เราอยากให้คนที่เคยเป็นหรือกำลังเป็นอยู่ร่วมกันเเชร์ประสบการณ์ ซึมเศร้าของตัวเองกัน เเลกเปลี่ยนประสบการณ์ต่างๆกัน ให้ ระบาย
เริ่มจากเรา เราเป็นโรคซึมเศร้าตั่งเเต่เราเด็กๆ เราเป็นมา 9 ปีเเล้ว เคยหาย 2 ครั้ง ครั้งเเรกที่หายดีขึ้นคือช่วง ป.4 หายได้ไม่ถึง 3 เดือนก็กลับมาหนักยิ่งกว่าเดิม เเละ ครั้งที่สอง คือช่วง ป.6
เราหายไป เเค่ 1 เดือนพอมาตรวจใหม่ เรากลับเป็นหนักกว่าเก่า จนต้อง นอน รพ. ดูอาการ วันนั้นระหว่างที่ไม่มีคนอยู่ในห้อง เราเตรียมที่จะกระโดดลงออกนอกหน้าต่าง รพ.
เเต่ก็ไม่สำเร็จ พี่พยาบาลเข้ามาเจอเราพอดี เเละเราเข้าการรักษาโดยที่พ่อเเม่เราไม่รู้เราให้พี่ชายเราไปเเทน เเต่ตอนเเรกพี่เราก็ได้เเต่รับรองว่ารู้ว่าเราเป็นเเละได้เข้าการรักษา เวลาหมอนัด พี่เราไม่เคยมา เพราะ เราขอให้เขามายืนยันตอนเเรกเฉยๆ ว่าครอบครัวรู้ เราได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง
เเต่เรามา รพ.กับ พี่ที่รู้จัก ที่สนิทมากๆ จนเหมือนพี่น้องเเท้ๆ เเละสนิทกับครอบครัวเรา ขอให้เขามาเเทน เวลาฟังหมอ เเละบอกหมอว่า พี่ชายเเท้ๆ มาไม่ได้ ติดงาน ตลอด จนถึงทุกวันนี้
ทุกวันนี้ที่บ้านก็ยังไม่มีใครรู้ว่สเราเป็น เพราะพี่ชายเราคนที่มาเซ็นให้ เขาก็คิดว่าเเค่มาตรวจดู เวลาฟังผลเรากะพี่อีกคนที่ไม่ใช่พี่เเท้ๆเรา มาฟังเเทนตลอดจนถึงทุกวันนี้
เราอยากจะบอกพ่อกับเเม่เราเเละคนที่บ้านของเรานะ เเต่เราเคยลองเเกล้งถามว่า พ่อเเม่พาลองพาหนูไปตรวจโรคซึมเศร้าดูไหมช่วงนี้รู้สึกเเปลกๆ ตรวจกันไว้เฉยๆ เเต่พ่อกับเเม่ก็ตอบกลับมาว่า จะไปตรวจทำไม บ้าหรอ ปัญญาอ่อน ไม่ต้องไปหรอก
ฉันเกิดมาในครอครัวที่เหมือนจะอบอุ่น เเต่ก็ไม่ เเค่ช่วงเเรกๆ ตอนที่ฉันยังอยู่ อนุบาล พอยิ่งโตขึ้น อะไรๆก็เปลี่ยนไปอย่างที่คิดไว้ มันเเย่กว่าที่คิด เราทั้งโดนกดดันเรื่องเรียน โดนพ่อเเม่ด่าเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางที่อยู่เฉยๆก็โดนด่าเเบบเฉยๆงงๆ เเละคำด่าไม่ใช่คำด่าทั่วไป เป็นคำหยาบคายเเละด่าที่เเบบว่า ไม่สมควรมาด่ากับลูกตัวเองเเบบนี้ เรายังใช่ลูกเขาอยู่หรือป่าว
เรามี พี่ชาย 2 คน เราเป็นคนที่ 3 เราเป็น ผญ.คนเดียว พ่อจะรักลูกคนกลางมากที่สุด ส่วน เเม่รักลูกคนโตมากที่สุด อะไรๆก็ 2 คนนัน จนเราไม่มีตัวตนเลย ไปไหน ทำอะไร เราจะเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้ง
