คือเรื่องนี้ย้อนกลับไปเมื่อประมาณเกือบ 20 ปีที่แล้ว พ่อกับแม่ส่งไปเรียนที่เชียงราย ด้วยความที่บ้านคุณตากับคุณยายอยู่ห่างไกลความเจริญมากๆ เส้นทางตอนนั้นยังเป็นดินแดง(ตอนนี้เป็นยางทะตอยแล้ว) ตอนนั้นผมอยู่ป.4 เพราะเรียนที่นั่นแค่ปีเดียว เรื่องราวจำได้ดีมากๆ
คือเพื่อนๆ วัยเด็กพากันไปเล่นน้ำใต้สะพาน ซึ่งน้ำก็สีน้ำตาล ก็เล่นด้วยความสนุกสนานกับเพื่อนๆ แต่แล้วอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นระหว่างเล่นน้ำ คือผมเหยียบใส่ปลาดุกครับ เหยียบใส่เน้นๆเลย พอเหยียบปุ๊ป ยังไม่เจ็บ ยังยกเท้าขึ้นมาแล้วดึงออก จนเห็นว่าที่เราเหยียบคือปลาดุก หลังจากที่ผมดึงออก ผมก็เลิกเล่นแล้วปั่นจักรยานกลับบ้าน ระหว่างทางจำได้ดี ไม่ได้เจ็บปวดอะไรมาก ถึงบ้านก็นอนพัก แต่ความปวดก็เริ่มมาเรื่อยๆจนทนไม่ไหว บอกคุณตากับคุณยายเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วท่านก็พาไปบ้านข้างๆ ซึ่งเป็นคนเฒ่าคนแก่เนี้ยแหละครับ ท่านก็ท่องคาถาแล้วเป่าแผลผม หลังจากนั้นก็หายเป็นปลิดทิ้ง จนปัจจุบัน ผมอายุจะ 30 แล้ว แทบไม่มีความเชื่อเรื่องไสยศาสตร์เลย แต่บางครั้งพอเราไม่เชื่อเรื่องลี้ลับ เหตุการณ์ที่เค้าเคยรักษาเราก็เตือนมาในสมองผมตลอด ผมอยากได้เหตุผลมาหักล้างการรักษาของเค้าว่าเค้ารักษาผมได้ยังไง ทำไมแค่ท่องคาถาแล้วเป่าแผล ผมจึงหายปวด ทั้งๆที่ก่อนรักษาผมปวดมากๆ