ก่อนหน้านี้เราเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าที่ตัวเราเองกำลังเป็น
https://ppantip.com/topic/39446844
ในครั้งมันอาจจะเป็นการระบายเสียส่วนใหญ่ มันเป็นความอึดอัดใจที่ไม่สามารถพูดกับใครได้เลย แม้กระทั่งคนในครอบครัว
หลายครั้งที่เรากับแม่มีเรื่องถกเถียงกันหากไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เรามักจะพูดให้มันกลายเป็นเรื่องตลกเพื่อที่เรากับแม่จะได้ไม่เถียงในเรื่องนั้นๆต่อ แต่ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องที่ใหญ่ แม่เรามักจะต่อว่าก่อนเสมอ โดยถามเหตุผลและความตั้งใจของเราทีหลัง ตรงส่วนนี้ที่เราพยายามมองข้ามไป แต่มันก็ยังมีผลต่อจิตใจเสมอ คำพูดของแม่บางครั้งรุนแรงกับเรา รู้สึกแย่ยิ่งกว่าถูกตี ทั้งที่เราไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย คำที่แม่มักจะพูดบ่อยก็จะประมาณว่าเราทำอะไรไม่เคยนึกถึงเขา ทำตัวปีกกล้าขาแข็ง อวดเก่งบ้างล่ะ ไม่ทำตามที่เขาอยากจะให้เป็นบ้างล่ะ เทียบเรากับพี่ชายคนกลางบ้างล่ะ (พี่คนกลางไม่ได้อยู่ด้วย เขาโตกับญาติฝ่ายพ่อ พอทำงานพี่เขาก็ส่งเงินให้แม่อยู่เสมอ) ตัวเราไม่ได้โกรธพี่เลย เพียงแค่น้อยใจบ้างบางครั้งที่แม่มักจะพูดอะไรแบบนั้น บางครั้งเราก็ดันบังเอิญได้ยินแม่คุยกับคนข้างบ้าน ประมาณว่าตั้งแต่มีเราชีวิตก็แย่ลง และอะไรหลายๆอย่าง ในจุดนั้นเราหัวเราะทั้งน้ำตาเลยจริงๆ ยิ่งกว่าในละครอีก เดินหนีไปร้องไห้ไกลๆ ไปนอนบ้านเพื่อนก็มี
เศษเสี้ยวในใจบางครั้งรู้สึกโกรธแม่อันนี้เราไม่ปฏิเสธ แต่มันแค่เศษเสี้ยวเพราะสุดท้ายแล้วเราจะโกรธตัวเองมากกว่าที่คิดแบบนั้น ส่วนคนในครอบครัวคนอื่นเรียกได้ว่าห่างไกลจากคำว่าสนิท เพราะตัวเราเคยสอบเข้าโรงเรียนประจำ ทำให้ไม่ค่อยเจอใคร จริงๆเราเองก็ไม่อยากจะยุ่งกับพวกเขาเท่าไหร่ เจอทีไรก็จะถามแต่คำถามที่ไม่ค่อยเข้าหู หัวเราะและขำบ้านเรา สำหรับผู้ใหญ่บางคนเรื่องของบ้านเรามันจะเป็นเรื่องตลกของพวกเค้า
เราขอโทษที่ระบายมากกว่าการตั้งคำถาม มันอึดอัดจริงๆค่ะ ยังมีอีกหลายอย่างที่ยากเกินจะพูดออกมา มันอัดแน่นไปเรื่อยๆ ตัวเราเองก็พยายามไม่สนใจมากนัก ตั้งใจเรียนและทำงาน ค่าเทอมไม่ต้องเสียเพราะเป็นทุน เราเลยไม่เคยขอเงินที่บ้านอีกตั้งแต่ขอมาเรียนต่างจังหวัด มันอาจจะดูไม่น่าเชื่อนะ5555 แต่มันก็มีอยู่จริงนะคะที่เด็กนักศึกษาทำงานถึงดึกดื่นแล้วตื่นเช้าไปเรียนน่ะ
