เนื่องจากที่บ้านมีตุ๊กตาเยอะ เราจึงอยากจะทำบุญด้วยการให้ แต่ของเก่าใครจะเอาถึงมันจะยังดูใหม่แต่ก็คือของเก่า เอาไปให้ใครก็เหมือนไปดูถูกเค้าอีก
เราจึงคิดว่าควรเอาไปให้กับผู้ที่ต้องการและเห็นค่าของมันจริงๆ จึงเป็นที่มาของการเดินทางไปยังจุดที่ไกลไม่ค่อยได้มีคนไป อมก๋อยเป้นที่แรกที่เราคิดถึง
เมื่อ3ปีก่อนเราเคยเข้าไปถึงที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ที่นี้ไม่มีไฟฟ้า ทางเข้าก็ยากลำบากสุดๆ ขออาศัยอาคารเรียนนอน ตอนเช้าไปขอข้าวบ้านผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน
กิน เรามีมาม่าหนึ่งห่อกะหมุปิ้งที่เหลือมาตั้งแต่เมื่อวาน3ไม้ มีกัน3คนลงตัว แต่มาม่ากลายเป้นจุดเกรงใจไม่มีใครกล้ากิน เลยเหลือ พออิ่มเด็กๆวิ่งกันเข้ามา
แย่งกันกินมาม่า ทำให้ผมจุกจนพูดไม่ออก และคิดไว้ว่าถ้ายังมีแรงอยู่จะต้องกลับมาเลี้ยงมาม่าน้องๆอีกครั้ง
 
 พอมาม่าหมด พวกเรารีบค้นในกระเป๋าหาขนมอรืออะไรที่มีให้น้องๆไปจนหมด เพราะขนมที่ดูธรรมดามันมีค่ามากมายกว่าในเมืองนัก แล้วพี่จะกลับมานะน้อง
     หลังจากรวบรวมตุ๊กตาและของเล่นได้เยอะพอดู

  เราก็ยัดใส่ถุงปุ๋ยเพื่อให้ง่ายในการขนส่ง เพราะคราวนี้เราไปด้วยรถโดยสาร ลงที่เชียงใหม่แล้วเช่ามอไซค์ขี่ไปอมก๋อย
 
 ให้เพื่อบ้านไปส่งที่ บขส.รังสิต รถไปเชียงใหม่ออกตอนสี่ทุ่ม ถึงตอนเกือบ10โมงเช้า รีบไปที่ร้านเช่ารถอยู่ข้างๆ บขส เชียงใหม่ โชคดีมีรถมีเกียร์เหลืออยู่คันสุดท้ายพอดี ได้รถแล้วออกเดินทางไปอมก๋อยกัน

   จากเชียงใหม่เราต้องวิ่งลงใต้ไปทาง อ.ฮอด ระหว่างทางวิ่งขนานไปกับแม่น้ำ รู้สึกใกล้ชิดกับธรรมชาติมากเมื่อลมปะทะใบหน้า รอบนี้เราเลือกเส้นทางที่เข้าทางแม่ฮ่องสอน สวนทางกับรอบที่แล้วที่เข้าไปทางอำเภออมก๋อย ซึ่งมันทำให้ทริบเกือบล่ม เพราะทางชำรุดมากกว่าครั้งที่แล้วมาก รถไม่มีกำลังที่จะขึ้นเขาที่ชันสุดๆ


   เราล้มหลายครั้งมาก บนถนนมีเราอยู่คนเดียวตลอดเส้นทาง รุ้สึกเปลี่ยวใจและกังวลว่าจะไปไม่ถึงทันมืด แต่คิดถึงเด็กๆทำให้มีพลังดันมอไซค์ข้ามเขาขึ้นมาจนได้ และแล้วก็เห็นหมู่บ้านห้วยบง อยู่ข้างหน้า

  รีบตรงไปบ้านผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน ขอให้แกเปิดอาคารเรียนอาศัยนอน

    เช้ามาผมได้ต้มมาม่าให้เด็กๆกินสมใจ เด็กๆชอบมาก รับรู้ได้ว่าเห็นคุณค่ากับสิ่งที่เราเอามาให้อย่างมาก แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว