ผมตัดสินใจสมัครพันทิปเพื่อระบายความรู้สึกและขอคำปรึษาจากทุกท่าน ขอบคุณที่เข้ามาตอบนะครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง แต่ค่อนข้างขยันทำงานที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ วาดรูป โครงงาน รายงาน นำเสนองาน ผมทำได้ดีหมด ถีบตัวเองให้ได้เกรด 3.00+ (ปกติได้2.00) ช่วงม.ปลายผมกลับรู้สึกท้อแท้ เข้ากับคนอื่นไม่ได้ เพื่อนที่เคยสนิทกลายเป็นคนที่เคยรู้จัก ครูที่ปรึกษาที่ผมไว้ใจกลายเป็นว่าผมไม่รู้สึกไว้ใจเค้าเลย ผมเหมือนอยู่ตัวคนเดียว จะเล่าให้ที่บ้านฟังก็กลัวพวกท่านเครียด จนกระทั้งผมจบม.6 ด้วยเกรด 3.4 และเข้าคณะด้านวิทย์ที่มหาลัยรัฐแห่งหนึ่ง

ชีวิตตอนนั้นค่อนข้างไปได้ดี ขยันจนเป็นที่รักของอาจารย์ แต่ความรู้สึกโดดเดี่ยวมันยังคงกัดกินหัวใจของผมอยู่ ผมรู้สึกเข้ากับใครไม่ได้เหมือนเดิม ยิ่งเพื่อนวัยเดียวกันผมยิ่งไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่ เหมือนคนโง่ในการเข้าสังคม ผมเครียดสะสมจนอ้วก วูบ และป่วยในที่สุด

ความเครียดทำให้ผมตัดสินใจซิ่วทั้งน้ำตา พ่อแม่ผมก็ร้องไห้ พวกท่านผิดหวัง ผมก็รังเกียจตัวเองเหลือเกิน ท่านบอกว่าเสียดายความสามารถของผม ตัวผมเองผมก็เสียดาย ทั้งอับอายจนคิดอยากตายหลายครั้ง ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย อยากนอนแล้วหลับไป

พ่อผมช่วยหาทางออกโดยการให้เรียนมหาลัยเปิด อ่านหนังสือแล้วไปสอบให้ผ่านแทน ไม่ต้องเข้าเรียน ไม่ต้องเข้าสังคม เรียนจบเมื่อไหร่ก็หางานทำให้เหมือนคนอื่นเค้าซะ ระหว่างนั้นผมมีรับทำงานนิดหน่อยแต่ทำได้ไม่นานก็ออก ส่วนเพื่อนทุกคนในชีวิตผมได้ตัดขาดไปหมดแล้ว ผมไม่อยากทำให้เพื่อนเครียดเพราะเรื่องของผม คนแบบผมไม่ควรมีเพื่อนด้วยซ้ำ

ผมรู้สึกท้อแท้กับชีวิต หยิบจับทำอะไรก็แตกสลาย งี่เง่าเข้ากับใครไม่ได้ ผมไม่ประโยชน์เลยในสังคม ยิ่งกว่าพวกปรสิตเพราะทำอะไรไม่เคยสำเร็จเลย ผมควรทำอย่างไรดี ชีวิตผมมันล้มจนเหนื่อย ตอนนี้ผมเหลือเฮือกสุดท้ายแล้วจริง ๆ 😞