สวัสดีค่ะ เป็นกระทู้เเรกถ้าผิดพลาดยังไงขอโทษพี่ๆเพื่อนๆทุกคนนะคะ
***อาการซึมเศร้าเราไม่ได้เป็นเเค่ระยะเวลาเเค่ในกระทู้นะ มันนานกว่านั้นมาก มีสาเหตุ เเต่ไม่ขอเล่า
สมัยเราม.3 เราก็มาตามหาในพันทิปเหมือนกันเเหละว่าการเรียนสาอาชีพมันเหมาะกับเรามั้ย เลยจะมาเล่าให้น้องๆที่จะจบม.3ลองคิดกัน
เริ่มเเรก ม.3ก่อน
เราเรียนโรงเรียนรัฐที่ดีที่สุดในพื้นที่พุทธมณฑลเลย อยู่เเถวอักษะบอกเเค่นี้5555
เราเป็นเด็กเรียนกลางๆค่ะ ไม่โง่ไม่เก่ง
เราเรียนห้องgifted เเน่นอนว่าสังคมดี
เราเป็นเด็กเรียบร้อย กล้าพูดเลยค่ะ
ทุกอย่าเหมือนจะดี เเต่ๆๆๆ5555 เเม่อยากให้เรียนสายอาชีพ เเม่ไม่ถามเราเลย
(เเม่เคยเรียนสายอาชีพมา) เเล้ว!!!!!!เเม่ ไม่ ให้ เรา บอก พ่อ ค่ะ ทีนี้พูดกับใครไม่ได้เลยจ้า พ่อก็บอกไม่ได้ เเม่ก็ไม่ฟังชั้นเลย
ตอนนั้นเครียดจริงๆค่ะ จนเกรดเราตกไปอยู่ 2.98 จาก3.6+ เเม่ยิ่งไม่โอมากบอกเราเรียนสามัญไม่ได้
จบม.3 เราได้โตวต้าห้อง gifted วิทย์คณิต(ที่ได้เพราะเหมือนม.1 ม.2 คะเเนนดีมาตลอดเขาเลยให้
เเละเราก็ได้ โควต้า ศิลป์คำนวน ซึ่งพ่ออยากให้เราเข้ามากเเต่เราทำได้เเค่ไม่พ่อไม่ สุดท้ายเราต้องทิ้งมันไป
เรารู้สึกผิดจริงๆที่เกรดเเย่เลยยอมสอบที่สายอาชีพให้เเม่เหมือนเเบบเออเจ๊ากันนะ 5555เเต่เราคิดผิด
เราไปเรียนเเบบทรมาน ไม่มีความสุข ร้องไห้สัปดาห์ละ5ครั้งค่ะ (ที่รู้เพราะเราเห็นตัวเองเเปลกๆเลยลองนับว่าตัวเองร้องบ่อยไหม)
ไม่ชอบสังคม มันต่างกับสามัญมากกกกกกกกกกกกกก เราเข้าไม่ได้ ถ้าเขา้ได้เราค้องเป็นเเบบคนพวกนั้น
เราเริ่มคิดเรื่องดรอป เราเริ่มร้องไห้ให้พ่อฟัง บอกพ่อ
พ่อพาเราไปหาจิตย์แพทย์ สรุปเราเป็นซึมเศร้าเเบบเริ่มๆอะ ได้ยามา8แผง
ที่พ่อยอมพาไปเพราะเราขอค่ะ เราไม่ไหว
เราร้องไห้เยอะมากจริงๆ เรารู้สึกเศร้าตลอด เคยทำร้ายตัวเองทำมาตั้งเเต่ม3เเล้ว เราอยากโดดน้ำ เคยไปเดินดูเเถวเเม่น้ำเจ้าพระยาเเล้วมองไป อยากหยุดทุกอย่าง เราเลื่ออาหาร จากตอนเเรกหนัก 53 เราเหลือ 49ใน2สัปดาห์เหนื่อยง่ายอีกโอ้ยยยยย
เลยให้พ่อพาไป
เเต่เราก็มีข้อดีนะทุกคน
