้องไห้ ไม่เคยปลอบเราเลย มีคนเคยบอกว่า ผู้หญิงทุกคนไฝ่ฝันถึงการแต่งงาน การได้ใส่ชุดเจ้าสาว แต่สำหรับเราไม่เลย เราไม่กล้าฝันถึงมัน เรามองว่าการแต่งงานคือเรื่องของการสร้างภาพว่ารักกัน แต่คงเป็นเพราะเรามีชีวิตคู่ที่เจ็บปวดมั้ง เราเลยมองการแต่งงานเป็นแบบนั้น เราอยากออกไปจากตรงนี้ อยากก้าวออกไปให้ได้ แต่ที่ยังไม่ไป เหมือนเรารอ รอว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม คนที่บอกว่ารักเรามากๆ

ที่บอกว่าต้องดูแลตัวเอง หมายถึงเมื่อก่อนเขาดูแลเราดีมากๆ ในหลายๆเรื่อง แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ไม่มีอีกแล้ว