กระทู้นี้เขียนขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดที่เสียมารยาทปฏิเสธน้ำใจของน้องผู้ชายคนหนึ่งที่สละที่นั่งบนรถเมล์ให้ แต่เรากลับไม่ยอมนั่ง ...
การได้ที่นั่งบนสาย A1 รอบหลังเลิกงาน เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงกับเราเลย จนวันนี้...
รถเคลื่อนมาจอดหน้าป้าย มวลมหาผู้โดยสารทั้งไทยและต่างชาติพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ กรูกันเบียดเข้าไปในรถ (ประหนึ่งเดจาวู เฮ๊ย เราเคยเห็นแบบนี้แล้วนี่... ใช่ เราเจอทุกวัน) เราก็เดินเข้าไปช่วงชิงพื้นที่เล็กๆสำหรับปักหลักยืนหยัด และคว้าห่วงตรงหน้าที่นั่งของชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบ ตาก้มลงดูมือถือ เป้าหมายคือการไลน์เม้าท์มอยกับเพื่อนสาวเพื่อนินทาข่าวซุบซิบดารา น้องผู้ชายตรงหน้าที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้น แล้วอึกอัก หันไปมองเพื่อนข้างๆ เราก็เลยสบตาน้องแล้วก้มดูเท้าตัวเอง... เหยียบเท้าน้องหรือเปล่า... น้องผู้ชายทีนั่งถัดไปรีบลุกขึ้น กุลีกุจอเชื้อเชิญให้ไปนั่งที่น้องเค้า อูยยยย น้องหน้าโล้น น้องหล่อทันทีเลยนะ แต่เราก็บอกน้องไปว่า ไม่เป็นไรจ้ะ นั่งเลย นั่งเลย (ตรูจะแคปหน้าจอไปเม้าท์มอยอยู่ จะนั่งลงให้ใครเห็นความขี้นินทาไม่ได้ เราไม่สะดวก) น้องยังไม่ละความพยายามที่จะปิดการขายที่นั่งด้วยคำว่า ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งระยะสั้น เดี๋ยวลงแล้ว นั่งเลยครับ (ผมลุกมาแล้วมั๊ยเจ๊? คนมองแล้วเนี่ย) เราก็ยังปฏิเสธด้วยการขอบคุณ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ เดี๋ยวให้น้องผู้หญิงข้างหลังนั่งนะคะ (แล้วน้องผู้หญิงคนนั้นก็เดินตรงมานั่งเลยจ้ะ เหมือนซีนปล่อยตัวริมฟุตปาท ก้าวจากประตูรถ เดินตรง ได้นั่งเลย บุญบาปแท้คุณเอ๊ย)  น้องผู้ชายหันไปดูนิดนึง แล้วนิ่งไป เราก็ก้มหัวให้ ยิ้มเล็กน้อย ให้น้องเห็นว่าเราขอบคุณในน้ำใจ แต่!!! เราใส่แมสก์อยู่นี่หว่า ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นทันที ... ทำไมไม่นั่งรักษาน้ำใจน้องเค้า รักษาหน้าเค้าสักหน่อย ถ้าเราลุกแล้วเค้าไม่นั่ง เราก็เก้อเขินนะ .... เราก็เลยถอดหูฟังออกข้างหนึ่ง จะชวนน้องคุยแก้เก้อว่าลงป้ายหน้าเหรอจ๊ะไรงี๊ ได้แต่ลังเลจะคุยดีมั๊ย แต่ป้ายหน้ามันใกล้ถึงแล้ว ไว้น้องลงแล้วสบตาก้มหัวอีกทีละกัน แต่!!! น้องไม่ลงจ้ะ ยืนห้อยโหนเคียงข้างเราไปจนถึงสนามบิน เราแบกความรู้สึกเสียมารยาทมาตั้งแต่ป้ายสุดท้ายที่จอดก่อนขึ้นโทลเวย์จนถึงสนามบิน เป็น 20 นาทีที่รู้สึกแย่ น้องอยากให้พี่นั่งถึงขนาดบอกว่านั่งระยะสั้นเดี๋ยวลงแล้ว น้ำใจงาม สุภาพบุรุษหน้าโล้นของพี่ ... พอถึงสนามบิน น้องรีบเดินไป ไม่มีโอกาสได้เขย่ามือขอบคุณน้อง รู้สึกผิดไปอีก...
เราเป็นคนหนึ่งที่ส่วนตัวไม่ซีเรียสกับการที่ผู้ชายจะนั่งเป็นไข่ดาวท่ามกลางสาวๆในรถสาธารณะ สุภาพบุรุษหรือแล้งน้ำใจอันแี้สุดแล้วแต่คำนิยามของแต่ละคน เราชอบมโนว่าเค้าคงยืนมาทั้งวัน เดินมาทั้งวัน ไม่ได้นั่งโต๊ะทำงาน หรืออาจจะผ่าตัดอะไรมา หรืออาจจะอยากมีโมเม้นต์แอบฟินกับการห้อมล้อมด้วยเพื่อนสาว... เป็นผู้รับบ้าง เป็นผู้ให้บ้าง ความสุขความทรงจำจะได้หลากหลาย ไม่จำเจ .. ลุกให้แล้วเค้าไม่นั่ง อาจจะเหวอนิดๆ แต่ใครจะรู้ว่าคุณได้กลายเป็นความประทับใจของใครคนหนึ่งไปแล้ว แฮร่