-ช่วงจบม.3เราอ่านภาษาอังกฤษจากโง่ๆอังกฤษเราเริ่มดีขึ้นๆเรื่อยๆ(โง่ขนาดไม่รู้ว่าประธานตัวไหนกริยาเติมs)
จากหยังสือม.3 เป็น onet toeic toefl ielts ความรู้เราพอๆกับเด็กสองภาษาเลย ดีใจมากเรารู้สึกมันทำให้เราภูมิใจตัวเอง รู้สึกมีค่าขึ้น
-ตอนนี้เราตัดสินใจไม่ไปเรียนเเล้วเราอ่านหนังสือ เตรียมสอบม.4 พ่อเเม่รับรู้ เราตั้งใจมาก หชังจากกินยาเราเริ่มดี ไม่เครียดไม่เศร้าเราอ่านหนังสือได้สบายเลย
-เรากลับมาร่าเริง มากกกกกกกกก เหมือนเดิมอนม.1อะ 55555เล่นกับพ่อเเม่ครอบครัวน่ารักขึ้นมาก
อ่านถึงตรงนี้บางคนก็ต้องสงสัยว่าสายอาชีพมันดีมั้ยเนี่ย
มันดี ถ้ามันเหมาะกับเรา ถ้าเราชอบวิชาชีพนี่ บัญชี วิศวะบลาๆ
เเล้วเราไม่รู้สึกว่าการดร็อปของเรามันเป็นปม มันทำให้เราตั้งใจกว่าเดิมอีก
นึกถึงวันที่เราทรมานเเบบนั้นมันทำให้เราฮึดอ่านหนังสือ อย่างน้อยเราก็ได้เรียนในสิ่งที่ชอบ เเล้วเราก็เลือกมัน
ถ้ามีม.3มาอ่สน อยากบอกว่า เลือก สิ่ง ที่ ตัว เอง ชอบ!!!!
พ่อเเม่หวังดีก็จริง เเต่คนที่เรียน คนที่ไปอยู่ในสังคมคือเราไม่ใช่พ่อเเม่
เรียนสายอาชีพทำให้เราอคดอัด อยากลาออก
***อาการซึมเศร้าเราไม่ได้เป็นเเค่ระยะเวลาเเค่ในกระทู้นะ มันนานกว่านั้นมาก มีสาเหตุ เเต่ไม่ขอเล่า
สมัยเราม.3 เราก็มาตามหาในพันทิปเหมือนกันเเหละว่าการเรียนสาอาชีพมันเหมาะกับเรามั้ย เลยจะมาเล่าให้น้องๆที่จะจบม.3ลองคิดกัน
เริ่มเเรก ม.3ก่อน
เราเรียนโรงเรียนรัฐที่ดีที่สุดในพื้นที่พุทธมณฑลเลย อยู่เเถวอักษะบอกเเค่นี้5555
เราเป็นเด็กเรียนกลางๆค่ะ ไม่โง่ไม่เก่ง
เราเรียนห้องgifted เเน่นอนว่าสังคมดี
เราเป็นเด็กเรียบร้อย กล้าพูดเลยค่ะ
ทุกอย่าเหมือนจะดี เเต่ๆๆๆ5555 เเม่อยากให้เรียนสายอาชีพ เเม่ไม่ถามเราเลย
(เเม่เคยเรียนสายอาชีพมา) เเล้ว!!!!!!เเม่ ไม่ ให้ เรา บอก พ่อ ค่ะ ทีนี้พูดกับใครไม่ได้เลยจ้า พ่อก็บอกไม่ได้ เเม่ก็ไม่ฟังชั้นเลย
ตอนนั้นเครียดจริงๆค่ะ จนเกรดเราตกไปอยู่ 2.98 จาก3.6+ เเม่ยิ่งไม่โอมากบอกเราเรียนสามัญไม่ได้
จบม.3 เราได้โตวต้าห้อง gifted วิทย์คณิต(ที่ได้เพราะเหมือนม.1 ม.2 คะเเนนดีมาตลอดเขาเลยให้
