เราเป็นทอมเราศาสนาพุทธ แฟนเราอิสลามพ่อแม่เรารับเขาได้ แต่ทางพ่อแม่แฟนคือไม่ได้เลยทางครอบครัวเขาไม่ชอบและเคร้งมาก  😂😂 
ครั้งแรกน้องแฟนก็ทักมาบอกแฟนว่า  ไม่ชอบนะที่มีแฟนเป็นทอมน้องเขารับเราไม่ได้ทำไมต้องคบทอม ผช.มีเยอะแยะทำไมไม่คบ แฟนเราทำให้ครอบครัวพ่อแม่เขาต้องอายที่เราเป็นทอม  หลังจากนั้นมาเราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วก็น้อยใจในตัวเองทั้งๆที่เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย 😭😭  รู้สึกเหนื่อยมาก .แต่แฟนเราก็ไม่ยอมเลิกนะ  พอนานๆเข้าน้องของแฟนเรามาเจอเราบ้าง. มากินข้าวด้วยกันบ้าง. พอนานเข้าเขาก็มากินข้าวด้วยบ้างแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะรับมันได้ไหมที่พี่เขามาคบกับเรา มันก็เหนื่อยนะรู้สึก เหมือนบางครั้งแฟนกลับบ้าน พอเขากลับบ้านเขาไปอยู่กับครอบครัวเขาก็จะหายไปเลยเราจะโทรไปหรือว่าทักไปก็จะไม่ตอบเขาจะหายไปนานๆ ถึงทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกินของเขาหรือเปล่า เขาบอกว่าเราสำคัญบางทีเราก็รู้นะว่าเราไม่สมควรคิดว่าระหว่างเราที่เป็นแฟนกับนั่นกับครอบครัวเขามันเทียบกันไม่ได้ แต่มันก็อดได้จะรู้สึกไม่ได้ เมื่อไหร่ที่พ่อเขาโทรมาหรือว่าน้องเขาบอกว่าพ่อกับแม่มาเขาก็จะรีบไป. ในความรู้สึกครอบครัวเขาคือมาที่ 1 สำหรับเขาเสมอและจะต้องเป็นที่สองตลอด แต่ในความรู้สึก ว่าเราไม่สำคัญอะไรเลย มันจะผิดไหมอ่ะถ้าเรารู้สึกว่าเราอยากสำคัญบ้าง มันบอกความรู้สึกไม่ถูกแต่เรารู้สึกว่าเราไม่สำคัญพอ เราต้องคบเป็นคนมาทีหลัง รู้สึกน้อยใจทุกครั้งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มีแต่คนบอกว่าเราทนให้เราทนเพื่อที่ว่าเราจะอยู่กับแฟนเราเพื่อที่ว่าให้แม่กับพ่อแฟนเรายอมรับเราให้ได้แต่ใครจะเข้าใจเราบ้างว่าเราบางทีก็เหนื่อยเราเข้าใจนะเราเข้าใจแฟนเราด้วยแต่นั่นแหละไม่มีใครอยากคิดเล็กคิดน้อยไม่มีใครอยากน้อยใจ ถ้าอยากรู้ว่าคนอื่นเคยมีความรู้สึกแบบนี้กันบ้างไหมหรือว่าเราเด็กเกินไปที่จะมีใครสักคนจริงๆ