ก่อนอื่นเท้าความก่อนนะคะ เราเองเคยเป็นซึมเศร้าเหมือนกัน เมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้ว รักษาไม่เกินหนึ่งปีก็หายค่ะ แต่ระหว่างนั้นที่เป็น จู่ ๆ เราก็เบื่อแฟนที่เราคบตอนนั้น คบกันมาประมาณสองปีค่ะ ไม่อยากจะอ้างว่าเป็นอาการของโรค แต่โรคก็มีผลจริง ๆ ค่ะ ตอนนั้นเราไม่เหลือความรู้สึกมีความสุขกับอะไรเลย งานอดิเรกที่เคยชอบก็ไม่ชอบ แม้แต่กับครอบครัวก็ไม่อยากอยู่ด้วย เราปล่อยพลังงานลบให้คนใกล้ตัวเยอะมาก หลายครั้งที่เราไม่ได้อยากจะทำร้ายเขา แต่มันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย มันสับสนกับตัวเอง ปัญหาในหัวตัวเองมันเยอะมากจนรู้สึกว่าไม่สามารถดูแลความรู้สึกคนอื่นได้ เพราะตัวเราเองเราก็ยังไม่รักตัวเองเลย แล้วเราก็บอกเลิกเขาค่ะ หลังจากนั้นเขาก็มีคนใหม่ พอตอนหลังที่เราหายจากซึมเศร้าแล้วเราก็กลับมารู้สึกรักเขาเหมือนเดิม

เวลาผ่านไป เราได้เจอกับแฟนคนที่เพิ่งเลิกกันไปค่ะ เขาเองเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ก่อนคบกัน ซึ่งเราก็ยอมรับได้ ในตอนแรกเขาเป็นไม่หนักค่ะ ความสัมพันธ์ของเราไปได้ดีมาก เราเองมีแฟนมาหลายคน แต่เรากล้าพูดเลยว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้มันดีที่สุด เราทะเลาะกันบ้างแต่ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่ คบกันไปได้ระยะหนึ่ง ปัญหาในชีวิตเขาเรื่มเยอะขึ้นค่ะ โรคของเขาก็หนักขึ้นตามไปด้วย แรก ๆ เราพอรับมือกับโรคได้ แต่พอมันหนักขึ้นเรื่อย ๆ เราเริ่มเป๋เหมือนกัน เรามารู้ตอนหลังว่าเขาขาดยามาเกือบสองเดือน เพราะยาหมด และงานเขายุ่งจนไม่มีเวลาไปพบแพทย์

อยู่มาวันหนึ่งเขาบอกเราว่าเขารู้สึกรักเราน้อยลง ช็อกมากค่ะ เขาบอกว่าไม่รู้เป็นเพราะอะไร เราใจเสียไปเลย ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรที่จะทำให้เป็นแบบนี้ได้เลย เรารู้จักเขาดีพอ เราเจอหน้ากันทุกวัน อยู่ในวงสังคมเดียวกัน มั่นใจว่าเขาไม่ได้มีคนใหม่แน่นอน ลองตั้งสติแล้วก็คุยกันดูก็เลยค่อนข้างจะมั่นใจค่ะว่ามาจากโรคและการที่ไม่ได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่แค่รักเราน้อยลง เขาไม่มีความสุขหลงเหลือกับอะไรเลย เริ่มไม่มีกำลังใจในการตื่นมาทำอะไร บางครั้งก็พูดถึงความตาย อาการเป็นแบบที่เราเคยเป็นเป๊ะเลยค่ะ เขาสับสนในตัวเองมาก ๆ เสียใจทุกครั้งที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดี เขาอยากมีความสุข แต่เขาทำไม่ได้ เขารู้สึกผิดที่ดูแลเราให้ดีแบบเดิมไม่ได้ เราพอจะรู้ว่าเขามีเรื่องให้คิดเยอะ และไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากคนอื่นเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ เราเลยเสนอให้ลองห่างกันสักหนึ่งอาทิตย์ ให้เขาได้อยู่กับความคิดตัวเอง ไม่ต้องเอาปัญหาความสัมพันธ์ไปคิด ผ่านไปไม่ถึงวันเขาก็ไม่ไหวแล้วค่ะ เขารู้ตัวว่ารักเรามาก ๆ แต่สับสน เราเองจะบอกว่าเข้าใจก็ไม่เชิง เคยรู้สึกแบบเดียวกันก็จริงแต่มันผ่านมานานมากแล้ว และความคิดเราตอนนี้ไม่ใกล้เคียงกับตอนที่ป่วยเลยค่ะ

ความสัมพันธ์เป๋ไปเรื่อย ๆ ค่ะ เขาไม่มีความสุขกับอะไรเลย เรายืนยันว่าไม่ใช่แค่กับเรา พอเป็นแบบนั้นเราก็ไม่มีความสุขตามไปด้วยค่ะ เราพยายามให้เขากลับไปรักษา เขาเองก็อยากรักษานะคะ แต่ ณ ตอนนั้นตารางเวลายังไม่ลงตัว เราเริ่มรับมือกับความคิดเขาไม่ไหว เข้าใจขึ้นมาเลยค่ะว่าทำไมตอนนั้นที่เราป่วยถึงไม่มีใครอยากอยู่ด้วย 555555 เราตัดสินใจบอกเลิกเขา ตอนแรกเขาก็สับสน แต่ก็เห็นสมควรด้วยว่าตัวเองยังไม่พร้อมมีใครตอนนี้ เราจบกันด้วยดี

ตอนนี้เลิกกันได้หนึ่งเดือน ยังติดต่อกันอยู่ค่ะ ยังต้องเจอหน้ากันทุกวัน บางวันก็ไปกินข้าวด้วยกัน เรายังรู้สึกอยากกลับไปคบกันอยู่เลยค่ะ เขาไม่มีข้อเสียที่เรารับไม่ได้ พื้นฐานความคิด ทัศนคติต่าง ๆ ก็คล้ายกัน เรากลัวที่จะต้องเสียคนที่เข้ากับเราได้ดีแบบเขาไป แต่ก็รู้สึกว่าต้องไปต่อ เราแอบมีความหวังว่าวันนึงหลังจากเขาหายดีแล้วระหว่างเราจะดีขึ้น แต่คิดว่าถ้าทำใจรอต่อไปเรื่อย ๆ คนที่รู้สึกแย่จะเป็นเราเอง

เราไม่เคยเห็นเรื่องเกี่ยวกับอาการหมดรักที่เกิดจากโรคซึมเศร้าในพันทิปเลยค่ะ แต่ไปอ่านเว็บบอร์ดต่างประเทศมาก็เห็นว่ามีคนเป็นแบบเดียวกันเยอะมาก ๆ อาการมันเป็นแค่ชั่วคราว พอโรคดีขึ้นก็จะกลับมารู้สึกดีกับสิ่งต่าง ๆ ได้ดีขึ้น แต่ก็เป็นไปในทิศทางเดียวกันที่ว่ากว่าจะกลับมารู้สึกรักก็ตามอีกฝ่ายไม่ทันแล้ว

ล่าสุดแฟนเก่าเราบอกว่ากำลังจะกลับไปหาหมอเดือนหน้าค่ะ เรารู้สึกมีความหวังขึ้นมา เราอยากรู้ว่ามีใครเคยเลิกกับแฟนเพราะโรคซึมเศร้าแล้วได้กลับไปคบกันไหมคะ? แล้วใช้เวลานานแค่ไหน