หลังจากที่อิ๋วและโกธรรมได้หนีไปอยู่ที่เกาะชาวเล ทั้งสองได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย โกธรรมได้ผันไปทำอาชีพเป็นชาวประมงหาปลา แม้จะลำบากแต่เขาก็พยายามปรับตัว ทั้งสองได้ใช้ชีวิตรักฉันท์สามีภรรยาอย่างมีความสุข แต่ความสุขที่ทั้งสองได้รับนั้นมีเพียงไม่นาน เพราะหลังจากนั้นสิ่งที่พวกเขาต้องเจอคือความทุกข์โทมนัส

พ่อของอิ๋วได้แจ้งตำรวจจับโกธรรมในฐานพรากผู้เยาว์ อิ๋วใจสลายเป็นอย่างมาก เมื่อชายที่เธอรักถูกจับตรึงด้วยกุญแจมือ และถูกริดรอนเสรีภาพทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้กระทำความผิดอันใดเลยแม้แต่น้อย ความรักที่พวกเขามีให้ต่อกันแม้ลูกเหล็กกรงขังก็มิอาจขวางกั้น อิ๋วร้องไห้โผเข้ากอดโกธรรม

ทำไมชีวิตรักของทั้งสองถึงมีอุปสรรคมากมายเช่นนี้กัน พวกเขาทั้งสองทำอะไรผิด พวกเขานั้นเพียงแค่มีความรักความจริงใจต่อกัน ไฉนโลกและคนรอบข้างถึงกลั่นแกล้งกับพวกเขาเช่นนี้

เชื่อว่าฉากนี้คงจะเป็นหนึ่งในฉากที่ทุกท่านรู้สึกสะเทือนใจมากที่สุดฉากหนึ่งในสะพานรักสารสินเลยก็ว่าได้

ฉากในโรงพักที่คุณแหม่มจะต้องร้องไห้และโผเข้ากอดคุณรอน เพราะความที่เป็นผลงานการแสดงอย่างเต็มตัวเรื่องแรก อีกทั้งบทที่ได้รับก็เป็นบทบาทแนวชีวิต โศกนาฏกรรมของบุคคลที่มีอยู่จริง ทำให้มีผู้คนพูดถึงว่าเขาแสดงได้ไม่ดี จนแม้แต่เจ้าตัวยังยอมรับในจุดนี้ว่าตนนั้นยังแสดงได้ไม่ดีพอจริง ๆ แต่เพราะการกำกับของคุณเปี๊ยก โปสเตอร์ บวกกับฝีมือการแสดงอันยอดเยี่ยมของคุณแหม่มทำให้ในฉากนี้ที่คุณรอนไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ เมื่อเจอการแสดงของคุณแหม่มจึงทำให้เขารู้สึกคล้อยตามจนสามารถผ่านฉากเหล่านั้นมาได้ นับว่าคุณแหม่มเป็นผู้ช่วยคนนึงของคุณรอนได้ดีเยี่ยมมากทีเดียว แต่แม้จะมีหลายคนติติงถึงการแสดงของเขาในเรื่องนี้ แต่ก็มีผู้คนอีกมากมายนักที่ชื่นชอบและชื่นชมการแสดงของเขาในเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง



อาจเป็นเพราะด้วยรูปลักษณ์และเสน่ห์ในการแสดงบางอย่างที่ยังไม่เข้าที่เข้าทางของเขานี้ก ที่ทำให้ผู้คนมากหน้าหลายตาติดตราตรึงใจและจดจำเขาในผลงานชิ้นนี้มากกว่าเรื่องไหน ๆ ที่เขาเคยแสดงมาก็เป็นได้กระมัง ยิ่งพอผนวกเข้ากับเนื้อเรื่องของหนังที่แสนซาบซึ้งตรึงใจ การกำกับแสดงอันยอดเยี่ยมคุณเปี๊ยก โปสเตอร์ที่คว้ารางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยม จากเวทีสุพรรณหงส์ในปีนั้น กับการแสดงร่วมก้บนางเอกอย่างคุณแหม่ม จินตหราที่ ณ ขณะนั้นเธอได้รางวัลการันตีมาจากเรื่องแรงหึง และคุณสะอาด เปี่ยมพงษ์สานต์ที่บทบาทพ่อผู้เป็นอุปสรรคใหญ่ต่อความรักของคนทั้งสองพาเขาเข้าคว้ารางวัลนักแสดงประกอบชายยอดเยี่ยมในปีนั้น จากเวทีสุพรรณหงส์ไปอีกเช่นกัน



