เล่าแต่แรก เรื่องชีวิตบ้าบอ ต้องบอกก่อนว่าเราอยู่กับพ่อมาแต่เด็ก แม่เราทิ้งให้อยู่กับพ่อแต่ อ.3 ก็มีความสุขดี ความสุขของเราคือไม่ได้มีเงินไม่ได้มีข้าวกินทุกมื้อ แต่เราอบอุ่น จนนรกเยือนมาถึง พ่อมีภรรยาใหม่ ตอนเรา ป.3 เค้าเป็นคนที่ใจร้าย ชอบแอบหยิกแอบตีแบบไม่มีเหตุผล ด่าเราทำร้ายจิตใจเรา สิ่งที่เราจำมาตลอดคือ ไม่มีทางได้ดี มันจน เกาะกู- ก็เรายังทำงานไม่ได้นี่ ทรมาณที่สุดคือไม่ให้ใช้ไฟฟ้า ร้อนยังใงก็ต้องทนเพราะหาเงินเองไม่ได้ ซึ่งพ่อรู้แต่เข้าข้างแม่เลี้ยง จนเราป.6- ม.1 เราเริ่มต่อต้าน ทนไม่ไหว ทำให้ทะเลาะกับแม่เลี้ยงอย่างหนัก เค้าเลยกลับไปอยู่ต่างจังหวัด ส่วนพ่อเราอ่ะหรอ ตามเค้าไป ปล่อยเราอยู่กทม. คนเดียว ด้วยอายุแค่ 12 หาเงินเอง รับจ้าง หาเงินจ่ายค่าห้อง จนเราปิดเทมอแล้วให้นั่งรถตามไป ป.3 ก็ทิ้งให้อยู่กับคนไม่รู้จักเพื่อจะให้เรียนจบ 1 เทมอแล้วย้ายตามไป ต้องรับจ้างล้างจาน แรกกับเงิน 30 บาทกับที่นอนกับหมาโง่ๆทุกครั้งที่ทะเลาะเราไม่เคยถูก เล่าไปก็เล่าไม่หมด เอาเป็นว่าเราฝังใจกับการถูกทิ้ง ถูกทำร้ายจิตใจ เราก็ทนทำงานหนักส่งตัวเองเรียน จบเราจบปวส. มาขายของออนไลน์ เราถูกกับอาชีพนี้ รายได้ต่อเดือน จาก 3 หมื่น 5 หมื่น กระโดดมาเป็นแสนกว่า แต่ไม่เหลือค่ะ พ่อออกจากงาน แม่เลี้ยงออกจากงาน มาให้เราเลี้ยง นิสัยดีขึ้นแบบงงมากไม่ทราบว่าเป็นเพราะเงินรึป่าว ซึ่งเราต้องให้เงินเดือนทั้ง 2 คน แล้วก็รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน น้องอีก 2 คนหมา 3 ตัว ล่าสุดจะเอามาย่ามาให้เลี้ยงอีก ตลกมาก เราเหลือเก็บประมาณ 2 หมื่น มานั่งคิดทำไมเราต้องดีกับคนดีไม่เคยดีกับเรา รึมันเป็นเวรกรรมที่เราใช้ไม่หมด จะหนีก็ไม่ได้ จะไม่ช่วยก็สงสาร แต่มาคิดว่าเค้าทิ้งๆขวางๆเราเหมือนหมา ถ้าเราทำบ้างล่ะ เราก็ทำไม่ลง จะออกไปอยู่คนเดียวก็โกรธเป็นไฟ กลัวไม่มีคนเลี้ยง เรามองทุกคนกำลังเอาเปรียบเราอยู่ เคยออกไปอยู่กับแฟนเพราะโดนนพ่อซ้อม ไปอยู่โดนแฟนซ้อม จนเป็นบ้าไปหาหมอ กดดันมาแต่เด็กระบายให้หมอฟัง เหมือนตัวเองไม่มีค่า ที่มาตั้งกระทู้อยากระบายค่ะ ถ้าออกไปอยู่คนเดียวดีมั๊ยค่ะ