เเละเราก็ได้ โควต้า ศิลป์คำนวน ซึ่งพ่ออยากให้เราเข้ามากเเต่เราทำได้เเค่ไม่พ่อไม่ สุดท้ายเราต้องทิ้งมันไป
เรารู้สึกผิดจริงๆที่เกรดเเย่เลยยอมสอบที่สายอาชีพให้เเม่เหมือนเเบบเออเจ๊ากันนะ 5555เเต่เราคิดผิด
เราไปเรียนเเบบทรมาน ไม่มีความสุข ร้องไห้สัปดาห์ละ5ครั้งค่ะ (ที่รู้เพราะเราเห็นตัวเองเเปลกๆเลยลองนับว่าตัวเองร้องบ่อยไหม)
ไม่ชอบสังคม มันต่างกับสามัญมากกกกกกกกกกกกกก เราเข้าไม่ได้ ถ้าเขา้ได้เราค้องเป็นเเบบคนพวกนั้น
เราเริ่มคิดเรื่องดรอป เราเริ่มร้องไห้ให้พ่อฟัง บอกพ่อ
พ่อพาเราไปหาจิตย์แพทย์ สรุปเราเป็นซึมเศร้าเเบบเริ่มๆอะ ได้ยามา8แผง
ที่พ่อยอมพาไปเพราะเราขอค่ะ เราไม่ไหว
เราร้องไห้เยอะมากจริงๆ เรารู้สึกเศร้าตลอด เคยทำร้ายตัวเองทำมาตั้งเเต่ม3เเล้ว เราอยากโดดน้ำ เคยไปเดินดูเเถวเเม่น้ำเจ้าพระยาเเล้วมองไป อยากหยุดทุกอย่าง เราเลื่ออาหาร จากตอนเเรกหนัก 53 เราเหลือ 49ใน2สัปดาห์เหนื่อยง่ายอีกโอ้ยยยยย
เลยให้พ่อพาไป
เเต่เราก็มีข้อดีนะทุกคน
-ช่วงจบม.3เราอ่านภาษาอังกฤษจากโง่ๆอังกฤษเราเริ่มดีขึ้นๆเรื่อยๆ(โง่ขนาดไม่รู้ว่าประธานตัวไหนกริยาเติมs)
จากหยังสือม.3 เป็น onet toeic toefl ielts ความรู้เราพอๆกับเด็กสองภาษาเลย ดีใจมากเรารู้สึกมันทำให้เราภูมิใจตัวเอง รู้สึกมีค่าขึ้น
-ตอนนี้เราตัดสินใจไม่ไปเรียนเเล้วเราอ่านหนังสือ เตรียมสอบม.4 พ่อเเม่รับรู้ เราตั้งใจมาก หชังจากกินยาเราเริ่มดี ไม่เครียดไม่เศร้าเราอ่านหนังสือได้สบายเลย
-เรากลับมาร่าเริง มากกกกกกกกก เหมือนเดิมอนม.1อะ 55555เล่นกับพ่อเเม่ครอบครัวน่ารักขึ้นมาก
อ่านถึงตรงนี้บางคนก็ต้องสงสัยว่าสายอาชีพมันดีมั้ยเนี่ย
มันดี ถ้ามันเหมาะกับเรา ถ้าเราชอบวิชาชีพนี่ บัญชี วิศวะบลาๆ
เเล้วเราไม่รู้สึกว่าการดร็อปของเรามันเป็นปม มันทำให้เราตั้งใจกว่าเดิมอีก
นึกถึงวันที่เราทรมานเเบบนั้นมันทำให้เราฮึดอ่านหนังสือ อย่างน้อยเราก็ได้เรียนในสิ่งที่ชอบ เเล้วเราก็เลือกมัน
ถ้ามีม.3มาอ่สน อยากบอกว่า เลือก สิ่ง ที่ ตัว เอง ชอบ!!!!
พ่อเเม่หวังดีก็จริง เเต่คนที่เรียน คนที่ไปอยู่ในสังคมคือเราไม่ใช่พ่อเเม่