ตามหัวเรื่องเลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกผิดในใจของหญิง หญิงไม่สามารถลืมเรื่องนี้ได้เลย มันติดค้างอยู่ในใจหญิงมาเป็นเวลากว่า 5 ปี แล้วค่ะ
หญิงอยากจะขอแชร์เรื่องราวที่เป็นความรู้สึกผิดที่เกาะติดในใจหญิงค่ะ
เมื่อ 5 ปี ที่แล้ว ในบรรยากาศหลังวันศริสมาสอีฟ ซึ่งอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันสิ้นปี บริษัทที่หญิงทำงานอยู่จะมีงานเลี้ยงวันสิ้นปีในอีกไม่กี่วัน ซึ่งทางบริษัทได้ขอความร่วมมือกับพนักงานให้ซื้อของขวัญอะไรก็ได้ในราคาที่ไม่ต่ำกว่า 500 บาท เพื่อที่จะมาจัดฉลากกัน หญิงตัดสินใจไปซื้อของขวัญนี้ที่เซ็นทรัลเวิร์ลในวันเสาร์ค่ะ 
หญิงไปที่เซ็นทรัลเวิร์ลในช่วงเวลาที่ห้างเพิ่งเปิด เพราะหญิงไม่ชอบคนเยอะ หญิงไปถึงที่เซ็นทรัลเวิร์ลในเวลา 11 โมงกว่าๆ ค่ะ ตอนนั้นยังไม่ค่อยจะมีคนไปเดินห้าง จับจ่ายซื้อของกันมากนัก หญิงคิดว่าหญิงจะไปเดินดูของที่ B2S ซึ่งอยู่ชั้น 4 ก่อน หญิงเดินเข้าห้างจากทางเชื่อม Sky Walk ระหว่างที่หญิงเดินอยู่ในห้างเพื่อที่จะไป B2S หญิงเริ่มรู้สึกปวดขี้ค่ะ หญิงยังไม่ได้ขี้มาจากบ้าน เพราะยังไงก็จะมาห้างอยู่แล้ว มาขี้ที่ห้างไปเลย จะได้เป็นการประหยัดน้ำที่บ้าน แม้ว่าหญิงจะปวดขี้ แต่หญิงก็ยังเอาอยู่ค่ะ หญิงขอไปให้ถึงชั้น 4 ก่อน แล้วค่อยไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่หญิงอยู่บนบันไดเลื่อนระหว่างชั้น 2 ไปชั้น 3 พลังลมปราณมันก็เกิดวิ่งจากปลายลำไส้เล็กวิ่งไปที่ลำไส้ใหญ่ ณ วินาทีนั้น หญิงไม่รอช้าที่จะปล่อยพลังลมปราณออกมา เพราะในตอนนั้น ยังไม่ค่อยจะมีคนพลุกพล่านเท่าไหร่ ข้างหน้าก็ไม่มีคน ซึ่งหญิงก็คิดว่าข้างหลังหญิงก็คงจะไม่มีคนเช่นเดียวกัน  ค่ะ หญิงปล่อยพลังลมปราณออกมาเสียงดัง ฟรี๊ดดดดดดดด (ขอให้หลับตาแล้วนึกถึงเวลาเติมลมรถจักรยานนะคะ เสียงเหมือนกันเลยค่ะ ฟรี๊ดดดดดดดดส์ แบบนี้เลยค่ะ)  ปรู๊ด !! และเมื่อสิ้นเสียง หญิงเอามือขวาของหญิงไปจับแก้มก้นขวา แล้วดันแก้มก้นออกไปทางขวา เพื่อที่จะให้ลมปราณที่เหลือออกมาให้หมด และมันก็มีเสียงดัง ปี๊ด สั้นๆ ค่ะ พอสิ้นเสียงพลังลมปราณไปไม่ถึงเสี้ยววินาที ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้ออกมา หญิงหันกลับไปดู อุ๊ยตายแล้ว เป็นเด็กผู้หญิงซึ่งมากับคุณแม่ อายุประมาณ 5 - 6 ขวบเห็นจะได้ หน้าของน้องอยู่ระดับตูดของหญิงพอดี หญิงตกใจระคนความอายเป็นอย่างมาก "น้องเฟิร์น อย่าร้องค่ะ ลูก ไม่ร้องนะคะ" เสียงคุณแม่บอกน้องเฟิร์น แล้วคุณแม่ก็กล่าวถึงหญิงว่า "อื้อหือ น้องคะ เมื่อคืนกินอะไรมา ทำไมมันเหม็นอย่างนี้ นี่ขนาดพี่ไม่ได้ยืนอยู่ใกล้เหมือนลูกพี่ พี่ได้กลิ่นพี่ขมคอเลยค่ะ" (ความจริงเมื่อคืนหญิงไปทานหมูกระทะมาค่ะ ทั้งผัก ทั้งหมู อาหารทะเล ตอนนี้คงจะมากองกันอยู่ที่ลำไส้ใหญ่ เตรียมออกมาเผชิญโลกภายนอก พลังลมปราณคงจะนำพากลิ่นที่ทำให้คุณแม่น้องเฟิร์นขมคอ ในขณะที่มันแทรกตัวผ่านหมูกระทะที่หญิงรับทานไปเมื่อคืนออกมาไม่ใช่น้อย) จากที่หญิงทั้งตกใจและอาย แน่นอนค่ะ ความอายมันยิ่งเพิ่มระดับเป็นเท่าทวีคูณ หญิงอยู่เฉยไม่ได้แล้วค่ะ หญิงรีบก้าวเท้า เดินขึ้นบันไดเลื่อนที่มันเลื่อนพาหญิงเคลื่อนตัวไปชั้น 3 อยู่แล้ว ให้เร็วขึ้นไปอีก หญิงไม่หันกลับมามองสองแม่ลูกนั้นอีก หญิงใส่เกียร์หมา กึ่งวิ้งกึ่งเดิน เหมือนคนเดินวิ่งมินิฮาล์ฟมาราทอนเลยค่ะ หญิงพยายามเดินออกมาอย่างไม่มีจุดหมาย เพียงเพื่อให้หญิงได้อยู่ไกลสองแม่ลูกนั้นให้มากที่สุด ด้วยความตกใจและความอาย ทำให้หญิงหายปวดขี้ไปเลยค่ะ และหญิงก็คงจะอยู่ที่เซ็นทรัลเวิร์ลต่อไปไม่ได้แล้ว หญิงจึงย้ายจุดหมายที่จะซื้อของขวัญไปจับฉลากเป็น Lolf, Siam Discovery แทน
นี่แหละค่ะ คือเรื่องราวที่มันเป็นตราปาบเกาะกินหัวใจหญิงมาตลอด 5 ปี หญิงอยากจะเจอน้องเฟิร์นและคุณแม่ หญิงอยากจะขอโทษน้องเฟิร์นและคุณแม่ ที่หญิงตดอัดหน้าน้องเฟิร์น แล้วแทนที่หญิงจะรีบขอโทษไปตั้งแต่ตอนนั้น หญิงกลับรีบเดินหนี หญิงอยากปลดปล่อยตัวเองจากความรู้สึกผิดนี้ค่ะ
หรือหากท่านสมาชิกท่านใด รู้จักน้องเฟิร์นและคุณแม่ หญิงขอฝากคำขอโทษไปด้วยนะคะ หญิงไม่ได้ตั้งใจตดอัดหน้าน้องจริงๆ หญิงขอโทษค่ะ