วันนี้เป็นวันท้องฟ้าสดใส มีเมฆจางๆ อุณหภูมิที่ร่างกายที่สัมผัสได้ ค่อนข้างเย็น แสงแดดที่สาดส่องมาที่ตัวผม ผมพบว่าตัวผมยืนอยู่บนชายขอบของตึกสูง 20 ชั้น ผมย้อนกลับไปนึกถึงสิ่งที่ผ่านมา
วันนั้นระหว่างเดินทางไปออฟฟิศ ผมเลือกที่จะเดินไปออฟฟิศ เนื่องจากระยะทางจากที่พักไปออฟฟิศประมาณ 2 กิโลเมตร ผมแวะซื้อกาแฟในระหว่างทาง พอออกมาจากร้านกาแฟ สักพักผมก็ได้ยินเสียงเพลงที่ดังขึ้นโดยรอบบริเวณนั้น เป็นเหมือนเพลงมาร์ชที่ร้องไม่เป็นภาษาและ ผมก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ผู้คนรอบตัวผมก็ได้ยินเช่นเดียวกัน แล้วก่อนเพลงมาร์ชนั้นจะจบ ก็มีเสียงจากเพลงมาร์ชนั้นพูดว่า
"เราจะไปด้วยกัน"
ต่อมาเมื่อผมมาถึงออฟฟิศ ผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นอะไร ผมนั่งทำงานไปแบบปกติ เมื่อถึงเวลาพักกลางวันผมออกไปกินข้าวภายนอกออฟฟิศกับเพื่อนร่วมงานอีก 2 คน ระหว่างเดินทางไปร้านขายข้าว ก็มีมือถือดังขึ้น แล้วปรากฎเบอร์ที่แสดงเป็นเบอร์คนที่บ้านโทรมา แล้วพอผมรับ ก็มีเสียงจากโทรศัพท์ที่รู้สึกคุ้นหูว่าเคยได้ยินเสียงที่ไหนมาก่อน พูดขึ้นว่า
"จะไม่มีใครทิ้งกัน"
แล้วสายก็ตัดไป พอผมวางสายก็เหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมงาน กับผู้คนบริเวณนั้นกำลังคุยโทรศัพท์และวางโทรศัพท์ลง เช่นเดียวกัน จากนั้นผมก็ไปกินข้าวตามปกติ พอกลับมาออฟฟิศในช่วงบ่าย ผมก็นั่งทำงานตามปกติไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งช่วงบ่ายของวันนั้น ได้มีโทรศัพท์เข้ามาเป็นเบอร์ที่บ้านเช่นเคย ผมก็รับสายเพราะอยากรู้ว่าใครเป็นคนโทรมาแกล้งหรืออะไร พอรับสายโทรศัพท์นั้นก็มีเสียงพูดขึ้นว่า
"ไปยังจุดสูงสุด"
แล้วสายก็ตัดไป เพียงเท่านั้น ผมจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงที่ได้ยินตอนที่ได้ยินเพลงมาร์ชและตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้นครั้งแรก จากนั้นเท่าที่จำได้ผมเดินขึ้นบันไดมายังดาดฟ้าของตึกแล้วมายังชายขอบของตึก
ตัดกลับมา ณ ปัจจุบัน ท้องฟ้าสดใส มีเมฆจางๆ อุณหภูมิอากาศค่อนข้างเย็น แสงแดดสาดส่อง ขณะนี้ผมยืนอยู่บนชายขอบของตึกสูง 20 ชั้น ผมมองออกไปเห็น ตึกบริเวณแถวนั้น บนดาดฟ้ามีผู้คนยืนอยู่บนชายขอบของตึกเป็นจำนวนมาก พอผมหันไปทางซ้ายและขวาผมก็เห็นเพื่อนร่วมงานของผมยืนอยู่ทั้งซ้ายและขวา สักพักก็มีเพลงมาร์ชจากไหนไม่รู้ ดังขึ้นมาอีกครั้งแบบครั้งแรกของวัน พอเพลงมาร์ช จบ ก็มีเสียงดังพูดขึ้นมาว่า
"จงโผบินไปไกลแสนไกล"
จากนั้นภาพที่ผมเห็นคือทุกคนก้าวเดินลงจากตัวตึก แล้วค่อยๆ ร่วงหล่นกันมา เช่นเดียวกับตัวผม
วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส มีเมฆบางๆ อากาศเย็นๆ แสงแดดสาดส่อง สายลมปะทะผ่านตัวผมไปอย่างรวดเร็ว ภาพในหัวค่อยเลื่อนลาง ไม่มีใครอยู่บนท้องถนน การจราจรดูปลอดโปร่ง มีเสียงที่ดังขึ้นในหัวอีกครั้ง
