ฉันอายุ31เป็นลูกคนเดียว อยู่ อำเภอแห่งหนึ่งใน จ.เชียงราย ส่วนสามีเป็นชาวจีนไต้หวัน มีพี่น้อง 3 คน เขาเป็นคนโต มาอยู่กับแม่ที่อำเภอแห่งหนึ่งใน จ.เชียงราย เหมือนกัน
เรา 2คนแต่งงาน และจดทะเบียนสมรสอยู่กินกันมาประมาณ 6-7 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คน อายุ 3 ขวบ สามีไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว
บ้านสามี อยู่ด้วยกันหลายคน มี แม่สามี น้องชายสามี ภรรยาน้องชายสามี (ถ้าเราไปก็ มี สามี เรา ลูก) เพิ่มอีก 3 คน ทั้งบ้านมีรถยนต์ของสามีเราแค่คันเดียว
ปัญหาของเราเริ่มตั้งแต่ท้องเขาพาเราไปอยู่บ้านเขา (ตอนแรกเราเช่าห้องอยู่) ไปบ้านเขาแรกๆ แม่เขา ครอบครัวเขาอะไรก็ดีไปหมด เราท้องหลานคนแรกคือแม่เขาดีใจมาก เขาบอกเราว่า เดี๋ยวทนอยู่ไปก่อนสัก 2ปี ค่อยย้ายออก คืออย่างว่านะเรามันคนไทยเข้าไปอยู่ในบ้านคนจีนคือเราอึดอัดมาก เลี้ยงลูกก็เหนื่อยแล้วต้องมารีบตื่นเช้าเอาใจแม่สามีอีกคือเราเหนื่อยมาก พอครบ2ปี เขาก็เลื่อนเป็น3ปี จนตอนนี้เราย้ายออกมาเช่าบ้านเปิดร้านขายของหน้าบ้าน เรามีความสุขนะ อิสระมาก
แล้วเรื่องใหญ่ก็เกิดขึ้น เช่าอยู่ได้ไม่ถึง 3เดือน สามีก็อยากกลับบ้านบอกว่าเช่าไปก็ไม่ได้ขายกลับไปอยู่บ้านไม่ต้องเสียค่าเช่า(คืออันนี้เราเข้าใจมันก็ถูก)
แต่เราอึดอัดเราไม่อยากกลับไปชวนไปอยู่บ้านเราเขาก็ไม่ไป เขาบอกว่าเป็นห่วงแม่เขา คิดถึงแม่เขา ถ้าเขาอยู่นี่แล้วแม่เขาเป็นอะไรเขาจะต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต ตั้งแต่ได้ยินเขาพูดแบบนี้เราคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวมาก แล้วเราไม่ห่วงพ่อแม่เราหรอ แล้วเราไม่อยากอยู่กับพ่อแม่เราหรอ เราก็คิดเหมือนเขาทุกอย่างแต่เรามีครอบครัวแล้วเราก็ต้องสร้างครอบครัวอยู่กับครอบครัวคิดถึงหรือว่างๆเรากลับไปเที่ยวหาก็ได้ แต่เขาไม่คิดแบบนั้น พอเราพูดตามความคิดของเราเขาก็โมโห บอกว่าถ้าเราคิดแบบนี้คืออยู่ด้วยกันไม่ได้ เขาจะอยู่กับแม่เขาถ้าเราไม่อยู่ก็ไม่ต้องไป เลิกกัน เราเสียใจนะที่เขาคิดแบบนี้ เขาไม่พยายามรักษาความครัวไว้ เขาคิดแต่ตัวของตัวเอง(บ้านที่แม่เขาอยู่อนาคตก็เป็นของน้องชายเขา) ตอนนี้บอกตามตรงว่าความรักที่ให้เขาแทบไม่เหลือแล้ว
เลิกผู้ชายคนนี้เราเลิกได้นะเราไม่เสียดายเลยกับคนแบบนี้ แต่เราห่วงลูก ลูกติดเรามากไม่เห็นเราแปปเดียวก็จะร้องไห้หา ถ้าเราไม่อยู่ลูกเราจะเป็นยังไง
ปรึกษาพ่อแม่ ท่านก็บอกตามใจ เรามองหน้าลูกเราทิ้งเขาไม่ได้สงสารมาก ตอนนี้เราตกลงยอมจะย้ายกลับไปอยู่บ้านอีกสักครั้ง ไปครั้งนี้เราจะเป็นตัวของตัวเองที่สุด จะตื่นสายตามที่ต้องการ(ลูกเรานอนไม่เป็นเวลาบางทีกลางคืนแทบไม่หลับ) เราจะไม่สนใจใครแล้ว ถ้าเราเป็นตัวของตัวเองแล้วมีปัญหาเราจะไม่อยู่แล้ว
เพื่อนๆค่ะ เราตัดสินใจถูกไหม เรามองอนาคตไม่ออกเลย จะไปก็ห่วงลูก จะอยู่ก็อึดอัดไม่มีความสุข
