ช่วงหลายคืนมานี่ฉันฝันถึงบ่อน้ำ การเเข่งขัน และไล่ล่าจากอะไรสักอย่าง คนที่ไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคย แต่เรากลับพูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว หรือมีสัมพันธ์ผูกพันกัน 

บางครั้งฉันมักรู้สึกว่ามีใครคอยจ้องมองอยู่ตรงประตูห้องนอน  และคอยเรียกหาทางหน้าต่างบ่อยๆ

แต่มันก็แค่ความฝันและความรู้สึก ในชีวิตจริงฉันมีหลายอย่างในหนึ่งวันที่ต้องทำ จนรู้สึกว่าเวลาน้อยไปกับการใช้ชีวิตหนึ่งวัน

ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันมีความทรงจำที่ดีและความทรงจำที่เจ็บปวด ซึ่งภาพเหล่านั้นมักเกิดขึ้นมาในห้วงคำนึง ในวันที่ฟ้าสดใส หรือในคืนที่ไร้แสงจันทร์

มิตรภาพ....สวยงามยามแรกพบ
และใช้เวลาคัดกรองความสัมพันธ์ที่ดีจากคนเหล่านั้นให้เหลือน้อยลง

การงาน....กำหนดทิศทางชีวิตซึ่งบางครั้งทำให้เราเสียเวลาติดกับดัก แต่บางครั้งการเชื่อใจใครสักคนที่หวังดีก็ทำให้เจอเส้นทางลัด งานคือชีวิต งานบอกตัวตนและคุณค่าในตัวเอง

ความรัก....ยังคงสวยงามเสมอ แม้ผ่านความเจ็บปวด หรือเลวร้าย คนดีๆที่เข้ามา และคนที่ผ่านเข้ามาฝากบทเรียนซึ่งฉันไม่ได้จัดคนแบบนี้ไว้เป็นความรัก
ฉันขอบคุณ และขอโทษ ที่เคยทำไม่ดีกับคนดีๆเหล่านั้น

ความรัก...เหมือนน้ำหล่อเลี้ยงใจ
แต่รากเหง้าของใจคือ กิ่ง ก้าน ใบ ของความรักที่สังเคราะห์แสงได้ด้วยตัวเอง เป็นแสงแดดอุ่น....และ....รัง....กันฝน....กันลมหนาว....ให้ตัวเองและคนที่รักได้เสมอ

ในความเป็นสีเทา ฉันไม่ใช่คนดีแต่ฉันก็ไม่ได้เป็นคนเลว ฉันเรียนรู้จากวันคืนที่ผ่านไป ฉันเป็นคนกลางๆ ที่กล้ายอมรับในความผิดพลาดและขอบคุณตัวเองที่เติบโต ผ่านอะไรมาพร้อมๆกัน

ฉันมองร่างกายเป็นเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากที่แสนรัก และพร้อมจะมอบสิ่งที่ใช้ได้กับผู้อื่นยามจากไป

ความทรงจำวัยเยาว์เกิดขึ้นอีกแล้ว ตอนฉันเขียนมาถึงตรงนี้!

ภาพชายคนนึงถือมีดดาบอยู่ในมือ และก็พูดอะไรไม่รู้เรื่อง เค้าเดินเข้ามาตอนฉันซื้อการ์ตูนเล่มละบาทอยู่ร้านขายของชำหน้าปากซอย
ป้าที่ขายของชำรีบดึงฉันเข้าไปกอดไว้แล้วพูดว่า นี่เด็กนะเค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วย 

ชายคนนั้นตะโกนกลับมาว่า...โกหก!! เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหก
ฉันยืนตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ฉันขอตังค์ยายมาบาทนึงเพื่อมาซื้อหนังสือการ์ตูนและไม่ได้โกหกอะไรใคร ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาว่าฉัน เค้าปลี่เข้ามาดึงฉันออกจากป้าร้านขายของชำแล้วเงื้อมีดยาวเงาวับในมือขึ้นจะฟันฉัน!

ไปได้แล้ว...!!!!  เสียงเข้มกังวานของใครคนนึงดังขึ้น ฉันสะดุ้งสุดตัว 
ไปเกิดได้แล้ว ยืนอยู่ทำไม?
ฉันหันไปทางต้นเสียงเห็นชายตัวโตสูงใหญ่ผิวเข้มใส่ชุดโบราณ ที่หัว แขน ขา ใส่สร้อย กำไร ฉันเรียกไม่ค่อยถูกว่าอะไร ฉันเอามือลูบหน้า แขน ขา ที่เล็กเหมือนเด็กน้อย เห็นภาพสะท้อนเงาน้ำด้านล่าง ฉันเป็นเด็กตัวเล็กนิดเดียว เสื้อผ้าที่ใส่เป็นชุดเดียวกันกับวันที่ฉันไปซื้อหนังสือการ์ตูน

เธอใช้เวลาที่นี่เรียนรู้แนวทางการเป็นมนุษย์พอแล้ว ไปเกิดซะ!!  
ฉันทำหน้างุนงง....สมองฉันเริ่มกลายเป็นเด็กเจ็ดขวบอีกครั้ง

เธอตาย....วันนั้น!! จากคมดาบของคนวิกลจริต เค้าตามหาเธอมาหลายภพชาติ และเธอสิ้นสุดการจองเวรกันแล้ว เพราะเธอมีหัวใจของเด็กเล็กๆที่ไม่มีความอาฆาตพยาบาท ฉันให้เธอจดจำการเป็นมนุษย์ด้วยการเรียนรู้ด้วยตัวเองที่นี่ เพราะเธอจากมาด้วยเวลาสั้นไป เจ็ดวันที่นี่นานเท่าช่วงชีวิตบนโลกมนุษย์ของเธอ

ฉันตายมาเจ็ดวันเองเหรอ?!....ทำไมความรู้สึกที่นี่เหมือนใช้ชีวิตมาทั้งชีวิต นี่ความฝันหรือความจริง อะไรคือความจริง?! 

ชายตัวโตหัวเราะเสียงดังกังวาน ถ้าเธอเลิกยึดติดกับความจริง ไม่จริง แล้วไม่มีห่วง หรือจดจำอะไรตอนมีชีวิตได้ ฉันคงไม่ต้องมาปลุกเธอไปเกิด!!! หึๆๆ เธอไปได้แล้ว

เธออาจจำฉันได้...? จำความธรรมดา สุข ทุกข์ ของมนุษย์ ที่เรียนรู้ที่นี่ได้....ฉันให้ความพิเศษข้อนี้เธอ ไปได้แล้ว ไป!!!

มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังอยู่ใต้ผืนน้ำ ฉันเห็นผู้หญิงท้องใกล้คลอดคนนึง ใช่แล้ว!...เธอคือคนในความฝันที่ยืนจ้องฉันตรงประตูห้องนอน มีหมอ พยาบาลอยู่ในนั้น ผู้ชายอีกคนกุมมือและปลอบโยนเธอ เสียงคุ้นเคยนั้นเองที่เรียกฉันตรงหน้าต่าง

เขาคงเป็นพ่อฉัน เอาวะ!!....ฉันมีพ่อที่กุมมือแม่ในวันที่ฉันเกิด ต้องรีบไปแล้วล่ะ ไม่อยากให้แม่เจ็บนาน 

ฉันกระโจนสู่ผืนน้ำข้างล่างและสติก็ดับวูบไป.

" สุขสันต์วันที่ฉันชาตะ "