ขอเงินไปทำงาน ก็บอกว่าเราเอาไปทำนู้นทำนี่ เอาไปทำอะไรนักหนา ไม่ต้องทำ จนทำให้เรา ตั่งเเต่ขึ้น ม.1 จนจบ เราติด 0 ตลอด เพราะไม่มีงานส่ง เเละขาดบ่อย เเต่พี่ชายเรา ขอเงินเท่าไรๆ ก็ได้ ไม่ขัดสักคำ เเล้วเอาเรามาเปรียบเทียบ ทั้งๆที พี่ชายเราไม่ได้เอาเงินไปทำงานเลย เอาไปเที๋ยวกันทั้งนัน
เเละทั้งบ้านเราเป็นคนเดียว ที่ร่างกายอ่อนเเออที่สุด ป่วยบ่อย เป็นนู้นเป็นนี่บ่อย ทำให้ขาดเรียนบ่ออย เราเป็นโรคหัวใจเจต้นผิกปกติ เราไม่เคยได้ไปโรงบาล ไม่ว่าจะหนักเเค่ไหน บางที ยังต้องฝืนไป รร. ก่อนเลยในเเต่ละวัน
โดนด่า โดนตี ประจำ ทั้งๆที่ เราป่วยจริงๆ ป่วยจนเราไม่ไหวเเล้ว เเล้วมาบอกเรา สำออย เราจะสำออยไปทำไม
ด้วยความที่เรา ชอบเส้เเสร้ง ชอบทำตัวเเข็งเเรง เเละทำตัวมีความสุข ยิ้มง่ายขำง่ายด้วยมั้ง จนทำให้ใครหลายๆคนคิดว่า เราเเข็งเเรงดี เเต่จริงๆเเล้ว จะตายห่าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
มีเรื่องนึ่งที่ทำเราฝั่งใจมาจนถึงทุกวันนี้คือ โดนพ่อกระทืบ จนตัวเองต้องวิ่งหนีออกมา ข้างนอกบ้าน เป็นเหตุการณ์ที่เราไม่คุยกับพ่อตัวเองเลยถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพูดด้วย
คือวันนั้นเรากลับบ้านเกิดที่กรุงเทพ เราจะไปนอนค้างที่นู้นกับเจ้ สักไม่กี่วันหรอก เพราะปีใหม่พอดี บางทีเราก็อยากออกไปเที๋ยวบ้านเกิดบ้าง ปีใหม่ทั้งที เเต่พ่อเรากลับไม่ให้ไป เราก็ไม่อะไร เราก็ไปนอนตรงโซฟาหันหลังนอนเล่นโทรศัพท์ สักพักเเล้วเราก็เข้าห้อง
จนสักพักพี่ชายเราเรียกเรา บอกว่าพ่อให้มาเรียก ออกไปกินข้าว เเต่เราไม่หิว เลยบอกว่าไม่ไป จนสักพักพ่อเราเข้ามา เเละด่าเราสารพัด เเละกระทืบเรา เราวิ่งสุดๆออกมาหน้าบ้าน เเต่ก็ด้วยตัวคนเดียว ใครจะมาช่วย นี่เเหละคือเหตุการณ์ที่ฝั่งใจมากที่สุด
เราโดดเดียว ไม่มีเเม้กำลังใจให้มีชีวิตอยู่ต่อ เราคิดฆ่าตัวตายมากกว่า 70 กว่าครังในตลอด 9 ปี บางที วันนึ่งเราทำร้ายตัวเอง 10กว่ารอบในวันเดียว เหนื่อยมาก เพลียมาก สิ้นหวังมาก
นี่คือประสบการณ์ของเรา จนตอนนี้เราก็ยังไม่หายจากโรคนี้
เเล้วเพื่อนๆล่ะ มีอะไรมาเล่า มาแชร์ประสบการณ์โรคซึมเศร้ากัน!
