ตามหัวข้อเลยค่ะ
ปีนี้หนูอายุจะเต็ม18แล้วค่ะ แต่มีวุฒิแค่ม.ต้น(กศน.)
ส่วนตัวหนูชอบเรียนเกี่ยวกับภาษามากค่ะ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ รวมถึงภาษาอื่นๆบ้างนิดหน่อยค่ะที่พออ่านออกเขียนได้ .
แต่ช่วงม.ต้น หนูมีปัญหาที่ร.ร.(โดนบูลลี่) เลยออกจากร.ร.กลางคันตอนจบม.2เทอม1 หลังจากนั้น ก็มาช่วยพ่อแม่ขายของที่ตลาดตั้งแต่นั้นมาจนปัจจุบันค่ะ ไม่ได้ขอเงินแม่ใช้มาตั้งแต่อายุ14 ต้องทำงานทุกวันเพื่อแลกเงินกินข้าว เพิ่งกลับมาเรียนกศน.เพื่อเอาวุฒิจบม.ต้นไปต่อตามสายที่อยากเรียน .
มีเรียนปวช.ที่เล็งๆไว้แล้วค่ะ ในตัวเมือง อยากเข้าสาขาภาษาต่างประเทศตามที่ชอบเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ อยากมีความรู้เยอะๆเพื่อจะสอบเข้าคณะมนุษยศาสตร์ที่ใฝ่ฝัน. แต่เหมือนที่บ้านจะไม่ค่อยเข้าใจ. แม่ไม่สนับสนุนให้เรียนเลยค่ะ แม่พูดกรอกหูทุกวันว่า เรียนไปก็ไม่ได้เอามาใช้ เรียนไปก็กลับมาขายของอยู่ดี(ทั้งๆที่เราไม่ชอบการขายของเลยสักนิด ต้องตื่นมานั่งเฝ้าร้านที่ตลาดให้แม่ตั้งแต่เช้ายันเย็น ส่วนแม่เข้าไปนอนในบ้าน เย็นก็ออกมาเก็บร้าน) เรียนไปก็ไม่มีใครส่ง บางคนจบปริญญาตรีออกมาไม่มีงานทำก็เยอะแยะ(แต่เอาจริงถ้าเราเรียนแล้วสิ้นสุดแค่นี้ มันก็ไร้ประโยชน์กว่าเรียนสูงๆไม่ใช่หรอ)
ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่จะต้องอยากให้เราโง่ด้วย อยากให้เราขายของแทนแกไปจนตาย ได้วันละ200-300ในอนาคตมันไม่พอใช้แน่ๆ ทั้งๆที่เราอยากเรียนจะตายห่า อยากมีความรู้เยอะๆ อยากเรียนจบสูงๆตามที่ใฝ่ฝันไว้ อยากเรียนปกติแบบที่เด็กคนอื่นเค้าได้เรียนกัน .
ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยค่ะ กับการนั่งขายของให้แม่ เช้ามาก็ได้แต่ภาวนาให้ถึงตอนเย็นสักที ใช้เวลาแค่ให้มันผ่านๆไป วนลูปกับอยู่แบบนี้มา4ปีแล้ว จะบ้าตายอยู่แล้วค่ะ. สุขภาพจิตคือย่ำแย่มาก ฮือออ ควรเอายังไงต่อกับชีวิตแย่ๆนี้ดีคะ เครียดจะไม่ไหวแล้ว
ครอบครัวไม่สนับสนุนให้เรียน
ปีนี้หนูอายุจะเต็ม18แล้วค่ะ แต่มีวุฒิแค่ม.ต้น(กศน.)
ส่วนตัวหนูชอบเรียนเกี่ยวกับภาษามากค่ะ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ รวมถึงภาษาอื่นๆบ้างนิดหน่อยค่ะที่พออ่านออกเขียนได้ .
แต่ช่วงม.ต้น หนูมีปัญหาที่ร.ร.(โดนบูลลี่) เลยออกจากร.ร.กลางคันตอนจบม.2เทอม1 หลังจากนั้น ก็มาช่วยพ่อแม่ขายของที่ตลาดตั้งแต่นั้นมาจนปัจจุบันค่ะ ไม่ได้ขอเงินแม่ใช้มาตั้งแต่อายุ14 ต้องทำงานทุกวันเพื่อแลกเงินกินข้าว เพิ่งกลับมาเรียนกศน.เพื่อเอาวุฒิจบม.ต้นไปต่อตามสายที่อยากเรียน .
มีเรียนปวช.ที่เล็งๆไว้แล้วค่ะ ในตัวเมือง อยากเข้าสาขาภาษาต่างประเทศตามที่ชอบเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ อยากมีความรู้เยอะๆเพื่อจะสอบเข้าคณะมนุษยศาสตร์ที่ใฝ่ฝัน. แต่เหมือนที่บ้านจะไม่ค่อยเข้าใจ. แม่ไม่สนับสนุนให้เรียนเลยค่ะ แม่พูดกรอกหูทุกวันว่า เรียนไปก็ไม่ได้เอามาใช้ เรียนไปก็กลับมาขายของอยู่ดี(ทั้งๆที่เราไม่ชอบการขายของเลยสักนิด ต้องตื่นมานั่งเฝ้าร้านที่ตลาดให้แม่ตั้งแต่เช้ายันเย็น ส่วนแม่เข้าไปนอนในบ้าน เย็นก็ออกมาเก็บร้าน) เรียนไปก็ไม่มีใครส่ง บางคนจบปริญญาตรีออกมาไม่มีงานทำก็เยอะแยะ(แต่เอาจริงถ้าเราเรียนแล้วสิ้นสุดแค่นี้ มันก็ไร้ประโยชน์กว่าเรียนสูงๆไม่ใช่หรอ)
ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่จะต้องอยากให้เราโง่ด้วย อยากให้เราขายของแทนแกไปจนตาย ได้วันละ200-300ในอนาคตมันไม่พอใช้แน่ๆ ทั้งๆที่เราอยากเรียนจะตายห่า อยากมีความรู้เยอะๆ อยากเรียนจบสูงๆตามที่ใฝ่ฝันไว้ อยากเรียนปกติแบบที่เด็กคนอื่นเค้าได้เรียนกัน .
ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยค่ะ กับการนั่งขายของให้แม่ เช้ามาก็ได้แต่ภาวนาให้ถึงตอนเย็นสักที ใช้เวลาแค่ให้มันผ่านๆไป วนลูปกับอยู่แบบนี้มา4ปีแล้ว จะบ้าตายอยู่แล้วค่ะ. สุขภาพจิตคือย่ำแย่มาก ฮือออ ควรเอายังไงต่อกับชีวิตแย่ๆนี้ดีคะ เครียดจะไม่ไหวแล้ว