ผมเป็นพนักงานบริษัทกินเงินเดือนธรรมดา ๆ ในตัวเมืองกรุงเทพ วัน ๆ ก็ใช้ชีวิตตามปกติ เวลาว่างก็ดูบอล สิ้นเดือนถ้าเงินไม่พอก็ต้มมาม่ากิน ชีวิตวนลูปไปแบบนี้ไม่รู้จักจบสิ้น
     
     แต่แล้วชีวิตผมก็เปลี่ยนไป แม้จะไม่ได้พลิกจากฝ่ามือเป็นหลังเท้า แต่ก็ทำให้ผมหวาดกลัวได้เหมือนกัน หวาดกลัวซะจน... ผมพูดไม่ออกเลย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อ 5 เดือนก่อนมันยังคงหลอกหลอนผมถึงทุกวันนี้
     
     วันนั้นผมก็กลับบ้านตามปกติ นั่งรถเมล์กลับไม่มีอะไรหรอก พอกำลังลงจากรถเมล์แล้วเดินเข้าปากซอยเพื่อที่จะกลับคอนโด ก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ จากที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ใช่เสียงวิ้ง ๆ ในหูยามเงียบงัน แต่เป็นเสียงที่ประหลาดสุด ๆ มันดังแค่ครั้งเดียว แต่ผมก็สะดุ้ง "ทำกูทำไม กูเจ็บ!" เป็นเสียงเด็กสาววัยมัธยมดังกึกก้องไปทั่วถนนราวกับตอนเราพูดตะโกนเวลาชมวิวที่ภูเขา ผมหันขวับตามต้นเสียง แต่ไม่มีใครตะโกนเลย ไม่มีใครบาดเจ็บแถวนี้ด้วย ผมถึงกับขนลุกแล้วรีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองอย่างไม่คิดชีวิต มันบ้าอะไรกันเนี่ย ทำไมผมต้องได้ยินเสียงนี้ด้วย

     ผมรีบเอาสร้อยหลวงปู่อะไรสักอย่างมาสวมคอ เพราะผมกลัวเสียงนี้มาก มันหลอกหลอนผมทุกวินาที ผมจึงเปิดบอลแล้วเพิ่มเสียงทีวีให้ดัง หวังจะกลบเสียงสะท้อนในหัวผม แล้วเปิดกระป๋องเบียร์ซดให้เต็มคราบ เฮ้อ! วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย

     ตอนเช้า ผมก็ทำงานตามปกติ พี่ ๆ ที่ทำงานก็ทักทายทุกวัน แต่กลับมีพี่คนหนึ่ง ที่ดูอาการแปลกไป พี่เขาชื่อพี่แยม พี่แยมว่ากันว่าเธอเคยบวชชีและผ่านเรื่องวิญญาณมามาก เลยรู้ว่าใครโดนอะไรตามมา และมักจะปราบผีด้วยวิธีสันติสุด ๆ

     "เอ่อ ตรงประตูทางเข้าบริษัทนั่นใครหรอน้องบอย(ชื่อผม) เลือดโชกเลย แถมยังมาชี้น้องอีก" พี่แยมกระซิบเบา ๆ กับผม ผมหันขวับไปดูทางเข้า ผมไม่เห็นใครเลย แต่พี่แยมกลับหน้าซีดมาก ๆ ซีดจนผมกลัวว่าพี่แยมจะเป็นลมซะก่อน แต่แล้ว อยู่ดี ๆ พี่แยมก็ถามผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมา ราวกับพี่เขาจะเค้นอะไรสักอย่างในตัวผม
     
     "น้องไปทำอะไรเขาหรือเปล่า?"