วัสดีค่ะจ่า หนูมีคำถามเกี่ยวกับเรื่องการช่วยเหลือคนรู้จักที่กำลังจะคิดสั้นฆ่าตัวตายมาถามค่ะ ในกรณีที่คนรู้จักคนนั้นเป็นคนที่เราไม่ได้สนิทอะไรมาก เป็นเพื่อนกันธรรมดา วันหนึ่งเขาคิดที่จะฆ่าตัวตาย โดยเก็บเงียบมาตลอด วันนึงเขาได้หายตัวไปไม่ติดต่อใคร ติดต่อเพียงเพื่อนสนิทเขา ซึ่งเราก็ไม่ได้รู้จักเช่นกัน เมื่อทักคนรู้เรื่อง คนรอบตัวต่างบอกเป็นเสียงเดียวกัน ว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้า เขาอยากอยู่คนเดียว เราอย่าไปกดดัน ยิ่งกดดันยิ่งหนี เราไม่รู้ว่าเขาเจออะไรมาบ้าง ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวอย่าไปยุ่งกับเขา เราเป็นแค่กำลังใจอยู่ห่างๆก็พอแล้ว คำเหล่านี้ทำให้หนูรู้สึกเคืองมาก สำหรับตัวหนู หนูมองว่า การที่คนคนนึงอยู่ในสถานการณ์ที่มีเปอร์เซนต์ที่จะคิดสั้นเกือบ80% โดยที่เรารู้อยู่เต็มอก แต่เราเลือกที่จะทำได้แค่รู้อยู่อย่างนั้น ด้วยเหตุผลที่เหมือนคนรอบข้าง มันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องจริงๆค่ะ ถึงจะยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่เมื่อเรารู้ว่าคนคนนั้นมีโอกาสฆ่าตัวตาย แถมหายไป ทำไมเราไม่ตามหา โดยวิธีที่สามารถเข้าถึงตัวได้(เจาะสัญญาณมือถือ) โดยให้แม่ของเขาแจ้งตำรวจ หรือวิธีอื่นๆก็ได้ค่ะ หลักๆคือรีบหาตัวเขาให้เจอ โดยไม่ทำให้เขารู้ว่าเรากำลังหาตัวเขาอยู่ แต่พอคิดไปได้ซักพัก ประโยคที่ว่า เขาอยากอยู่คนเดียว เขาเจออะไรมาเราก็ไม่เคยรู้ ความรู้สึกจริงๆของเขาเราไม่มีทางรู้ได้ มันก็ย้อนเข้ามาค่ะ ในใจสับสนว่าการที่จะเข้าไปยุ่งเรื่องของเขามันเป็นความคิดที่ถูกหรือผิด จะเลือกอะไรก็มีผลเสียตามมาทั้งคู่ เลยอยากรู้ว่า อะไรคือวิธีที่ดีที่สุดในการช่วยเขาในเหตุการณ์แบบนี้ค่ะ (ความคิดหนูอาจจะไม่ถูกต้องในหลายๆประโยคนะคะ เพราะไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้ด้วยตัวของตัวเอง และยังมีความคิดเด็กๆอยู่ค่ะ แต่ก็อยากที่จะรู้แนวทางที่ถูกต้อง ขอบคุณมากจริงๆค่ะ)