ตอนนี้เราอายุ 13 จะ14แล้ว
เราเคยคบกับคนอื่นมาแล้ว3คน แต่ทางบอกไม่ชอบ
ครอบครัวแฟนคนแรก บอกให้เลิกเพราะเรามีเสี้ยวจีน ครอบครัว คนที่2 เนื่องจากแฟรเราเป็นผู้หญิง แล้วทางครอบครัวเขาก็กลัวว่าจะไม่มีลูกไม่มีหลาน ส่วยครอบครัวคนที่ 3 เขาไม่ได้ว่าอะไรคะ แต่ทางบ้านเรา บังคับให้บอกเลิก เราก็เข้าใจ เพราะเรายังเด็ก ยังไม่เข้าใจโลกภายนอก เราไม่ได้ว่าอะไรครอบครัวเลย แต่ เราร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน เราไม่รู้จะบอกเขายังไง เพราะเราก็รักเขา แล้วเขาก็รักเราด้วย แต่เราก็บอกเลิกกันตอนเที่ยง เพื่อนเราที่ดูอยู่ก็ให้กำลังใจ และก็ว่าครอบครัวของเราด้วย ว่า ทำไมไม่เข้าใจความรู้สึกเราบ้างเลย ชีวิตเราก็คือของเราไม่ได้เป็นของพวกผู้ใหญ่ แต่ยังไงเราก็ต้องบอกเลิก เรานั่งร้องไห้ จะเป็นจะตาย เพราะเราไป บล็อกไลน์ และ เฟสบุ๊ค และแอพอื่นที่เขาเล่น เพราะเราไม่ อย่าให้เขาเจ็บ้พราะเราอีก เราจะไม่โทษให้เลย นอกจากตัวเราเอง จนเราแอบเอามีดมาบาดมือตัวเองบ้างก็มี พอได้เข้าโรงพยาบาล หมอก็บอกว่า เป็นโรคซึมเศร้า พอครอบครัวรู้ก็ตกใจเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าเราจะเป็นขนาดถึงกับเป็นโรคซึมเศร้า กลับบ้านไปเราก็เหมือนเดิม ร้องไห้อยู่อย่างนั้น แต่นานเข้าไป เราก็พอจะทำใจได้ แต่เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ อยากลืมก็ลืมไม่ลง คนอื่นจะมองว่าความรักทั้งๆทียังเด็กอยู่จะไม่โอเค แต่กับเพื่อนมันไม่โอเค ที่คนอื่นจะมองว่า ความรักต้องเป็นตอนโต เท่านั้น ตอนนี้เราก็ไม่ได้บล็อกเขาแล้ว จนเราสาบานกับตัวเองว่าจะไม่คบกับใครอีก เพราะถ้าควรักมันต้องมาเจ็บแบบนี้เราก็ขอไม่คบกับใครกว่าเป็นโสดไปตลอดก็ดี
ความรักต้องเจ็บแบบนี้ตลอดเลยหรึเปล่า
เราเคยคบกับคนอื่นมาแล้ว3คน แต่ทางบอกไม่ชอบ
ครอบครัวแฟนคนแรก บอกให้เลิกเพราะเรามีเสี้ยวจีน ครอบครัว คนที่2 เนื่องจากแฟรเราเป็นผู้หญิง แล้วทางครอบครัวเขาก็กลัวว่าจะไม่มีลูกไม่มีหลาน ส่วยครอบครัวคนที่ 3 เขาไม่ได้ว่าอะไรคะ แต่ทางบ้านเรา บังคับให้บอกเลิก เราก็เข้าใจ เพราะเรายังเด็ก ยังไม่เข้าใจโลกภายนอก เราไม่ได้ว่าอะไรครอบครัวเลย แต่ เราร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน เราไม่รู้จะบอกเขายังไง เพราะเราก็รักเขา แล้วเขาก็รักเราด้วย แต่เราก็บอกเลิกกันตอนเที่ยง เพื่อนเราที่ดูอยู่ก็ให้กำลังใจ และก็ว่าครอบครัวของเราด้วย ว่า ทำไมไม่เข้าใจความรู้สึกเราบ้างเลย ชีวิตเราก็คือของเราไม่ได้เป็นของพวกผู้ใหญ่ แต่ยังไงเราก็ต้องบอกเลิก เรานั่งร้องไห้ จะเป็นจะตาย เพราะเราไป บล็อกไลน์ และ เฟสบุ๊ค และแอพอื่นที่เขาเล่น เพราะเราไม่ อย่าให้เขาเจ็บ้พราะเราอีก เราจะไม่โทษให้เลย นอกจากตัวเราเอง จนเราแอบเอามีดมาบาดมือตัวเองบ้างก็มี พอได้เข้าโรงพยาบาล หมอก็บอกว่า เป็นโรคซึมเศร้า พอครอบครัวรู้ก็ตกใจเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าเราจะเป็นขนาดถึงกับเป็นโรคซึมเศร้า กลับบ้านไปเราก็เหมือนเดิม ร้องไห้อยู่อย่างนั้น แต่นานเข้าไป เราก็พอจะทำใจได้ แต่เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ อยากลืมก็ลืมไม่ลง คนอื่นจะมองว่าความรักทั้งๆทียังเด็กอยู่จะไม่โอเค แต่กับเพื่อนมันไม่โอเค ที่คนอื่นจะมองว่า ความรักต้องเป็นตอนโต เท่านั้น ตอนนี้เราก็ไม่ได้บล็อกเขาแล้ว จนเราสาบานกับตัวเองว่าจะไม่คบกับใครอีก เพราะถ้าควรักมันต้องมาเจ็บแบบนี้เราก็ขอไม่คบกับใครกว่าเป็นโสดไปตลอดก็ดี