สะพานรักสารสินดำเนินเนื้อเรื่องตั้งแต่ช่วงที่มีความสุขของคู่พระนางไปจนถึงท้ายเรื่องที่เป็นช่วงที่มีความทุกข์ที่สุดของทั้งสอง หลังจากที่โกธรรมโดนจับฐานพรากผู้เยาว์ในคืนนั้นทั้งอิ๋วและโกธรรมได้นอนด้วยกันทั้งคืน แม้มีตารางกรงขังเป็นอุปสรรคแต่ความรักที่พวกเขามีให้ต่อกันนั้นยิ่งใหญ่พอที่จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จนวันต่อมาแม่ของอิ๋วต้องมาช่วยให้ทางผู้ใหญ่ช่วยประกันตัวและไกล่เกลี่ยระหว่างพ่อและโกธรรม จนในที่สุดพ่อของอิ๋วจึงยอมความ

แม้พ่อของอิ๋วจะยอมความ แต่หนังยังบีบคั้นและกระทืบซ้ำคนดูให้รู้สึกสะเทือนใจมากยิ่งขึ้น เมื่ออิ๋วถึงบ้านพ่อของอิ๋วได้นำไม้เรียวมาตีอิ๋วถึง 10 ที เมื่อโกธรรมได้มาพบเข้าจึงไม่ยอมและพยายามเข้าไปห้ามจนเพื่อน ๆ ต้องช่วยกันจับเพื่อไม่ให้โกธรรมเข้าไป โกธรรมพยายามตะโกนสุดเสียงเพื่อให้พ่อของอิ๋วหยุด แต่เพราะโกธรรมได้พบกับเรื่องราวหนักหนาสาหัสมามากมาย เพียงแค่ตะโกนสุดเสียงไม่นานนักเขาก็สลบลงไป จนเพื่อน ๆ ต้องพาเขาเข้าส่งโรงพยาบาล จนเมื่อเขาได้กลับถึงบ้านโกธรรมก็ต้องพบกับความจริงอันแสนโหดร้ายอีกประการ



ทองแม่บังเกิดเกล้าผู้เลี้ยงดูฟูมฟักเด็กกำพร้าอย่างเขาเสมือนลูกแท้ ๆ กำลังสิ้นใจ โกธรรมรีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูใจแม่ของตนเป็นครั้งสุดท้าย

แต่อนิจจาแม้นรักมีขวากหนามยังไม่พอ ใยสวรรค์จึงใจร้ายกลั่นแกล้งพรากคนที่เปรียบเสมือนแม่แท้ ๆ ของเขาไป

เขารักนางทองไม่น้อยไปกว่าที่รักอิ๋วเลยแม้แต่นิดเดียว การกระทำครั้งนี้ทำให้เขาถูกน้าเฉดหัวออกจากบ้าน ปัญหามรสุมต่างๆ ถาโถมใส่โกธรรมอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และเมื่อต้องมาสิ้นเสาหลักคนนึงในชีวิตไปยิ่งทำให้โกธรรมรู้สึกอาลัยตายอยากในชีวิต



ทางฟากฝั่งของอิ๋วถึงตอนนี้พ่อของเธอก็ยังไม่เชื่อในรักแท้ที่พวกเขาทั้งสองมีให้แก่กัน พ่อยังคิดว่าสิ่งที่พวกเขาได้กระทำลงไปทั้งหมดมาจากรักจอมปลอม รักที่เกิดจากความหลง ความใคร่ พ่อพยายามพูดเตือนสติอิ๋วถึงสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นเช่นนั้น ในคืนนั้นเองอิ๋วได้มีอาการอาเจียนและคลื่นไส้อย่างหนัก

วันต่อมาอิ๋วได้พยายามไปพบโกธรรมตามที่ต่าง ๆ จนได้ไปพบเขาที่กระต๋อบท้ายสวน อิ๋วได้ยินเสียงเสียงเป่าฮาร์โมนิก้าอันไพเราะที่เธอคุ้นเคย ใช่แล้วนั่นคือโกธรรม

