เราคุยกับคนๆนึงที่อยู่คนล่ะจังหวัดกันเราเจอกันใน Azar
เราคุยกันจะเกือบเดือนเเล้ว เราคิดว่าเราไม่น่าจะหลงไปชอบเขาจิงๆเเต่เอาไปเอามาเราชอบเขาเข้า เเล้วเราก็เคยมีปมมาก่อนเเล้วเป็นเหมือนคนนี้เลยเเต่นานกว่า4 เดือนเเละเจอกันในเฟสซึ่งเรารู้จักกับเพื่อนเขาด้วย เราเคยคิดว่าจะไม่ทำไรให้เขาซึ่งเขาก็ทำแตกต่างจากคนคุยคนอื่นที่ว่าเขาให้รหัสเฟสเราที่เราเคยคุยมาไม่มีใครให้เราเเบบนี้  
จนมาวันถึงวันวาเลนไทน์เมื่อวานเขาก็ไปโดยที่เราไม่ได้เอ๊ะใจอะไรพอเราเปิดเเชทเข้ามาว่าทำไมเขาหายไปนานจังเเตกต่างจากเมื่อกี้ที่เขาพึ่งโทรมาหาเราอยู่พึ่งบอกรักเรามาเองพอเปิดมาดูเขาก็บล็อคเราทั้งเเชททั้งเฟสทั้งเปลี่ยนรหัสเฟสหนีเรา ถามว่าเราร้องไห้มั้ยก็เกือบร้องนะเเต่พอจะร้องเเล้วมันร้องไม่ออกจิงๆมันจุกๆนะถ้าเบื่อกันเเล้วน่าจะบอกกันสิไม่น่าจะหนีไปแบบนี้ทั้งๆที่บอกรักเราอยู่ เราก็เลยคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเราเวลาเขาโทรมาเราไม่ค่อยจะพูดกับเขาเพื่อนเราก็บอกเราตลอดว่าเวลาเขาโทรมาก็หัดถามหัดพูดเยอะๆเหมือนอยู่กับเพื่อนบ้าง เวลาเขางอลเราเราก็จะให้เพื่อนง้อให้ตลอดเพราะเราไม่รู้จะง้อยังไงแล้วก็ไม่เคยง้อมาก่อนได้เเต่พิมสองสามประโยคแล้วเงียบไปเหมือนเดิม เเล้วเราก็เป็นคนผิดตลอดเวลาเขางอลเราเพื่อนเราก็บอกว่าเราผิดไม่ใช่เขาผิดเพื่อนก็บอกเราอยู่เสมอว่าเรารักใครไม่เป็นไม่ควรมีเเฟนหรอกถ้าเป็นเเบบนี้
อยากปิดใจจิงๆอยากพอเเล้วกับคนไกลไม่อยากรู้สึกอะไรอยากจะเฉยๆกว่านี้