สวัสดีคะคือเรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิตรู้สึกแย่ๆมากๆอยากจะระบายกับใครสักคนแต่ไมามีใครเค้าอยากรู้หรอก55 เอาเป็นว่าเราขอระบายในกระทู้เลยละกันคือตอนเราอยู่ประถมเราก็ร่าเริงปกตินะคะแต่เราเริ่มรู้สึกไร้ค่าเลื่อยๆเพราะครู ครูมองเราเหมือนขยะเหมือนพวกไร้ประโยชน์แบบว่าไม่เคยที่จะชมเลยมีแต่ด่า ชมแต่เพื่อนเราที่ช่วยงานได้แล้วเพื่อนมันก็น่าตาสวยร้องเพลงเพราะเรียกใช้อะไรก็ได้แล้วครูก็ชมตลอด ส่วนเราก็มีแต่ด่าเพื่อนมันร้องเพลงเก่งก็ยัดให้มันไปประกวด ส่วนเราชอบวาดรูปครุไม่เคยว่าชม มีช่วงนึงเรานั่งวาดรูปอยู่ครูก็เดินเข้ามาถามว่าทำอะไรเราก็บอกวาดรูปส่วนครูก็หยิบกระดาษขึ้นมาแล้วฉีกทิ้งคะแถมยังเหวี่ยงใส่หน้าเราอีกคือเราไม่โอเคจริงๆเรารู้สึกว่าครุลำเอียงมากๆเวลาเราทะเลาะกับเพื่อน เพื่ิอนมันมาหาเรื่องก่อนแล้วไปฟ้องครุว่าเราเริ่ม ครุก้เชื่อมันแล้วก้ด่าเราหักคะแนนเราโดยไม่ถามเหตุผลสักนิดในใจเราอยากจะตะโกนออกไปว่าทำไม? ทำไมไม่ถามเหตุผลบ้าง? เชื่อแต่มัน ตอนใช่ให้เพื่อนชงกาแฟให้ครุทุกเช้าซึ่งครุก้ชมพวกมันแล้วก้เรียกแต่พวกมันให้ชงให้พอหลังๆมาก็ด่าเราไม่รู่จักช่วยเพื่อนให้แต่เพื่อนทำเอ้า??? ครุก้ก็ใช้แต่พวกมันปะน้อยใจมากพอ พอเราเรียนจบป6 ออกมาก็เข้ารร.ในเมืองม.1 ซึ่งก็มาเจอครุแบบนี้อีกลำเอียงมากๆมีของอะไรก็ให้พวกหัวหน้า แล้วก็มาพุดแซะเราตลอดคือทำไมเราต้องมาเจอครุแบบนี้วะ บวกกับพ่อแม่อีก แม่ชอบบ่นเราตลอดเวลาเราตื่นสายซึ่งบ่นทุกวันบ่นแบบว่าไปรร.สายเป้นเมียผอ.รึไง กูรุ้อนาคตละไม่ได้กินย้อนหรอก นอนถ่างขารอผัวอย่างเดียว คือเราก็โกดนะที่พุดแบบนั้นช่วงม.3เราใกล้เรียนจบ.แม่ก้บ่นแบบนี้อนาคตไม่มีหรอก เราก็นอยปะ.มาพุดแทงใจดำอะ เราก็เลยคิดว่าม.3เรียนจบแค่นี้ไม่ต้องเรียนต่อแล้วแม่พูดซะขนาดนี้ คำว่าเราไม่มีอนาคตอ่ะ คำพุดพ่อแม่มันศักดิ์สิทธิ์นะเราเชื่อเรากลัวจบไป.ก้เป็นภาระพ่อแม่เปล่าๆไม้เเค่ช่วยอะไรได้เลยเวลาเราอยากไปเล่นกับเพื่อนสมัยป6 เราก้ออกไปเล่นรร.เก่าไปวิ่งเล่นกันเล่นกีฬาไรงี้ ปัจจุบันไม่เคยได้ออกไปไหนเพราะพ่อแม่ เราไปไหนก็ถาม แค่ไปเล่นก้ออกไปตามเรากลับบ้านแค่5โมงเย้นเองบ้านก้ใกล้ๆเพราะเป้นหมุ่บ้านจะไปเที่ยวไหนกะเพื่อนก็ไม่เคยได้ไปชอบมาสั่งตลอดเราก้ได้แต่เงียบๆนอนเล่นทส.