เราไม่ได้เจอลูกพี่ลูกน้องคนนี้นานมากแล้ว ประมาณ 10 ปี ได้ เราสองคนอายุเท่ากันเลยพอดี ถ้ามองย้อนไปตอนเดกก้อจะเหนภาพเด็กผู้ชาย เกเร คนหนึ่ง ทั้งดื่อ ไม่เอาไหน
แต่ตอนนี้เขาหล่อขึ้น สูงขึ้น มันเปลี่ยนไปมาก รวมถึงนิสัยก้อน่ารักขึ้น ตอนแรกที่ได้เจอกัน เราก้อเฉยๆเขาเปนฝ่ายเข้าหา เริ่มจากมาเข้าใกล้ 
พยายามชวนคุย เราไปอยู่ตรงไหนเขาก้ออยู่ที่นั้นเสมอ ตอนแรกเราก้อไม่คิดอะไร ก้อคิดพี่น้องกัน จนเขาเริ่มเข้าใกล้ขึ้น ถามถึงหลายเรื่องของเรา พอเรากลับบ้านต่างจังหวัด ก้อตามเรากลับมาด้วย แล้วบอกทุกคนจะมาอยู่กับเรา แล้วไม่นานเราก้อรู้สึกดีกับเขาตอนไหนไม่รู้ เราเริ่มรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาเรื่อยๆ พอได้เจอได้ พูดคุย แล้วเขาเทคแคร์ดูแลเราดี แต่เราก้อเตือนตัวเองตลอดน่ะ ว่าพี่น้องกัน แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ  ทุกครั้งที่เจอหน้า ทุกอย่างมันแปรปรวน เขิน ยิ้มออกมาตลอด ที่เราได้คุยกัน เรารู้ว่ามันเปนไปไม่ได้  สำหรับเราน่ะที่รู้สึกแบบนี้ แต่เราไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่ในตอนนี้เราแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นกับเราด้วยการ หายไปจากเขา ไม่ต้องได้เหนหน้าเขา เผื่อจะลืมได้ แล้วจะได้ไม่รู้สึกอะไรอีก เราทำถูกแล้วใช่ไหม สิ่งเขาทำมันเปนเรื่องธรรมดาใช่ไหม หรือว่าเขาคิดเหมือนเรา  เราอึดอัดใจมาก ความจริงแล้วอยากเจอเขามาก แต่ก้ออยากหยุดเท่านี้พอ