พื้นที่เล็กๆ
เวลาเราไม่สบายใจ เรารู้สึกแย่ เราก็ต้องผ่านมาด้วยตัวเอง ปัญหาของเราเราก็เก็บไว้ไม่อยากรบกวนคนอื่น พอปัญหาอีกคน เราอยากจะช่วย อยากจะช่วยคิดและบอกว่ายังมีเราน้า เธอไม่ได้อยู่คนเดียว เราเป็นกำลังใจให้เธอ พยายามใช้ความคิดเราแนะนำเส้นทางที่มีแสงสว่าง แต่ความคิดนั้นย้อนกลับมาทำร้ายเราเอง เพราะเขาไม่พอใจ เขาไม่โอเค เขาเหวี่ยงด้วยอารมณ์ทั้งที่ความคิดเรากว่าจะออกมาได้เราต้องใช้เหตุผล ควบคุมอารมณ์ ขจัดความคิดมาก และปล่อยวางแล้ว แต่มันไม่มีประโยชน์ หนำซ้ำยังย้อนมาทำให้เราเสียใจอีก นี่มันกี่ครั้งแล้วนะ... เรายังจำตัวเองตอนเมื่อก่อนได้รึปล่าว... คนเดิมๆที่เคยเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่น แล้วคนอื่นดีขึ้น คนๆเดิมคนนั้นไปไหน อยากจะเก็บตัวเองไว้บนพื้นที่หนึ่งให้ยังเป็นตัวเอง เป็นคนเดิม ที่ไม่ต้องรู้สึกแย่เพราะความหวังดีที่เรามอบให้เขา
   สุดท้ายเรามีทางเลือกไม่มากหรอก ไม่มีใครรู้ทันความคิดเราเท่ากับตัวเอง