สวัสดีครับ ผมชื่อ โย ครับ ตอนนี้ก็อายุ 27 แล้ว แก่ใช่ไหม ฮ่าๆ

ผมพิการนะครับ เป็นใบ้....ใช่ครับ ผมพูดไม่ได้ แต่ผมได้ยินทุกอย่างนะครับ  สิ่งที่น่าเจ็บปวดที่สุดคือ  ผมไม่ได้เป็นใบ้ตั้งแต่เกิดนี้นะสิ  ผมเคยพูดได้  แต่มันนานมาก จนผมจำไม่ได้แล้ว ว่าความรู้สึกที่พูดได้เป็นยังไง


ชีวิตไอ้ใบ้นี้ ก็ไม่มีอะไรมาก  นอกจากหาเงิน เลี้ยงตัวเอง ตัวคนเดียว จากอาชีพ นักเขียน

จนผม...มาพบกับคนๆหนึ่ง  เขาเป็นเหมือนแสงสว่างของผมเลยครับ

เราคบกันมา 3 ปีแล้ว  เขาดีมากครับ   ดูแลผมทุกอย่าง เขารักผม  แล้วผมก็รักเขา  เขาเป็นคนมีหน้ามีตา  ข้องข้างมีชื่อเสียง  

เราคบกันแบบเงียบๆ ผมขอเขาไว้เอง  เพราะ  ลำพังแค่ผมพูดไม่ได้  บอกรักเขาไม่ได้ ก็แย่แล้ว  นี้ผมยังมาเป็นแฟนพิการๆ ให้เขาอายอีก  แค่มีเขา ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว  ผมอยากทำอะไรเพื่อเขาบ้าง

........ เขามีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวย สวยมาก  แล้วเธอก็ดีมาก  เธอรู้เรื่องของเรา  

เมื่อเดือนที่แล้ว แฟนผมมีเรื่องทุกข์ใจมากๆครับ เขาสูญเสียคนในครอบครัวไป......ผมอยากปลอบเขา  แต่ผมทำได้แค่กอด ผมเจ็บปวดมากก ที่เห็นเขาแอบร้องไห้  เขาไม่เคยเเสดงออกว่า อ่อนแอ ต่อหน้าผมเลย  


เขามักจะเป็นพลังบวกให้ผมเสมอ เวลาที่ผมมีปัญหา   แต่วันนี้เขามีแต่พลังลบเต็มไปหมด ผมกลับเป็นพลังบวกให้เขาไม่ได้เลย


แต่กับเพื่อนคนนั้น  เขาแสดงออก  ผู้หญิงคนนั้น ปลอบเขาได้ครับ  เขาพูดให้แฟนผมสบายใจได้  ผมไม่หึง ไม่ห่วง แต่ผมดีใจด้วยซ้ำ  


จนผมก็มีความคิดบ้าๆ  ว่าผมควรออกมาดีไหม ใช่...ผมจะออกมา ผมไม่อยากเห็นแก่ตัวแล้ว


ผมทำถูกไหม....ทำไมผมจะดูไม่ออกว่า ว่าผู้หญิงคนนั้น รู้สึกอะไรยังไงกับแฟนผม  เขาก็รักแฟนผม ไม่ต่างจากผมหรอก  


ผมสงสารเขา ที่ต้องมาเจอคนไม่ได้เรื่องแบบผม


แต่เขาก็บอกผมเสมอ  ว่าสักวันผมต้องหาย สักวันผมต้องพูดได้  พูดว่า รัก ให้เขาได้ยิน ให้ชื่นใจ  เขารอได้  ต่อให้วันนั้น เป็นวันสุดท้ายของชีวิตเขาก็จะรอ #ตอนนี้ผมก็รักษาอยู่นะครับ


แต่สถานะการทุกอย่าง คอยเตือนผมว่า เขารอผมไม่ได้แล้ว  เราควรจะมีครอบครัว มีความสุข  เขาอายุยังน้อย เขาควรมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่ มาทุ่มเท่ กับคนแบบผม ไม่ต้องมาตามดูแลผม  เป็นห่วงผม  


ผมควรทำยังไงดีครับ  ผมท้อจัง จะหันหน้าไปหาใครได้บ้าง ในเมื่อชีวิตนี้ ผมมีแค่เขา