มีโอกาสเข้าไปกินยี่ห้อดังในห้าง(นานๆที) เห็นแบบธรรมดาๆก็เกือบ 100 บาท ส่วนตัวคิดว่ามันแพงสำหรับตนเอง
เลยมานั่งทบทวนความหลังว่าตนเองตั้งแต่เริ่มรู้จักและลิ้มรสเจ้าที่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่และราคาเท่าไหร่ จนพัฒนามีกิน
แก้วละเกือบร้อยหรือรถเข็นไอติมตักตามท้องถนนทั่วไป ย้อนหลังไป 50 ปีเศษๆ(เขินจังเลย!) จำได้ว่าแรกเริ่มที่รู้จัก
ไอติม(สมัยก่อนเรียกไอติม) มาจากมีพ่อค้าที่สะพายเป็นแบบถังกลมๆที่บรรจุไอติมเป็นแท่งๆบรรจุภายในมีหลากสี
คนขายจะมีกระดิ่งเล็กๆเขย่าให้เป็นที่รับทราบว่ามีไอติมมาขาย แกจะเดินไปเรื่อยๆตามหมู่บ้านพร้อมสั่นกระดิ่งไปด้วย
จำได้ว่าราคาแท่งละ "หนึ่งสลึง"นี่เป็นไอติมหรือเรียกทั่วไปว่าไอติมหลอดที่ได้ลิ้มรสเป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากนั้น
ก็จะมีแบบใหม่เข้ามาขายเรียกว่า"ไอติมตัด"จะเป็นแบบแท่งยาวๆหน่อยหนึ่งทั้งกลมและสี่เหลี่ยม จะเป็นถังใหญ่ที่บรรจุ
คนขายจะต้องมีรถเข็นถังไอติมไปตามสถานที่ต่างๆ(รอบหมู่บ้านหรือตามงานบุญ) โดยแท่งหนึ่งจะเอาขึ้นมาตัดเป็นท่อนๆ
แล้วแต่ความต้องการของผู้ซื้อ ตัดๆสั้นๆก็หนึ่งสลึงยาวขึ้นมาหน่อยก็ห้าสิบสตางค์ ยาวขึ้นมาเป็นเท่าก็หนึ่งบาท(ไม่ค่อยมี
คนซื้อราคานี้เพราะค่าเงินหนึ่งบาทสมัยนั่นถือว่าแพงมากสำหรับกินไอติม) นี่แหละครับ!ที่ได้รู้จักได้ลิ้มรสของหวานประเภทนี้
ซึ่งอย่าว่าแต่เด็กเลยที่ชอบผู้ใหญ่ก็ชอบเพราะมันเป็นของใหม่ที่แปลกและอร่อย จนต้องกินมาเรื่อยจนมาถึงแก้วละเกือบร้อย
ในปัจจุบัน.