คือวันนี้เรามีเรื่องจะมาระบายนิดหน่อยค่ะ
คือเราเป็นคนชอบคิดมาก อ่านใจคนออกจนแทบมันรู้สึกแย่ ครอบครัวนิสัยแตกต่างกับเรามาก ตอนนี้พ่อกับแม่แยกทางกันค่ะเราเลยมาอาศัยอยู่กับพ่อ ตอนนี้คนที่อยู่ด้วยก้อจะมีปู่ ย่า แล้วก้อหลานอีก2คน(ผญ.ผ.ช) เรามาอยู่แรกๆก้ดีนะ
เราเป็นคนติดนิสัยให้เกรียติคนอื่น ยอมคนง่ายอะไรๆก้อไม่สู้. เราเลยต้องยอมความรู้สึกของน้องคนที่เป็นผุ้หญิงอายุประมาณ13ปีค่ะ เท่ากัน. คือเค้าเป็นคนชอบพูดโอ้อวด ทำไรไม่เกรงใจความรู้สึกเราเลย. เราเองทั้งๆที่จะโต้ตอบไปบ้างแต่กลับเงียบจนติดนิสัย เราทำงานบ้านทุกอย่างแต่ปู่กับย่าไม่สนใจเรา ว่า เราโง่ เราเอ๋อ ไม่ทันคน พอได้ยินแล้วมันเจ็บมากค่ะ😥  เวลาย่าซื้อของส่วนมากน้องผู้หญิงก้อได้แต่เราทำได้แค่ยืนมอง ส่วนตัวเป็นคนเอาแต่ใจ ขี้หึง ขี้งอล ไดเแอบร้องไห้ในห้แงน้ำประจำ ปากบ่นก้อคิดถึงแม่
พอเวลาต่อมา2-3ปี เราเป็นคนเงียบ เก็บตัว คิดมาก ฟังธรรมมะศาสนาให้จิตโล่งบ้าง แต่ถึงยังไงปัญหาก้อมาวนเวียนอยู่ดี
พอเราปิดเทอมได้ไปเยี่ยมบ้านแม่ ที่แรกก้อคิดว่าจะมีความสุข สุดท้ายก้อต้องกลับมาคิดมากเหมือนเดิม เราทำงานบ้านทุกอย่าง แม่ก้อพอใจ!  แต่ไม่ใช่ไม่ดีนะคือแบบความคิดแม่และยายเปลี่ยนไปมากเลย เริ่มด่าหนูแบบไม่มีเหตุผล! ชอบใช้งานหนักๆปากบอกทำไม่เป็นคือโง่!  เราได้ยืนเอ๋อๆแล้วคิดว่าทั้งชีวิตนี้เหลือใคร
ตายไปคงดี. โดนตามใจตั้งแค่เด็กโตมาเลยคิกมาก!  พ่อก้อไปมีคนใหม่ แม่ก้อแต่งงานใหม่แล้ว. คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกหนูหรอกค่ะะะ. รบกวนช่วยพิมคำแนะนำดีๆด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ🌈😭