มาร่วมเเชร์ประสบการณ์ซึมเศร้ากันครับ
เริ่มจากเรา เราเป็นโรคซึมเศร้าตั่งเเต่เราเด็กๆ เราเป็นมา 9 ปีเเล้ว เคยหาย 2 ครั้ง ครั้งเเรกที่หายดีขึ้นคือช่วง ป.4 หายได้ไม่ถึง 3 เดือนก็กลับมาหนักยิ่งกว่าเดิม เเละ ครั้งที่สอง คือช่วง ป.6
เราหายไป เเค่ 1 เดือนพอมาตรวจใหม่ เรากลับเป็นหนักกว่าเก่า จนต้อง นอน รพ. ดูอาการ วันนั้นระหว่างที่ไม่มีคนอยู่ในห้อง เราเตรียมที่จะกระโดดลงออกนอกหน้าต่าง รพ.
เเต่ก็ไม่สำเร็จ พี่พยาบาลเข้ามาเจอเราพอดี เเละเราเข้าการรักษาโดยที่พ่อเเม่เราไม่รู้เราให้พี่ชายเราไปเเทน เเต่ตอนเเรกพี่เราก็ได้เเต่รับรองว่ารู้ว่าเราเป็นเเละได้เข้าการรักษา เวลาหมอนัด พี่เราไม่เคยมา เพราะ เราขอให้เขามายืนยันตอนเเรกเฉยๆ ว่าครอบครัวรู้ เราได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง
เเต่เรามา รพ.กับ พี่ที่รู้จัก ที่สนิทมากๆ จนเหมือนพี่น้องเเท้ๆ เเละสนิทกับครอบครัวเรา ขอให้เขามาเเทน เวลาฟังหมอ เเละบอกหมอว่า พี่ชายเเท้ๆ มาไม่ได้ ติดงาน ตลอด จนถึงทุกวันนี้
ทุกวันนี้ที่บ้านก็ยังไม่มีใครรู้ว่สเราเป็น เพราะพี่ชายเราคนที่มาเซ็นให้ เขาก็คิดว่าเเค่มาตรวจดู เวลาฟังผลเรากะพี่อีกคนที่ไม่ใช่พี่เเท้ๆเรา มาฟังเเทนตลอดจนถึงทุกวันนี้
เราอยากจะบอกพ่อกับเเม่เราเเละคนที่บ้านของเรานะ เเต่เราเคยลองเเกล้งถามว่า พ่อเเม่พาลองพาหนูไปตรวจโรคซึมเศร้าดูไหมช่วงนี้รู้สึกเเปลกๆ ตรวจกันไว้เฉยๆ เเต่พ่อกับเเม่ก็ตอบกลับมาว่า จะไปตรวจทำไม บ้าหรอ ปัญญาอ่อน ไม่ต้องไปหรอก
ฉันเกิดมาในครอครัวที่เหมือนจะอบอุ่น เเต่ก็ไม่ เเค่ช่วงเเรกๆ ตอนที่ฉันยังอยู่ อนุบาล พอยิ่งโตขึ้น อะไรๆก็เปลี่ยนไปอย่างที่คิดไว้ มันเเย่กว่าที่คิด เราทั้งโดนกดดันเรื่องเรียน โดนพ่อเเม่ด่าเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางที่อยู่เฉยๆก็โดนด่าเเบบเฉยๆงงๆ เเละคำด่าไม่ใช่คำด่าทั่วไป เป็นคำหยาบคายเเละด่าที่เเบบว่า ไม่สมควรมาด่ากับลูกตัวเองเเบบนี้ เรายังใช่ลูกเขาอยู่หรือป่าว
เรามี พี่ชาย 2 คน เราเป็นคนที่ 3 เราเป็น ผญ.คนเดียว พ่อจะรักลูกคนกลางมากที่สุด ส่วน เเม่รักลูกคนโตมากที่สุด อะไรๆก็ 2 คนนัน จนเราไม่มีตัวตนเลย ไปไหน ทำอะไร เราจะเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้ง
