สวัสดีค่ะเราจะมาพูดเกี่ยวกับชีวิตเราค่ะ ตอนเด็กๆครอบครัวเราอบอุ่นมาก อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันจนมีอยู่วันหนึ่งที่พ่อแม่เราเลิกเรากันตั้งแต่เราอายุ 7 ขวบ จึงทำให้เราต้องอยู่กับพ่อและแฟนใหม่พ่อมาตลอด แฟนใหม่พ่อเขาก็ใจดีนะ แต่กลับรู้สึกว่าเราโดดเดี่ยวอยู่ตลอดพอเข้าตอนเราอายุ 12 แฟนใหม่พ่อหรือแม่เลี้ยงเรานี่แหละค่ะ พาผู้ชายเข้าบ้านตอนนั้นเรากลัวมากแล้วกลับเลือกที่จะไม่บอกพ่อ เพราะความกลัวเราและหลังจากนั้นแม่เลี้ยงเราก็ทิ้งให้เราอยู่บ้านคนเดียว ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก โทรไปก็ไม่รับ พ่อเราก็ไม่มีสัญญาณ คือตอนนั้นเรารู้สึกว่าตัวเองโคตรโดดเดี่ยวไร่ค่าเลย ทุกอย่างรอบข้างมันน่ากลัวไปหมด แต่พอถึงตอนทีกำลังจะเข้ามัธยมปีที่ 1 เราเลยตัดสินใจบอกพ่อทุกอย่างเกี่ยวกับแม่เลี้ยงทำกับเรา และพ่อก็ตัดสินใจเลิกกับแม่เลี้ยง เพราะพ่อก็โมโหเหมือนกันที่เขาทำแบบนี้กับเรา

แต่พอเข้าตอนเราจะม.3พอกลับมีแม่เลี้ยงคนใหม่ให้มาเลี้ยงเรา เราบอกตรงๆว่าเราไม่ชอบมากก่อนหน้านั้นเราเคยทะเลาะกับพ่อเพราะเรื่องแม่เลี้ยงด้วย แต่พ่อดันไม่ฟังเราแล้วไล่เราไปอยู่กับแม่ ตอนนั้นเราเสียใจมากๆแบบซึมไปเป็นอาทิตย์เลย และพอถึงวันที่แม่เลี้ยงเข้ามาในบ้านเรา เอาตามตรงนะเราอคติมากแล้วก็ไม่ชอบมากๆด้วย พอเราไม่สบายนางก็ไม่สนใจอะไรเรา และมีอยู่วันหนึ่งเราปวดท้องและอ้วกแทบตายนางกลับเมินเฉยใส่เราไม่พาเราไปรพ. จนเราต้องโทรเรียกน้าให้มารับพาไปรพ. พอเราฟ้องพ่อพ่อก็เลือกที่จะเข้าข้างนางแล้วก็แบบอืมซึมอีกแล้ว

และเรื่องเพื่อนส่วนตัวเรามีเพื่อนเยอะนะแล้วก็รักเพื่อนมากๆ และเราไม่ได้มารร.บ่อยเพราะเราไม่สบาย ขี้โรค เพื่อนในห้องก็จะชอบว่าเราว่า หยุดขนาดนี้เป็นลูกผอ.หรอ หยุดแบบนี้ลาออกไปเลยไม่ต้องเรียนแล้ว เข้าใจว่าแซวเล่นแต่คำพูดทีพูดออกมาเราก็คิดนะ เพื่อนก็ควรเข้าใจเราบ้าง จริงๆเรามีโรคประจำตัว แต่เพื่อนก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นอะ

คือที่เราเล่าให้ฟังทั้งหมดนี่คือ ก็อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น ทุกวันนี้เรารู้สึกว่าตัวเองเดียวดายตลอด เราเคยโดนพ่อว่าหนักๆจนเก็บเอามาคิด โดนเพื่อนว่าก็เก็บเอามาคิด คือเราเหนื่อยและเครียดกับเรื่องนี้มากบางคนมองว่ามันไร้สาระ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ เรากลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น กลัวคนรอบข้างจะมองเราบ้า กลัวทุกอย่างที่ยังไม่เกิดขึ้นเลย บางครั้งเราก็เคยคิดว่าถ้าตัวเองตายไป ทุกคนจะดีใจหรือเสึยใจมั้ย

ยังไงก็ช่วยให้คำปรึกษาเราหน่อยนะคะ เราควรจะทำยังไงดี