เรื่องมันมีอยู่ว่า.......เราเคยมีความรัก เเต่มันต้องจบลงเพราะตัวเองโดนหลอก คบกันมา 2 กว่าๆ หลังจากนั้นเเล้วรู้สึกว่าตัวเองกลัว กลัวการที่มีคนเข้าหา กลัวการเรียนรู้ใหม่ กลัวตัวเองเจ็บอีก
ก็อยู่แบบสนุกโสดมาตลอด 8 ปี จนเมื่อสองปีที่ผ่านมา เรามีโอกาสได้เจอเฟนเก่าเขาก็มากับเเฟนเขาที่เปลี่ยนหน้าไปเรื่อย5555 เเต่กลับเป็นเราที่ยิ้มให้เขา เหมือนเราโตขึ้นเเล้วยอมรับการเลิกลาในครั้งนั้น เเล้วเราสองคนก็เด็กกันมากด้วย
เเล้ววันนั้นเเหละคะ ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันลืมความเจ็บปวดที่คนคนหนึ่งทำกับฉัน ก็บอกตัวเองว่าเราก็เริ่มต้นใหม่ได้เเล้วนะ ลองหาคนคุย อย่าปิดกั้นตัวเอง โตพอที่จะรู้ว่าดีเลวป็นยังไงเเล้ว เเล้วก็มีใครคนนึงเข้ามาคะ เขามาเหมือนเพื่อน จนบ้างครั้งก็แอบหวั่นไหว เเล้วเราก็คุยมาเรื่อยๆ พอถึงระยะสี่เดือน ก็เริ่มแปลก เพราะไม่ค่อยมีเวลาคุยกันด้วย เเล้วเราก็คุยกันจนถึงหกเดือนโดยที่ไม่มีใครชัดเจนสักที ฉันกลัวคะกลัวว่าถ้าฉันบอกไปว่าชอบ เเล้วเขาจะหายไป กลัวตัวเองเสียใจ ฉันเคยพยายามหลายๆอย่างโทรไปหา ชวนคุย เเต่เขาก็บอกไปนอนได้เเล้ว
ตลกนะคะ เป็นเราฝ่ายเดียวที่อยากเห็นหน้าเขา อยากได้ยิน อยากอยู่ใกล้ เเม้คุยกับเราเขายังปิดสถานะการใช้งาน บางครั้งการที่เราเห็นจุดสีเขียว มันทำให้เราเหมือนอยู๋ใกล้กัน เราคิดว่าถ้าเราอยู่ต่อเรายิ่งรู้สึก ยิ่งต้องการเขา เลยถอยออกมา เคยถามครั้งเขาว่า ยังอยากให้เราอยู่กับเธอไหม ไม่มีการตอบกลับ เเต่มันก็คงเป็นคำตอบที่ชัดเจน เเล้วเราก็พยายามโกยความรู้สึกตัวเองขึ้นมา เเล้วก็ถอยออกมาเเต่เราบอกเขานะว่าหยุดไว้เเค่นี้ไหม เเต่เขาก็ทำเหมือนเราไม่ได้พูด เขาทำเหมือนสิ่งที่เราบอกมันไม่มีความหมาย เราก็เลยโอเคเราต้องไปจริงๆสิ
ทั้งที่รู้สึกทุกอย่าง มีความสุข ยิ้ม หัวเราะ อยากเป็นคนที่ดีขึ้น อยากเริ่มใหม่เหมือนกันเเต่ทำไงได้เราต้องยอมรับความผิดหวัง
พอนานๆได้คุยกันก็คุยปกติไม่ได้ถามอะไรลึกซึ้งเหมือนแต่ก่อน ถามว่าเป็นยังไง ไม่ทำงานหรอ เเต่มันเป็นความรู้สึกที่โครตคิดถึงอยากจะคุยนานเหมือนเเต่ก่อน เเต่ก็ต้องเเข็งใจไว้ตลอด เราสองคนโตกันเเล้ว เราคงได้ซับพอร์ตการทำงาน ชีวิตเขาไปเรื่อยๆ เราสองคงมีความสุขในเส้นทางใหม่ของเเต่ละคน