เค้าท์วลาดได้ไปที่กลางเมืองที่มีคนพลุกพล่าน กระโดดขึ้นไปบนรถเมล์สองชั้น ตะโกนด้วยเสียงอันดังก้องไปทั่ว เสียงของเขา
  ดังเหมือนกับพูดใส่ไมโครโฟน ที่มีเครื่องขยายเสียงในงานคอนเสิร์ต ปลุกระดมชาวเมือง ว่ามีระเบิดนิวเคลียร์จะระเบิดภายใน
  สามสิบนาทีให้ชาวเมืองรีบหนีไป หากใครไม่เชื่อให้เช็คข่าวสารทางทีวีได้เลย
 
   ชาวเมืองพอรู้จากปากก็ไม่เชื่อรีบเช็คข่าวทางทีวี. เคาท์วลาดได้ใช้ให้แวมไพร์ ลูกน้องที่เฝ้าที่สถานีโทรทัศน์ทำการถ่ายทอดสด
ทันที ใช่แล้วหัวรบนิวเคลียร์อยู่ที่สถานีโทรทัศน์ กำลังนับเวลาถอยหลังที่จะระเบิดอยู่
 
     ชาวเมืองพอได้ทราบความจริงที่น่าตกใจ จึงได้เกิดความวุ่นวายอลหม่านขึ้น
แค่สามสิบนาทีมันจะพอได้ยังไงในการหนีออกไปจากเมืองนอกจาก…..
 
    “ พวกท่านทั้งหลาย ข้าเคาท์วลาด มีสองทางเลือกให้กับท่าน ข้อแรก รีบหนีไปจากเมืองนี้ถ้าคิดว่าหนีทัน ข้าจะไม่ขัดขวาง  
ข้อสอง ถ้าใครคิดว่าหนีคงไม่ทัน ข้าช่วยท่านได้ มีพิษแวมไพร์บรรจุ ในเข็มฉีดยา นับพันหลอด แค่เอาเข็มจิ้มที่แขนแล้วฉีดมัน
ลงไปแค่นี้ ท่านจะกลายเป็นแวมไพร์เต็มตัวในเวลาแค่สิบนาที แล้วพวกเราจะหนีลงไปในหลุมหลบภัยหลายร้อยเมตรที่ข้าเตรียม
ไว้แล้ว ทางเดียวที่ทุกท่านจะรอดชีวิตได้”

         พอเค้าท์วลาดพูดขาดคำ....
 
     เปรี้ยงงงง…!!!! เสียงปืนลูกซองดังขึ้นสนั่น ใบหน้าของเคาท์วลาดหายไปครึ่งนึง คนที่ยิงเป็นชายแก่ใกล้หกสิบ เขาถ่มน้ำลาย
ลงพื้นพร้อมกับพ่นคำด่าผรุสวาทใส่

    ลูกน้องของเค้าท์วลาดจะเข้ามาเอาเรื่อง กับชายคนนั้น แต่เค้าท์วลาดเอามือกันไว้ ใบหน้าที่ถูกยิงค่อยๆ ฟื้นคืนกลับสภาพเดิม 
เขายังคงแสยะยิ้มอย่างอารมณ์ดี แถมยังพูดขึ้นต่อว่า..
       “ เหลือแค่ …ยี่สิบเก้านาที”