*เราล็อกอินของพี่สาวเรามานะคะ
ล็อกอินมาตั้งกระทู้ความรัก พี่เราวัยรุ่นค่ะเข้าใจ*

สวัสดีค่ะ เราเรียนอยู่ม.2  จะขึ้นม.3
เราแอบชอบคนๆหนึ่งนะ ซึ่งเราไปชอบเพราะความใกล้ชิด และการเข้าหาของเขา  
เราไม่ได้หน้าตาดีอะไรนะคะ  แต่มีดีคือเรียนเก่ง ร่าเริง อารมณ์ดี  เพื่อนๆ โอเคกับนิสัยเรา

เราดูไม่ค่อยออกนะว่าเขาคิดกับเราเกินเพื่อนไปหรือป่าว หรือคิดแค่เพื่อน    

ตะก่อนเขาชอบมาใกล้ๆค่ะ  มานั่งด้วย  มาให้ช่วยงาน  ลอกงานเรา  ฝากงานไว้ที่เรา   
(ขอเล่า...มีก่อนหน้านี้ที่เราไม่รู้ตัว  และเขายังไม่เข้ามาใกล้  คือเป็นตอนที่เรากลับต่างจังหวัดค่ะ แล้วเราหยุดไป2-3วัน  คนที่เราชอบ ก็มาถามเพื่อนสนิทเราว่า ไอ...มันหายไปไหน  แล้วเพื่อนสนิทเราตอบไปว่า
มันกลับต่างจว.  คิดถึงมันล่ะสิ  มันก็เงียบแล้วเดินหนี)
ตอนนี้พอเราเริ่มหวั่นไหว เริ่มรู้สึกดี เพราะไม่เคยเจอใครที่ทำแบบนี้กับเรามาก่อน เราก็หวั่นไหวสิคะ
ก็เริ่มปรึกษาเพื่อนสนิท เพื่อนที่เรารักและไว้ใจที่สุด
เล่าทุกอย่างให้ฟัง และบอกมันว่า
คอยสังเกตเองละกัน สิ่งที่คนที่เราชอบมันทำอ่ะ

หลังจากนั้นเพื่อนที่เราชอบมันไม่รู้ตัวหรอก
ว่าเราเริ่มหวั่นไหว  มันก็ทำตัวเหมือนเดิม
มานั่งใกล้ๆ มาทำให้เราใจเต้นแรง
เพื่อนเราก็ชอบแซวใหญ่   แซวจนเราเขินทำไรไม่ถูก
"แหมๆ มานั่งกับเพื่อนกูบ่อยเหลือเกินนะ"

เรารู้สึกดีนะคะที่โดนแซว   แต่ฝ่ายตรงข้ามนี่ดิ
ก็ดูเหมือนยิ้มๆ เหมือนจะเขินนะคะ

แต่พอผ่านไปสักวันสองวัน 
คนที่ชอบก็เริ่มเปลี่ยนไป  จากที่เคยนั่งด้วย
ก็กลับไปนั่งที่เดิม  จากงานที่เคยลอกเราคนเดียวทุกงาน
ก็ไปยืมของเพื่อนผญ.คนอื่นมาลอก
เราก็หึงนะ น็อยด์นะ แต่พูดไรไม่ได้ไง
มันมีสิทธิ์เลือกว่าจะลอกของใครก็ได้

ทุกวันนี้เราชอบเขามาก มากจนตัดใจไม่ได้
เคยคิดจะมูฟออนหลายครั้งมาก วุดท้ายก็ทำไม่ได้สักที   เหมือนจะเริ่มห่างกันไป2-3วัน  วันที่4มันก็มาคุย มาขอลอกงานเหมือนเดิม  คือมันแย่มากเลยความรู้สึกอ่ะ 

ทุกวันนี้คือเราดูโรคจิตมาก พยายามอยากเจอเขา
รู้ว่าเขาสิงตรงไหน ก็ทำเป็นไปซื้อข้าว ซื้อขนมแถวนั้น วันนี้สดๆร้อนๆ  มันนั่งเล่นเกมกับเพื่อนที่โรงอาหาร ตอนเลิกเรียนตั้งหลายชม. เราก็เสื้อกนั่งรอแถวนั้น รอเพื่อไรไม่รู้ แต่วันนี้โชคดีที่มีคอนเสิร์ตโรงเรียน เลยนั่งโต๊ะใกล้ๆแล้วทำเป็นดูคอนเสิร์ต   
จนมันกลับบ้านกลับกลุ่มเพื่อน เราถึงจะกลับ
คือช่วงหลายวันมานี้ มันไม่สนใจเราเลยเว่ย 
แล้วคือเราคบเพื่อนผู้ชายเยอะไง เป็น4-5คน 
ไปไหนไปกัน มันก็ไม่ค่อยสนใจเราเหมือนก่อน
เราจะทำเป็นเดินผ่านใกล้ๆ  พอเราหันกลับไม่มีแต่จะหันมามองเรา   ไม่แม้แต่จะทักทาย 
วันนี้นั่งใกล้กันที่โรงอาหาร   (มันเดินมานั่งโต๊ะข้างๆเราเอง)   เราถามว่า โทรศัพท์ซื้อใหม่เหรอ  มันไม่ตอบเราเว่ย เปิดคลิปเสียงดัง แล้วสักพักมันก็เปลี่ยนโต๊ะไปนั่งไกลๆจากเรา

เราเหมือนบ้ามากเลย ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร
ทั้งดีและแย่   ไม่เคยพยายามที่จะอยากเห็นหน้า อยากตามติดขนาดนี้  นี่ก็ไม่กล้าบอกตรงๆว่าเรารู้สึกยังไง ณ ตอนนี้  คือได้แต่ช่วยเหลือเขา 
อาจารย์สั่งงานอะไร เราจะรีบทำ รีบไปให้เขาลอก  ช่วยงานที่เขาทำไม่ได้  
เคยช่วยนั่งปั่นงานเพื่อมันจะได้มีส่งด้วยแหละ
งานหนักแค่ไหน เราก็เร่งทำให้ได้
คือเราไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครจริงๆนะ  กับเพื่อนสนิทยังไม่เลย  เพราะเพื่อนก็เรียนเก่งพอๆกับเรา  ช่วยเหลือตัวเองได้ไม่มีปัญหา

คือเรากะจะบอกความรู้สึกที่มีในวันปัจฉิม
อยากระบายทุกอย่างออกมาในวันนั้น
เรายอมรับความจริงทุกอย่างว่ามันจะเป็นยังไง
เราไม่ต้องการที่จะสมหวัง
แต่เราอยากยืนโบกมือยินดีให้เขาได้เติบโตขึ้น

รู้สึกยังไงก็พิมพ์มาได้นะคะ   
คือเราระบายออกมาจากใจจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่เสียสละเวลาอ่าน😊