เราคบกับแฟนมา 2 ปี สาเหตุที่เลิกกันเพราะนิสัยของเราเริ่มเข้ากันไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เราเคยเข้ากันได้ดีมาก ๆ มาตลอด เราเริ่มทะเลาะกันบ่อย ก่อนที่เราจะเลิกกัน ระหว่างนั้นเราต่างรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งคู่ เราพยายามปรับตัวเข้าหากัน เพื่อให้ความรักของเราได้ไปต่อ แต่มันก็ไปไม่ได้อยู่ดี อาจจะด้วยเพราะความเด็กของเราทั้งคู่ ทั้งวุฒิภาวะทางอารมณ์ทั้งอีโก้ต่าง ๆ การพูดความจริงที่มันจริงเกินไป จนทำลายความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กันจนหมด ถึงขั้นกลับมาจูนเข้าหากันก็ยังนึกถึงคำพูดนั้นอยู่ตลอด ทางออกสุดท้ายที่ดีที่สุด ณ ตอนนั้นคือการปล่อยมือ มันเหมือนเรายิ่งรั้งกันไว้มันยิ่งเจ็บทั้งคู่ ตอนที่คุยกัน เราเข้าใจดีค่ะ เข้าใจทุกอย่างที่เขาพูด แล้วมันก็จริงทุกอย่าง การที่เราดึงกันไว้แบบนี้ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย เราควรจะได้ออกไปใช้ชีวิตของเราที่เราอยากทำ ได้ออกไปเจอคนใหม่ ๆ ที่ไม่ได้มีความรู้สึกแย่ ๆ แบบนี้ผุดขึ้นมาในหัว คนใหม่ที่เราจะรักได้แบบไม่รู้สึกเจ็บปวด ใช่ค่ะ วันนั้นเราเข้าใจดี ทางออกที่ดีมันควรจะเป็นแบบนั้นค่ะ แต่จนตอนนี้ผ่านไปเกือบปี เรายังคิดถึงเขาอยู่ทุกวัน ในขณะที่เขามีคนใหม่แล้ว เขามีความสุขกับคนใหม่แล้ว แต่เรายังไม่ไปไหนเลยค่ะ ชีวิตตัวเองก็ไม่ไปใช้ 55555 อีกคำถามนึงคือ คนที่เขาอยู่ด้วยกันไปจนแก่นี่เขามีทัศนคติในการมองความรักและคนรักที่ไม่ได้เพอร์เฟคยังไงหรอคะ