"กร๊อบบ"
ภาพที่เห็นจากท้องฟ้าที่สดใสกลับดำมืดของผิวถนน ที่ฉาบด้วยสีแดง
เรื่องสั้นที่ 2 : เราจะไปด้วยกัน
วันนั้นระหว่างเดินทางไปออฟฟิศ ผมเลือกที่จะเดินไปออฟฟิศ เนื่องจากระยะทางจากที่พักไปออฟฟิศประมาณ 2 กิโลเมตร ผมแวะซื้อกาแฟในระหว่างทาง พอออกมาจากร้านกาแฟ สักพักผมก็ได้ยินเสียงเพลงที่ดังขึ้นโดยรอบบริเวณนั้น เป็นเหมือนเพลงมาร์ชที่ร้องไม่เป็นภาษาและ ผมก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ผู้คนรอบตัวผมก็ได้ยินเช่นเดียวกัน แล้วก่อนเพลงมาร์ชนั้นจะจบ ก็มีเสียงจากเพลงมาร์ชนั้นพูดว่า
"เราจะไปด้วยกัน"
ต่อมาเมื่อผมมาถึงออฟฟิศ ผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นอะไร ผมนั่งทำงานไปแบบปกติ เมื่อถึงเวลาพักกลางวันผมออกไปกินข้าวภายนอกออฟฟิศกับเพื่อนร่วมงานอีก 2 คน ระหว่างเดินทางไปร้านขายข้าว ก็มีมือถือดังขึ้น แล้วปรากฎเบอร์ที่แสดงเป็นเบอร์คนที่บ้านโทรมา แล้วพอผมรับ ก็มีเสียงจากโทรศัพท์ที่รู้สึกคุ้นหูว่าเคยได้ยินเสียงที่ไหนมาก่อน พูดขึ้นว่า
"จะไม่มีใครทิ้งกัน"
แล้วสายก็ตัดไป พอผมวางสายก็เหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมงาน กับผู้คนบริเวณนั้นกำลังคุยโทรศัพท์และวางโทรศัพท์ลง เช่นเดียวกัน จากนั้นผมก็ไปกินข้าวตามปกติ พอกลับมาออฟฟิศในช่วงบ่าย ผมก็นั่งทำงานตามปกติไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งช่วงบ่ายของวันนั้น ได้มีโทรศัพท์เข้ามาเป็นเบอร์ที่บ้านเช่นเคย ผมก็รับสายเพราะอยากรู้ว่าใครเป็นคนโทรมาแกล้งหรืออะไร พอรับสายโทรศัพท์นั้นก็มีเสียงพูดขึ้นว่า
"ไปยังจุดสูงสุด"
แล้วสายก็ตัดไป เพียงเท่านั้น ผมจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงที่ได้ยินตอนที่ได้ยินเพลงมาร์ชและตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้นครั้งแรก จากนั้นเท่าที่จำได้ผมเดินขึ้นบันไดมายังดาดฟ้าของตึกแล้วมายังชายขอบของตึก
ตัดกลับมา ณ ปัจจุบัน ท้องฟ้าสดใส มีเมฆจางๆ อุณหภูมิอากาศค่อนข้างเย็น แสงแดดสาดส่อง ขณะนี้ผมยืนอยู่บนชายขอบของตึกสูง 20 ชั้น ผมมองออกไปเห็น ตึกบริเวณแถวนั้น บนดาดฟ้ามีผู้คนยืนอยู่บนชายขอบของตึกเป็นจำนวนมาก พอผมหันไปทางซ้ายและขวาผมก็เห็นเพื่อนร่วมงานของผมยืนอยู่ทั้งซ้ายและขวา สักพักก็มีเพลงมาร์ชจากไหนไม่รู้ ดังขึ้นมาอีกครั้งแบบครั้งแรกของวัน พอเพลงมาร์ช จบ ก็มีเสียงดังพูดขึ้นมาว่า
"จงโผบินไปไกลแสนไกล"
จากนั้นภาพที่ผมเห็นคือทุกคนก้าวเดินลงจากตัวตึก แล้วค่อยๆ ร่วงหล่นกันมา เช่นเดียวกับตัวผม
วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส มีเมฆบางๆ อากาศเย็นๆ แสงแดดสาดส่อง สายลมปะทะผ่านตัวผมไปอย่างรวดเร็ว ภาพในหัวค่อยเลื่อนลาง ไม่มีใครอยู่บนท้องถนน การจราจรดูปลอดโปร่ง มีเสียงที่ดังขึ้นในหัวอีกครั้ง
"กร๊อบบ"
ภาพที่เห็นจากท้องฟ้าที่สดใสกลับดำมืดของผิวถนน ที่ฉาบด้วยสีแดง