สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าชีวิตเราตั้งแต่มาอยู่กับครอบครัวตัวเองตอนอายุ11จนอายุ19 เหมือนตกนรกเลยค่ะ
ครอบครัวเรามีกัน5คน มีพ่อแม่ พี่ชาย น้องสาว เราลูกคนกลาง เราพึ่งเจอครอบครัวตอนอายุ11ไม่มีความสนิทเลยถ้าไม่มีเรื่องคุยก็ไม่คุยกันเลย พี่ชายเรายายเลี้ยงแต่เด็ก ส่วนเราย่าเลี้ยงแต่เด็ก ส่วนน้องเราพึ่งเกิดตอนเราอายุ13 น้องเราเป็นลูกคนเดียวที่พ่อแม่ได้เลี้ยงเองสอนเองอะไรเอง (ตอนนี้ในความคิดเราคือเป็นเด็กห้าวร้าวมาก ไม่มีมารยาท ไม่มีกาลเทศะ เราอายมากเวลาน้องทำพฤติกรรมแย่ๆเราคอยสอนตลอดให้ทำตัวแบบนี้ๆให้มันดีออกมาดี แต่สุดท้ายพ่อแม่เราก็สอนน้องแบบผิดๆ) *** เราดีใจมากที่ไม่ได้โตมาจากครอบครัวนี้***
เกริ่นก่อนนะคะกอรนีบบงอเรื่องอะไรมาเองตยก่อนหน้าที่คืออยู่ตจวกับปูย่าและป้า พออายุ11ช่วงขึ้นป.6 ครอบครัวเราก็รับมาอยู่ด้วยที่นนทบุรี
ช่วงแรกๆที่มาอยู่(2-3เดือน ครอบครัวนี้ดูแลเราดีมากพูดดีให้เกียรติ ) แต่พอหลังจากนี้พ่อแม่ก็เปลี่ยนไป (ปกติเราไม่เคยเรียกว่าพ่อว่าแม่เลยค่ะ ไม่ได้จริงๆ) พ่อเริ่มใช้คำพูดที่รุนแรงขึ้น เช่น  กู อีนี่ และมีคำว่าด่าบลาๆ อีนี่ (บางครั้งก็ด่าต่อหน้าคนอื่นๆคนนอกครอบครัว )และมีการใช้ความรุนแรง ตะคอก ตบหัว ทุบตามตัว จนเราเริ่มคิดสั้นขึ้นวันๆ เรื่อยๆทุกครั่งที่โดนแบบนี้ แม่ก็ไม่เคยช่วย ไม่เคยพูดอะไรเลย เราก็เป็นฝ่ายโดนกระทำตลอด เราอยากตายในทุกๆวันรู้สึกเหมือนไม่ใช่ลูก ทั้งโดนใช้ โดนด่า โดนทำร้าย เราไม่มีอิสระในการใช้ชีวิตเลย อย่กคิดหนีออกจากบ้านหลายรอบมาก แต่สงสารแม่เพร่ะทำงานเหนื่อย เราก็ต้องทนอยู่ต่อไป เราก็แอบคิดนะว่าเราใช่ลูกเขารึเปล่าเคยเก็บเงินที่จะตรวจDNAแต่ค่าใช้จ่ายก็สูงมาก พ่อเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก ไม่ฟังเหตุผล เอาแต่บังคับ เอาแต่ให้ตัวเองสบายใจแต่ไม่นึกถึงคนอื่นเลย ช่วงมัธยมเราก็แทบจะไม่มีเพื่อน เพราะพ่อไม่ปช่อยให้ทำงานกลุ่ม หนือไปทำงานกลุ่มบ้านเพื่อนเลย เราดูแย่ไปหมกเลย เรามั่นใจว่าเราไม่เคยทำตัวไม่ดีนะ ก็อยู่บ้านช่วยแม่ทำงานตลอด เที่ยวก็แทบจะไม่ได้ไป จะได้ไปไหนกับเพื่อนก็ต้องขอล่วงหน้าเป็นเดือน แต่น้อยครั้งที่อนุญาตให้เราไป ส่วนเรื่องมีแฟน เราไม่เข้าใจเลย เราเป็นลูกสาว ควรเปิดออกคุยกัน