เราขอบคุณสำหรับคนที่ให้กำลังล่วงหน้านะคะ ขอบคุณจริงๆ
เสียใจในคำพูดของแม่และคนในครอบครัว
https://ppantip.com/topic/39446844
ในครั้งมันอาจจะเป็นการระบายเสียส่วนใหญ่ มันเป็นความอึดอัดใจที่ไม่สามารถพูดกับใครได้เลย แม้กระทั่งคนในครอบครัว
หลายครั้งที่เรากับแม่มีเรื่องถกเถียงกันหากไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เรามักจะพูดให้มันกลายเป็นเรื่องตลกเพื่อที่เรากับแม่จะได้ไม่เถียงในเรื่องนั้นๆต่อ แต่ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องที่ใหญ่ แม่เรามักจะต่อว่าก่อนเสมอ โดยถามเหตุผลและความตั้งใจของเราทีหลัง ตรงส่วนนี้ที่เราพยายามมองข้ามไป แต่มันก็ยังมีผลต่อจิตใจเสมอ คำพูดของแม่บางครั้งรุนแรงกับเรา รู้สึกแย่ยิ่งกว่าถูกตี ทั้งที่เราไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย คำที่แม่มักจะพูดบ่อยก็จะประมาณว่าเราทำอะไรไม่เคยนึกถึงเขา ทำตัวปีกกล้าขาแข็ง อวดเก่งบ้างล่ะ ไม่ทำตามที่เขาอยากจะให้เป็นบ้างล่ะ เทียบเรากับพี่ชายคนกลางบ้างล่ะ (พี่คนกลางไม่ได้อยู่ด้วย เขาโตกับญาติฝ่ายพ่อ พอทำงานพี่เขาก็ส่งเงินให้แม่อยู่เสมอ) ตัวเราไม่ได้โกรธพี่เลย เพียงแค่น้อยใจบ้างบางครั้งที่แม่มักจะพูดอะไรแบบนั้น บางครั้งเราก็ดันบังเอิญได้ยินแม่คุยกับคนข้างบ้าน ประมาณว่าตั้งแต่มีเราชีวิตก็แย่ลง และอะไรหลายๆอย่าง ในจุดนั้นเราหัวเราะทั้งน้ำตาเลยจริงๆ ยิ่งกว่าในละครอีก เดินหนีไปร้องไห้ไกลๆ ไปนอนบ้านเพื่อนก็มี
เศษเสี้ยวในใจบางครั้งรู้สึกโกรธแม่อันนี้เราไม่ปฏิเสธ แต่มันแค่เศษเสี้ยวเพราะสุดท้ายแล้วเราจะโกรธตัวเองมากกว่าที่คิดแบบนั้น ส่วนคนในครอบครัวคนอื่นเรียกได้ว่าห่างไกลจากคำว่าสนิท เพราะตัวเราเคยสอบเข้าโรงเรียนประจำ ทำให้ไม่ค่อยเจอใคร จริงๆเราเองก็ไม่อยากจะยุ่งกับพวกเขาเท่าไหร่ เจอทีไรก็จะถามแต่คำถามที่ไม่ค่อยเข้าหู หัวเราะและขำบ้านเรา สำหรับผู้ใหญ่บางคนเรื่องของบ้านเรามันจะเป็นเรื่องตลกของพวกเค้า
เราขอโทษที่ระบายมากกว่าการตั้งคำถาม มันอึดอัดจริงๆค่ะ ยังมีอีกหลายอย่างที่ยากเกินจะพูดออกมา มันอัดแน่นไปเรื่อยๆ ตัวเราเองก็พยายามไม่สนใจมากนัก ตั้งใจเรียนและทำงาน ค่าเทอมไม่ต้องเสียเพราะเป็นทุน เราเลยไม่เคยขอเงินที่บ้านอีกตั้งแต่ขอมาเรียนต่างจังหวัด มันอาจจะดูไม่น่าเชื่อนะ5555 แต่มันก็มีอยู่จริงนะคะที่เด็กนักศึกษาทำงานถึงดึกดื่นแล้วตื่นเช้าไปเรียนน่ะ
เราขอบคุณสำหรับคนที่ให้กำลังล่วงหน้านะคะ ขอบคุณจริงๆ