ผมรบกวนขอคำปรึกษาจากพี่ๆ หน่อยครับว่าควรจะทำอย่างไรดี เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมได้ซื้อบ้านกับพ่อต่อจากเจ้าของบ้านเก่าซึ่งเป็นบ้านทาวน์เฮ้าท์ 2 ชั้น
เวลาที่ผมตื่นเช้ากำลังจะไปทำงาน มักจะมีป้าคนนึงที่สติไม่ค่อยดีปีนโต๊ะโผล่หน้าขึ้นมาจากรั่วบ้าน และทักทายด้วยทุกเช้า โดยมักจะพูดในประโยคทักทายเราว่า “ไงค๊าาา~ จะไปไหน ค๊าาา” และผมก็มักจะตอบกลับว่า “ไปทำงานครับ” และแกก็พูดถามเราวนซ้ำอยู่ประโยคเดิม บางวันผมเดินออกมาจากหน้าบ้าน เห็นป้าขุ้ยขยะ และเดินผ่านมองหน้าผมด้วยสีหน้าที่หน้ากลัว ขู่ สายตาเขม่นเหมือนอยากจะทำร้ายเรา
ซึ่งพอคุยไปนานๆ เข้า ป้าก็เริ่มขอเงินผม ซึ่งจะถามเราว่า “น้องขอเงินหน่อยได้ไหมค่ะ นะคะ น้องงข๋าาาาา~ ” โดยทุกวันผมก็จะตอบว่า “ผมไม่มีเงิน ผมไปทำงานก่อนนะครับ” และป้าแกก็ใช้คำแทนตนเองว่าน้อง โดยพูดตอบผมมาว่า “น้องไม่มีเงินกินข้าวไม่มีใครอยู่บ้าน หนูขอเงินหน่อยนะพี่นะคะพี่ข๋าา “ ใจผมเองก็กะจะไม่ให้ เพราะผมเองก็ต้องบริหารรายจ่ายทุกอย่าง เงินเดือนๆ นึงก็แทบไม่พอใช้
ป้าก็พูดไปน้ำตาคลอไป ขอเงินๆ ผมเองก็ด้วยความสงสารก็ตัดสินใจควักเงินตนเองให้ป้า 100.- บาท จากนั้นป้าก็ยกมือไหว้ และเดินเข้าบ้านไปโดยที่ไม่พูดอะไรเลย และก็แบบนี้ไปเรื่อยๆๆๆๆ
จนเมื่อวันหยุด ซึ่งเป็นวันที่ผมเหนื่อยมากและนอนพักผ่อนเพราะทำงานดึกติดต่อกัน จู่ๆป้าแกตะโกนเรียกดังมาก “น้องข๋าา!!!” “น้องค๊าาาา!!!!” เรียกเป็น 20-30 รอบ ลั่นบ้านครับ (โดยตอนนั้นผมเองก็ไม่รู้ว่า ป้าเรียกใคร คนอื่นรึป่าว รึเรียกรถซื้อของ เพราะชอบผ่านหน้าบ้านเราบ่อยๆ) ด้วยความเอะใจก็ตื่น ลงบรรไดเปิดประตูบ้านไปดู ปรากฏว่า เสียงนั้นหายไป พร้อมกับป้าโผล่หัวขึ้นมาจากรั่ว และมองหน้าผมพร้อมน้ำตาคลอ เบะปากไปด้วย และบอกว่า “น้องหิว น้องขอเงินกินข้าวหน่อย นะค่ะพี่ข๋าาา” ซึ่งตัวผมเองก็เริ่มสุดจะงง และคิดหนักเพราะค่าใช้จ่ายผมเยอะ ถ้าให้ป้าไปอีกทีผมก็อดมากไปกว่าเดิมเหมือนกัน พอผมตอบกลับแกว่า “ไม่ให้ได้ไหม ผมไม่มีเงินแล้วจริงๆ” แกก็เริ่มมีอาการชักสีหน้า งอแงเหมือนเด็กน้ำตาคลอร้องหิวข้าวลั่น ผมก็เห็นละอืมมม ก็กลัวเพื่อนบ้านคนอื่นจะรำคาญด้วย เลยตัดสินใจควักให้แกไป 70.- บาท และป้าก็ยกมือไหว้แล้วกลับเข้าบ้านไปเลย และก็เป็นแบบนี้ทุกวันหยุดครับ ถึงขั้นบางทีมายืนเกาะหน้ารั่วประตูบ้านเลยจนเพื่อนบ้านในบริเวณใกล้เคียงก็ยืนมองป้า
ซึ่งมันทำให้ผมเริ่มกลัวมีปัญหากับเพื่อนบ้านระแวกใกล้เคียง และไม่มีความเป็นส่วนตัวมาก เพราะนอนอยู่ ไม่เกิน 2 ซม. จะมาขอใหม่เรื่อยๆ ทุกครั้งวันไหนโอกาสดีต้องย่องออกจากบ้านเลยทีเดียว เพื่อไม่ให้ป้ารู้ว่าเรามาบ้าน แต่ถึงยังไงก็คงเห็นมอไซต์และตะโกนเรียกผมเช่นเดิม