อยู่บ้านไปวันๆ ในใจโคตรอยากไปแต่ทำไงได้พ่อไม่ให้ไป แล้วแม่เราก้ชอบพูดโม้คนอื่นแบบว่าอวดเราว่าเราอยู่แต่บ้านไม่เคยไม่ไปกับเพื่อนเลยอยุ่แต่เราคนเดียว จ้าคงภูมิใจเนาะ ในใจหนูเคยถามบ้างมั้ยว่าโอเครึป่าว ตอบได้เลยไม่ เราชอบเที่ยวแต่ก้ไม่เคยได้เที่ยว พอเราเห้นเพื่อนมันเล่นด้วยกันเราก้อิจฉานะแต่ก้ได้แค่มอง แม่เราก้พุดแบบว่าไม่ไปเล่นกับเพื่อนบ้างแน เราอยากไปนะแต่เราชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว ส่วนพ่อก้บอกแทนเรา ไปทำไมอยู่บ้านนี้แหละดีแล้วไปเล่นกับพวกมันทำไมกระแดะไปวันๆ คือเราก้รักเพื่อนนะแล้วที่พ่อมาพุดว่าแบบนั้นอะเราไม่ชอบเลย เราอยากพุดความรู้สึกที่ผ่านมาว่ามันแย่แค่ไหนแต่ก้ทำได้แค่เงียบร้องไห้อยูากับตัวเอง มีวันนึงเราต้องไปรับน้องที่รร.ประถม เราปั่นจักยานไปเห็นครุก้เลยยกมือไหว้แต่ครุก้เมิน ทำเป้นไม่เห็นเราแบบอื้ม ไม่สำคัญจริงๆสินะ เราคงแย่มากถึงไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเลยสักใจไม่เคยมีใครรับฟังเราเลย แม่ถามเราว่าอยากไปอยู่หอมั้ย เราอยากมากกกกอยากลองไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่ติดที่พ่อ พ่อบอกไม่มีวันไม่ไห้เราไปอยู่หอหรอกถ้าไปเดี๋ยวก็เกเร ไม่สนใจเรียน แม่ก้แทรกว่าไปก็ไปติดผู้ชายอีก เราคิดในใจว่าถามเรายังคนเราก็ต้องมีชีวิตเป้นของตัวเองปะแต่นีาพ่อแม่เราห้ามขนาดนี้คงทำอะไรไม่ได้ เราก้เลยตอบไปว่าถ้าไปอยู่ใครจะทำกับข้าวให้กินละ เราตอบเชิงขำๆไม่อยากไห้พ่อแม่รุ้ แม่ก้เลยคิดว่าเราไม่อยากไป เราก้นั่งขำกับตัวเองนะทำไมไม่พุดออกไปวะ มันอึดอัดอยุ่ในใจอะ แค่ไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนก็ถามไปกับใคร ไปทำไม กับไหน กลับกี่โมง สุดท้ายก้ต้องไปรับไปส่งเรา ก้คงกลัวเราไปอื่นแหละ ไปกะผช.ไรงี้ แต่เราไม่ใช่คนแบบนั้นไง รู่สึกว่าพ่อแม่ไม่ไว้ใจเราเลยอะ เราก็อยุ่แต่กับทส. กับเตียงนอนทั้งวันไม่รุ่จะออกไปไหนถึงจะไปก้คงไม่ได้เพราะพ่อไม่ไห่ไป เราเหมือนคนบ้า เวลาคิดเรื่องแย่ๆทั้งหมดมันก็ร้องไห้ทุกทีแต่ไม่เคยมีใครรุ่หรอกเราก็ได้แต่บ่นกับตัวเองร้องไห้กับตัวเองทั้งๆที่ใจเราอยากระบายให้ใครสักคนฟัง แต่ไม่มีใครเคยถามหรอกว่าเราโอเคมั้ย เป็นไงบ้าง ไม่เคยหรอกเราเคยคิดจะฆ่าตัวตายแล้ว2ครั้งแต่ครั้งที่2 ก้เกือบตายจริงๆเรากำลังแขวนคอแล้วก็เราก็คิดเรื่องพ่อแม่ขึ้นมาอะถ้าตายไปก้คงไม่มีใครเดือดร้อนพ่อแม่ก้แค่รอเผา แต่เราก้ร้องไห้ออกมาจนกลับไปคิดเราไมาอยากอยุ่แล้วจริงๆ อยู่ไปก้คงไม่มีประโยชน์ มีแต่ภาระพ่อแม่มีเพื่อนก้ไม่มีใครจริงใจด้วยหรอก ขนาดครุยังรังเกรยจลำเอียง เราพุดไม่ได้ไงคะ แต่เราก้เก็บมันไว้ข้างในไม่เคยพูดออกมาให้ใครรุ้จริงๆ 

แบบนี้มันเก็บกดรึป่าวคะหรือแค่โมโห เราไม่กล้าไปพุดกับใครหรอกเลยมาตั้งกระทู้ เราไม่กล้าบอกพ่อแม่ไม่กล้าไปหาหมอเรากลัวว่าไร้สาระ มันดูเหมือนเราขี้อิฉาแล้วก็น้อยใจแค่นั้น ใครพอจะรุ้บอกทีนะคะเราจะได้แก้ไข