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ 
สามีเห็นแก่ตัวเกินไปไหม
เรา 2คนแต่งงาน และจดทะเบียนสมรสอยู่กินกันมาประมาณ 6-7 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คน อายุ 3 ขวบ สามีไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว
บ้านสามี อยู่ด้วยกันหลายคน มี แม่สามี น้องชายสามี ภรรยาน้องชายสามี (ถ้าเราไปก็ มี สามี เรา ลูก) เพิ่มอีก 3 คน ทั้งบ้านมีรถยนต์ของสามีเราแค่คันเดียว
ปัญหาของเราเริ่มตั้งแต่ท้องเขาพาเราไปอยู่บ้านเขา (ตอนแรกเราเช่าห้องอยู่) ไปบ้านเขาแรกๆ แม่เขา ครอบครัวเขาอะไรก็ดีไปหมด เราท้องหลานคนแรกคือแม่เขาดีใจมาก เขาบอกเราว่า เดี๋ยวทนอยู่ไปก่อนสัก 2ปี ค่อยย้ายออก คืออย่างว่านะเรามันคนไทยเข้าไปอยู่ในบ้านคนจีนคือเราอึดอัดมาก เลี้ยงลูกก็เหนื่อยแล้วต้องมารีบตื่นเช้าเอาใจแม่สามีอีกคือเราเหนื่อยมาก พอครบ2ปี เขาก็เลื่อนเป็น3ปี จนตอนนี้เราย้ายออกมาเช่าบ้านเปิดร้านขายของหน้าบ้าน เรามีความสุขนะ อิสระมาก
แล้วเรื่องใหญ่ก็เกิดขึ้น เช่าอยู่ได้ไม่ถึง 3เดือน สามีก็อยากกลับบ้านบอกว่าเช่าไปก็ไม่ได้ขายกลับไปอยู่บ้านไม่ต้องเสียค่าเช่า(คืออันนี้เราเข้าใจมันก็ถูก)
แต่เราอึดอัดเราไม่อยากกลับไปชวนไปอยู่บ้านเราเขาก็ไม่ไป เขาบอกว่าเป็นห่วงแม่เขา คิดถึงแม่เขา ถ้าเขาอยู่นี่แล้วแม่เขาเป็นอะไรเขาจะต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต ตั้งแต่ได้ยินเขาพูดแบบนี้เราคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวมาก แล้วเราไม่ห่วงพ่อแม่เราหรอ แล้วเราไม่อยากอยู่กับพ่อแม่เราหรอ เราก็คิดเหมือนเขาทุกอย่างแต่เรามีครอบครัวแล้วเราก็ต้องสร้างครอบครัวอยู่กับครอบครัวคิดถึงหรือว่างๆเรากลับไปเที่ยวหาก็ได้ แต่เขาไม่คิดแบบนั้น พอเราพูดตามความคิดของเราเขาก็โมโห บอกว่าถ้าเราคิดแบบนี้คืออยู่ด้วยกันไม่ได้ เขาจะอยู่กับแม่เขาถ้าเราไม่อยู่ก็ไม่ต้องไป เลิกกัน เราเสียใจนะที่เขาคิดแบบนี้ เขาไม่พยายามรักษาความครัวไว้ เขาคิดแต่ตัวของตัวเอง(บ้านที่แม่เขาอยู่อนาคตก็เป็นของน้องชายเขา) ตอนนี้บอกตามตรงว่าความรักที่ให้เขาแทบไม่เหลือแล้ว
เลิกผู้ชายคนนี้เราเลิกได้นะเราไม่เสียดายเลยกับคนแบบนี้ แต่เราห่วงลูก ลูกติดเรามากไม่เห็นเราแปปเดียวก็จะร้องไห้หา ถ้าเราไม่อยู่ลูกเราจะเป็นยังไง
ปรึกษาพ่อแม่ ท่านก็บอกตามใจ เรามองหน้าลูกเราทิ้งเขาไม่ได้สงสารมาก ตอนนี้เราตกลงยอมจะย้ายกลับไปอยู่บ้านอีกสักครั้ง ไปครั้งนี้เราจะเป็นตัวของตัวเองที่สุด จะตื่นสายตามที่ต้องการ(ลูกเรานอนไม่เป็นเวลาบางทีกลางคืนแทบไม่หลับ) เราจะไม่สนใจใครแล้ว ถ้าเราเป็นตัวของตัวเองแล้วมีปัญหาเราจะไม่อยู่แล้ว
เพื่อนๆค่ะ เราตัดสินใจถูกไหม เรามองอนาคตไม่ออกเลย จะไปก็ห่วงลูก จะอยู่ก็อึดอัดไม่มีความสุข
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้