ขอคำปรึกษาหน่อยครับ ผมควรจะทำอย่างไรดี เมื่อมีเพื่อนบ้านสติไม่ดีตะโกนเรียกเราเพื่อขอเงิน
เวลาที่ผมตื่นเช้ากำลังจะไปทำงาน มักจะมีป้าคนนึงที่สติไม่ค่อยดีปีนโต๊ะโผล่หน้าขึ้นมาจากรั่วบ้าน และทักทายด้วยทุกเช้า โดยมักจะพูดในประโยคทักทายเราว่า “ไงค๊าาา~ จะไปไหน ค๊าาา” และผมก็มักจะตอบกลับว่า “ไปทำงานครับ” และแกก็พูดถามเราวนซ้ำอยู่ประโยคเดิม บางวันผมเดินออกมาจากหน้าบ้าน เห็นป้าขุ้ยขยะ และเดินผ่านมองหน้าผมด้วยสีหน้าที่หน้ากลัว ขู่ สายตาเขม่นเหมือนอยากจะทำร้ายเรา
ซึ่งพอคุยไปนานๆ เข้า ป้าก็เริ่มขอเงินผม ซึ่งจะถามเราว่า “น้องขอเงินหน่อยได้ไหมค่ะ นะคะ น้องงข๋าาาาา~ ” โดยทุกวันผมก็จะตอบว่า “ผมไม่มีเงิน ผมไปทำงานก่อนนะครับ” และป้าแกก็ใช้คำแทนตนเองว่าน้อง โดยพูดตอบผมมาว่า “น้องไม่มีเงินกินข้าวไม่มีใครอยู่บ้าน หนูขอเงินหน่อยนะพี่นะคะพี่ข๋าา “ ใจผมเองก็กะจะไม่ให้ เพราะผมเองก็ต้องบริหารรายจ่ายทุกอย่าง เงินเดือนๆ นึงก็แทบไม่พอใช้
ป้าก็พูดไปน้ำตาคลอไป ขอเงินๆ ผมเองก็ด้วยความสงสารก็ตัดสินใจควักเงินตนเองให้ป้า 100.- บาท จากนั้นป้าก็ยกมือไหว้ และเดินเข้าบ้านไปโดยที่ไม่พูดอะไรเลย และก็แบบนี้ไปเรื่อยๆๆๆๆ
จนเมื่อวันหยุด ซึ่งเป็นวันที่ผมเหนื่อยมากและนอนพักผ่อนเพราะทำงานดึกติดต่อกัน จู่ๆป้าแกตะโกนเรียกดังมาก “น้องข๋าา!!!” “น้องค๊าาาา!!!!” เรียกเป็น 20-30 รอบ ลั่นบ้านครับ (โดยตอนนั้นผมเองก็ไม่รู้ว่า ป้าเรียกใคร คนอื่นรึป่าว รึเรียกรถซื้อของ เพราะชอบผ่านหน้าบ้านเราบ่อยๆ) ด้วยความเอะใจก็ตื่น ลงบรรไดเปิดประตูบ้านไปดู ปรากฏว่า เสียงนั้นหายไป พร้อมกับป้าโผล่หัวขึ้นมาจากรั่ว และมองหน้าผมพร้อมน้ำตาคลอ เบะปากไปด้วย และบอกว่า “น้องหิว น้องขอเงินกินข้าวหน่อย นะค่ะพี่ข๋าาา” ซึ่งตัวผมเองก็เริ่มสุดจะงง และคิดหนักเพราะค่าใช้จ่ายผมเยอะ ถ้าให้ป้าไปอีกทีผมก็อดมากไปกว่าเดิมเหมือนกัน พอผมตอบกลับแกว่า “ไม่ให้ได้ไหม ผมไม่มีเงินแล้วจริงๆ” แกก็เริ่มมีอาการชักสีหน้า งอแงเหมือนเด็กน้ำตาคลอร้องหิวข้าวลั่น ผมก็เห็นละอืมมม ก็กลัวเพื่อนบ้านคนอื่นจะรำคาญด้วย เลยตัดสินใจควักให้แกไป 70.- บาท และป้าก็ยกมือไหว้แล้วกลับเข้าบ้านไปเลย และก็เป็นแบบนี้ทุกวันหยุดครับ ถึงขั้นบางทีมายืนเกาะหน้ารั่วประตูบ้านเลยจนเพื่อนบ้านในบริเวณใกล้เคียงก็ยืนมองป้า
ซึ่งมันทำให้ผมเริ่มกลัวมีปัญหากับเพื่อนบ้านระแวกใกล้เคียง และไม่มีความเป็นส่วนตัวมาก เพราะนอนอยู่ ไม่เกิน 2 ซม. จะมาขอใหม่เรื่อยๆ ทุกครั้งวันไหนโอกาสดีต้องย่องออกจากบ้านเลยทีเดียว เพื่อไม่ให้ป้ารู้ว่าเรามาบ้าน แต่ถึงยังไงก็คงเห็นมอไซต์และตะโกนเรียกผมเช่นเดิม