เราเกลียดตัวเองมากค่ะ เกลียดจนบางทีก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองที่ตัวเองเป็นอย่างนี้ เราทั้งทำงานทั้งเรียนไปด้วยปากกัดตีนถีบจนอยู่ม.6เทอมสุดท้ายแล้ว กว่าชีวิตเราจะมาถึงตรงนี้สามปีที่ผ่านมาเหมือนมรสุมติดต่อกันเลย เราไม่เคยได้เจอท้องฟ้าที่สดใสเลย เราไม่มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ โหมทำงานหนักทำงานหลายที่เพราะคิดว่า ถ้ามีเงินเยอะกว่านี้อาจจะทำให้เรามีความสุข แต่ป่าวเลยตอนนี้ทั้งสุขภาพจิตสุขภาพกายเราพังไม่เป็นท่า เราเคว้างคว้างอยู่หลายเดือน จนมีคนยื่นมือเข้ามาช่วย เค้าเสนอให้เงินต้องแลกกับการที่เราไปเที่ยวไปกินข้าวกับเค้า จุดนั้นยังไงเราก็ต้องรับข้อเสนอนี้ เพราะท้ายสุดแล้วยังไงเงินก็เป็นปัจจัยที่ใช้ต่อชีวิตเราอยู่ดี เราไม่เคยเอาตัวเข้าแลกแต่เรารู้ว่ายังไงซักวันนึงเค้าก็ต้องการมากกว่านั้น ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆเรารู้ข้อนี้ดี แล้วชีวิตนี้เมื่อไหร่เราจะหลุดพ้นจากวงจรทุเรศอย่างนี้คะ พยายามมาแทบทุกทางแล้ว เราไม่เคยเห็นแสงสว่างซักที เราต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นต้องทำยังไงถึงจะมีชีวิตที่ปกติเหมือนคนอื่นๆต้องทำยังไงถึงจะยกภาระที่เราแบกไว้มากมายออกจากบ่า ทำไมเราอายุแค่นี้ต้องเจออะไรขนาดนี้ เรารับไม่ไหวแล้วทั้งหาหมอกินยาเข้าทางธรรมสวดมนต์อ้อนวอนต่อพระเจ้าแค่ไหนชีวิตเรามันก็เหมือนตกอยู่ในนรกอยู่ดี เราเกลียดตัวเองค่ะเราไม่อยากเกิดมาเลย หรือว่าแสงสว่างจริงๆที่เราตามหาจะคือความตายคะ