ในพุทธเถรวาท มีสิกขาบทข้อการที่ภิกษุเสพเมถุนคือปาราชิก แต่ทำไมในมหายานบางนิกายกลับไม่ใช่สิกขาบท
เช่นพระในจีน ญีปุ่น เกาหลี เป็นพุทธเหมือนกันแต่ทำไมมีเมียได้ มีต้นกำเนิดคำสอนมาจากพระพุทธเจ้าองค์เดียวกัน
แม้การสังคยานาวินัยสงฆ์ครั้งที่ 1 ครั้งที่ 2 ก่อนจะแยกเป็น 18 นิกาย ผมก็ไม่เห็นมีหัวข้อเรื่องการเสพเมถุน 
เรื่องนี้จึงเกิดความสงสัยขอผู้รู้ช่วยทำความกระจ่างให้ด้วยครับ

อีกเรื่องที่ท่านนาคเสนกล่าวว่าผู้ที่ปาราชิกเหมือนหินศิลาแรงไม่สามารถปลูกพืชใดๆได้ นั้นหมายความว่าพระสงฆ์
ในนิกายอื่นที่เว้นข้อปาราชิกก็จะบรรลุธรรมไม่ได้ ถ้าภิกษุเหล่านั้นยึดเอาคำพระอานนท์ที่ให้ตัดสิกขาบทเล็กน้อยได้
ถ้าเขามองว่าการเสพเมถุนคือสิกขาบทเล็กน้อยจะได้ไหม 

ในความคิดส่วนตัว การเสพเมถุน การครองเรือน คือภาระ คือความวุ่นวาย คือความผูกมัดไว้กับโลก สมควรแล้วที่ภิกษุ
ควรเว้นเรื่องนี้ แต่ก็ไม่เห็นด้วยกับท่านนาคเสนที่บอกว่าผู้ปาราชิกเหมือนศิลาแรงไม่สามารถบรรลุธรรม ตรงนี้ผมรู้สึกว่า
ท่านนาคเสนตอบพระเจ้ามิลินแบบไร้ความเมตตา ต่างจากพระพุทธเจ้าที่ท่านมีเมตตาเต็มเปี่ยม แม้องคุลีมารฆ่าคนมา
มากมายท่านก็ให้เขาใช้ปัญญาบรรลุธรรมได้ หรือถิกษุในพุทธกาลก็มีมากมายที่ทำผิด พระพุทธองค์ท่านก็จะลงโทษ
ด้วยความเมตตา โดยจะให้ผู้ทำผิดเป็นผู้สำนึกผิดเอง แต่ทำไมในยุคนี้กลับมีสิกขาบทที่รุนแรงไม่มีการอภัย เหมือนปาราชิก
คือการฆ่าให้ตายจากความเป็นสงฆ์ ผมเลยสงสัยครับว่าสิกขาบทพวกนี้เป็นสิกขาบทที่มาจากพระพุทธเจ้าจริงๆหรือเปล่าครับ