แต่ครั้งนี้ดูแปลกไปจากครั้งก่อน ๆ ครั้งแรกที่โกธรรมเป่าฮาร์โมนิก้า เสียงที่เปล่งออกมาเป็นเสียงที่ดูสดใสและมีความสุข เปรียบเหมือนกับตอนที่ความรักของโกธรรมและอิ๋วกำลังสุกงอม นั่นคือช่วงเวลาที่ทั้งสองมีความสุขที่สุด แต่บัดนี้เสียงที่เปล่งออกมานั้นกลับดูผิดแผกออกไป เสียงที่เปล่งออกมานั้นดูเศร้าสร้อย หมดอาลัยราวกับกำลังสะท้อนถึงความรักและชีวิตของคนทั้งสองที่กำลังถึงจุดตัน เมื่ออิ๋วพบต้นเสียงเธอไม่รอช้ารีบวิ่งโผเข้ากอดโกธรรมชายอันเป็นรักแท้เธอ

ภาพของหนุ่มสาวโผกอดกันท่ามกลางแสงตะวันสีส้มยามอัสดงที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าคงเป็นภาพสุดท้ายที่งดงามที่สุดที่พวกเราจะได้เห็น



ตอนนั้นทั้งสองตั้งใจอย่างแน่วแน่ ในเมื่อชาติภพนี้ความรักของทั้งสองมิอาจจะเป็นจริงได้ พวกเขาก็ขอใช้ชีวิตรักในชาติภพหน้า ชาติภพที่แม้แต่ปีศาจร้ายก็ไม่สามารถมาขัดขวางได้ ทั้งโกธรรมและอิ๋วได้เขียนจดหมายร่ำลากับคนที่ตนรักเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อพวกเขาได้พบกับจดหมายสั่งเสียทั้งสอง พวกเขาได้รีบไปสะพานสารสิตเพื่อพยายามหยุดการกระทำของคนทั้งสอง แต่พวกเขาทั้งสองมีใจแน่วแน่ที่จะกระทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ

ณ สะพานสารสินชายหญิงคู่หนึ่งเดินเหม่อมองไปที่ขอบฟ้าไกลสุดลูกหูลูกตา หากมีใครพบเห็นคงไม่รู้เลยว่าพวกเขาคิดจะทำอะไรกัน อิ๋วและโกธรรมนำผ้าอันเป็นเครื่องหมายแทนความรักของพวกเขาทั้งสองมาผูกตัวของทั้งสองเข้าด้วยกัน พวกเขาได้อธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่าได้มีอุปสรรคใดมากั้นขวางความรักของพวกเขา และไม่ว่าจะชาตินี้ชาติหน้าหรือชาติไหน พวกเขาขอรักและครองคู่ด้วยกันทุกชาติไป สิ้นคำอธิษฐานทั้งสองได้ตัดสินใจกระโดดลงจากสะพานท่ามกลางเสียงห้ามปรามของชาวบ้านมากมาย

อิ๋วและโกธรรมได้ปล่อยให้จิตวิญญาณอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักล่องลอยเป็นหนึ่งเดียวกับกระแสน้ำที่ไหลพัดพาจิตวิญญาณของพวกเขาไป ณ ที่ใดสักแห่งหนึ่ง ที่ที่พวกเขาจะได้ครองคู่กันดั่งเช่นที่ได้อธิษฐานไว้



ศพของคนทั้งสองลอยมาจนถึงชายหาด ท่ามกลางความเสียใจของญาติของทั้งสอง เมื่อเป็ดจะนำแกะผ้าที่ผูกมัดทั้งสองออกจากกัน พ่อของอิ๋วได้บอกให้หยุด

"ไม่ต้อง ไม่ต้องไปแยกมัน กูพยายามแยกมันมาตลอดชีวิตไม่เคยคิดเลยว่าความรักของมันจะจริงจังต่อกันถึงเพียงนี้ ให้มันอยู่ด้วยกัน ตามที่มันต้องการ"

บัดนี้ทิฐิที่เขามีได้มลายหายสิ้นไปหมดแล้ว ความรักที่ทั้งสองมีให้แก่กันได้เป็นตำนานที่ประจักษ์ต่อผู้คนมากมาย



ร่างของทั้งสองได้ถูกบรรจุรวมกันในคูหาใบน้อยและทำการฌาปนกิจที่สำนักสงฆ์สวนพร้าว ตำบลไม้ขาว อำเภอถลาง จังหวัดภูเก็ต เมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2516

หากจะมีรัก ต้องไม่มีวันพรากจากกัน

ด้วยรักและอาลัยอย่างสุดซึ้ง

สวัสดี.