ผมคบกับแฟนมา5ปีแล้วมีปัญหามีอะไรก็ค่อยช่วยกันมาตลอดยอมรับข้อเสียของกันและกันได้แต่คบกันได้7เดือนแฟนผมต้องไปเรียนเมืองนอกเธอไม่อยากขัดใจแม่ของเธอบ้านเธอเป็นคนมีฐานะบ้านผมก็กลางๆแต่ครอบครัวเธอไม่ชอบครอบครัวผมผมก็พยามทำให้ทุกอย่างแต่ไม่เคยจะเข้าตาครอบครัวเธอเลยผมรู้จักน้องคนนึงตอนนั้นผมก็คบกับแฟนได้4เดือนกว่าๆตอนนั้นผมคิดกับเค้าแค่น้องจนมาพักหลังนี้ผมกับน้องเริ่มสนิทกันมากขึ่นอยู่ด้วยกันมากขึ่นผมก็คุยกับแฟนผมนะแต่มันยากเพราะเวลาไม่ตรงกันเค้านอนผมตื่นเค้าตื่นผมนอนผมกับน้องมาจะปีนึงแล้วน้องเค้าก็มีแฟนนะแต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเวลามีปัญหาทุกใจหรืออะไรเค้าจะชอบมาเล่าให้ผมฟังไม่เคยเล่าให้แฟนเค้าฟังเค้าเสียใจอะไรก็มาระบายที่ผมผมก็ไม่ได้คิดอะไรผมก็ดูแลน้องคนนี้มาตลอดจนพักหลังผมเริ่มรู้สึกแปลกๆผมเริ่มคิดว่าน้องเค้าสนิทกับผมมากกว่าแฟนของเค้าเองผมเริ่มสงสัยตัวเองตั้งแต่วันไหนที่น้องเค้าไม่อยู่ผมรู้สึกคิดถึงเค้าผมคิดถึงเวลาเล่นด้วยกันผมไม่เคยอยู่กับแฟนบ่อยขนาดนี้แฟนผมเค้าไม่ค่อยมีเวลาให้ผมหรือเป็นเพราะผมขี้เหงาแต่โดยรวมผมชอบอยู่กับตัวเองมากกว่าอยู่คนเดียวเวลามีเพศตรงข้ามมาคุยเล่นด้วยหรืออะไรผมจะชอบรู้สึกแล้วคิดไปเองผมไม่อยากผิดหวังเหมือนครั้งแรกแต่ตอนที่น้องคนนี้เข้ามาในชีวิตรผมผมก็คิดแค่เป็นพี่น้องตอนนี้ผมอยู่กับน้องคนมา7-8เดือนแล้วแต่ไม่เคยคิดอะไรกันนอนด้วยกันแต่ไม่เคยมีอะไรกันพากันไปกินข้าวพาไปซื้อนู้นนี้ทำอะไรเหมือนคนเป็นแฟนกันผมเริ่มสงสัยความรู้สึกที่สับสนแฟนผมเค้าก็ห่วงผมอะไรผมนะแต่ไม่เคยอยู่ข้างผมเลยผมรู้สึกว่าไม่สำคัญผมคิดมากตอนนี้ผมสับสนผมมีแฟนน้องเค้าก็มีแฟนแต่เราสนิทกันเกิ้นไปพ่อแม่น้องเค้าก็คิดว่าผมเป็นพี่ชายคนนึงเลยไม่อะไรครอบครังน้องเค้าก็ตอครับผมดีมากแต่ผมก็รู้สึกผิดพร้อมรู้สึกดีเวลาอยู่กับน้องเค้าผมรู้สึกดีเวลาอยู่คนเดียวผมก็รู้สึกผิดผมก็คุยกันแฟนผมเกือนทุกวันแต่ผมไม่เคยบอกว่าผมอยู่กับน้องน้องก็ไม่เคยบอกว่าอยู่กับผมตอนคุยกับแฟนผมรู้สึกผิดเหมือนผมเป็นชู้แล้วก็รู้สึกผิดเหมือนผมนอกใจแฟนแต่ผมรู้สึกดีเวลาอยู่กับเค้าผมควรทำอย่างไร?
หรือผมควรจะออกห่างจากทุกคนแล้วอยู่คนเดียวเอา.