ขอเงินไปทำงาน ก็บอกว่าเราเอาไปทำนู้นทำนี่ เอาไปทำอะไรนักหนา ไม่ต้องทำ จนทำให้เรา ตั่งเเต่ขึ้น ม.1 จนจบ เราติด 0 ตลอด เพราะไม่มีงานส่ง เเละขาดบ่อย เเต่พี่ชายเรา ขอเงินเท่าไรๆ ก็ได้ ไม่ขัดสักคำ เเล้วเอาเรามาเปรียบเทียบ ทั้งๆที พี่ชายเราไม่ได้เอาเงินไปทำงานเลย เอาไปเที๋ยวกันทั้งนัน
เเละทั้งบ้านเราเป็นคนเดียว ที่ร่างกายอ่อนเเออที่สุด ป่วยบ่อย เป็นนู้นเป็นนี่บ่อย ทำให้ขาดเรียนบ่ออย เราเป็นโรคหัวใจเจต้นผิกปกติ เราไม่เคยได้ไปโรงบาล ไม่ว่าจะหนักเเค่ไหน บางที ยังต้องฝืนไป รร. ก่อนเลยในเเต่ละวัน
โดนด่า โดนตี ประจำ ทั้งๆที่ เราป่วยจริงๆ ป่วยจนเราไม่ไหวเเล้ว เเล้วมาบอกเรา สำออย เราจะสำออยไปทำไม
ด้วยความที่เรา ชอบเส้เเสร้ง ชอบทำตัวเเข็งเเรง เเละทำตัวมีความสุข ยิ้มง่ายขำง่ายด้วยมั้ง จนทำให้ใครหลายๆคนคิดว่า เราเเข็งเเรงดี เเต่จริงๆเเล้ว จะตายห่าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
มีเรื่องนึ่งที่ทำเราฝั่งใจมาจนถึงทุกวันนี้คือ โดนพ่อกระทืบ จนตัวเองต้องวิ่งหนีออกมา ข้างนอกบ้าน เป็นเหตุการณ์ที่เราไม่คุยกับพ่อตัวเองเลยถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพูดด้วย
คือวันนั้นเรากลับบ้านเกิดที่กรุงเทพ เราจะไปนอนค้างที่นู้นกับเจ้ สักไม่กี่วันหรอก เพราะปีใหม่พอดี บางทีเราก็อยากออกไปเที๋ยวบ้านเกิดบ้าง ปีใหม่ทั้งที เเต่พ่อเรากลับไม่ให้ไป เราก็ไม่อะไร เราก็ไปนอนตรงโซฟาหันหลังนอนเล่นโทรศัพท์ สักพักเเล้วเราก็เข้าห้อง
จนสักพักพี่ชายเราเรียกเรา บอกว่าพ่อให้มาเรียก ออกไปกินข้าว เเต่เราไม่หิว เลยบอกว่าไม่ไป จนสักพักพ่อเราเข้ามา เเละด่าเราสารพัด เเละกระทืบเรา เราวิ่งสุดๆออกมาหน้าบ้าน เเต่ก็ด้วยตัวคนเดียว ใครจะมาช่วย นี่เเหละคือเหตุการณ์ที่ฝั่งใจมากที่สุด
เราโดดเดียว ไม่มีเเม้กำลังใจให้มีชีวิตอยู่ต่อ เราคิดฆ่าตัวตายมากกว่า 70 กว่าครังในตลอด 9 ปี บางที วันนึ่งเราทำร้ายตัวเอง 10กว่ารอบในวันเดียว เหนื่อยมาก เพลียมาก สิ้นหวังมาก
นี่คือประสบการณ์ของเรา จนตอนนี้เราก็ยังไม่หายจากโรคนี้
เเล้วเพื่อนๆล่ะ มีอะไรมาเล่า มาแชร์ประสบการณ์โรคซึมเศร้ากัน!