ให้ความรู้ ไม่ใช่เอาแต่ปิด และพูดแค่ว่าพ่ออาบน้ำร้อนมาก่อน คือเราไม่เข้าใจว่าถ้าตัวเองเคยทำไม่ดี แล้วอยากให้ลูกทำตัวดีเพื่อกลบเกลื่อนความไม่ดีของตัวเองมันจะไม่ดูไร้สาระไปหน่อย เรารู้ว่าเป็นห่วงเรา แต่สมัยนี้ควรเปิดใจคุยได้แล้วควรเปิดเรื่องเพศ ควรสอน ไม่ใช่ปิดไม่พูดไรเลย แล้วคนที่อึดอัดก็คือเรา เราไม่มีอิสระในการใช้ชีวิตเลย จนเข้ามหาลัย เราอยู่หอในก็ยังไม่ไว้ใจเราโทรวีดีโอคอลหาเราทุกวันกลัวเราหนีเที่ยว คือเราแบบเหนื่อยมากทุกครั้งที่พ่อโทรมาคือแบบถามว่าอยู่ไหนอย่าหนีเที่ยวล่ะ เราได้ยินแล้วท้อเลยเพราะเราเรียนนิติศาสตร์ อ่านหนังสือเยอะพอแล้ว ยังต้องมาเจออะไรแลบนี้อีก บ้านเราไม่ค่อยมีฐานะพอเรามาอยู่หอค่าใช้จ่ายก็จะเยอะหน่อย เราก็ขอพ่อไปทำพาร์ทไทม์แต่พ่อบอกมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป เราก็โอเคๆ แต่เงินที่พ่อส่งให้ก็ไม่พอกิน พ่อก็โทรถามตลอดพอกินมั้ย คือมันก็ไม่พอเว้ย แต่เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะแกพูดดักแบบว่าถ้าไม่พอก็ใช้ประหยัดหน่อยนะอย่าให้อดแต่ประหยัด เราแบบทรมานมากต้องอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆอ่ะ  แล้วคือตอนนี้เราอยู่มหาลัยแล้วเราก็ยังไม่มีอิสระเลย พ่อบังคับให้กลับบ้านทุกเดือนคือเราเหนื่อยมากไม่อยากลับเพราะกลับรถสารณะมันหลายต่อมากมันเหนื่อย แล้วก็ต้องรีบกลับหอมาเรียนอีก แล้วเวลากลับไปน้องเราก็ชอบพูดว่ากลับหอไปเลยมาทำไมมาก็ไม่ทำประโยชน์ เราแแบบเห้อ เราตามใจเขามาตลอดไม่เคยไม่ทำอะไรให้เลย จนปีใหม่ปีนี้2565 เราไม่อยากกลับบ้านเราอยากอยู่กับเพื่อนเพราะเพื่อนก็อยู่หอคนเดียวด้วยเลยอยากอยู่เป็นเพื่อน ไอเราก็ทักไลน์ถามพ่อว่าปีใหม่ปีนี้ไปหหนมั้ยถ้าไม่ไปจะได้อยู่กับเพื่อน แล้วพ่อแกก็โทรมาพูดว่า ถามทำไมไม่มีสิทธิ์ถาม เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรถาม กูเป็นคนตัดสินใจ ถึงเวลากลับก็ต้องกลับ  พูดด้วยน้ำเสียงแบบโกรธ คือเรางงมากอะไรกันวะคือแค่ถามเองเพราะจะได้วางแผนวันกลับ สุดท้ายก็ต้องทำตามพ่อแกทุกอย่าง เพร่ะเราไม่สิทธิ์พูดมีสิทธิ์คิดอะไรเลย อายุเราก็จะ20แล้วเราโครตอึดอัด ไม่เคยมีความสุขเลยที่อยู่กับครอบครัวนี้ ขอบคุณทุกคนที่มาฟังเราระบายนะคะ มีอะไรจะแนะนำแนะนำได้ลบนะคะ🥺🥲